Låt den rätte komma in (Let the right one in)

Τίτλος: Låt den rätte komma in (Let the right one in) (Άσε το κακό να μπει)
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Τomas Alfredson
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer (w/en subs)

Λοιπόν έχω δει τα τελευταία ένα δύο χρόνια κάμποσα (αναλογικά) σκανδιναβικά film (Δημήτρη το κάναμε review το Reprise τελικά ή όχι;), και πάντα φεύγω ικανοποιημένη. Σήμερα είδα ένα φιλμ που στο imdb με έναν αστείο τρόπο έχει τα ίδια keywords με το Twilight :D


Αυτή η παγωμένη ιστορία καταφέρνει και είναι τρυφερή· περιγράφει σενάρια του φανταστικού μέσα σε μία αφοπλιστική καθημερινότητα της δεκαετίας του 80 και καταφέρνει να ζεστάνει με έναν πολύ δικό της τρόπο την καρδιά του θεατή ακόμα και μέσα σε μία χιονισμένη, αδιάφορη, ανέκφραστη Στοκχόλμη με μία ιστορία αγνή, ... όσο και "κακή".


Ο μικρούλης Οσκάρ βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποια βίαια παιδιά που τον εξευτελίζουν στο σχολείο και με μία μάλλον διαλυμένη οικογένεια στο σπίτι. Η Έλι πάλι -το μικρό όχι και τόσο ιδανικοποιημένο βαμπίρ, μετακομίζει δίπλα στον Οσκάρ και μία ιδιόμορφη φιλία γεννιέται...

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς ακριβώς να περιγράψω τον πολύ ιδιαίτερο, λιτό ήχο του film, καθώς και τα ωραία πλάνα με τα οποία δεν φοβάται να 'παίξει' ο σκηνοθέτης, κάνοντάς τα να σε βάζουν στην ιστορία, και να μην περιγράφουν απλά 'απ'έξω'. Η εικόνα επίσης, ακολουθώντας την γενική ευρωπαϊκή νόρμα, δεν κουράζεται με το να είναι πολιτικώς ορθή ή nanny friendly.


Βρήκα την ταινία να την επευφημούν σε διάφορα ελληνικά έντυπα, και στο ίντερνες, και χαίρομαι που αυτό με έκανε να την δω. Δεν ξέρω, βέβαια, εάν δεν βιάζονται κάποιοι να πηδήξουν στο βαγόνι του 'είδαμε και κάτι διαφορετικό', αλλά σίγουρα αξίζει μία θέαση! Μην περιμένετε true horror, φυσικά. Αλλά και μην την δείτε με λιγόψυχους..



Είναι κάτι με την παιδική (;) αγάπη χωρίς κανόνες που πολύ αβίαστα εκκρίνει lovey dovey ορμόνες στα κεφάλια όλων μας· όπως είναι και η γλυκιά μοναξιά των χαρακτήρων άλλο ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά που αγγίζει την δική μου βλαμμένη ψυχή. Βέβαια, δεν θα σας κρύψω πως με ανατρίχιασε λίγο η ταινία. Όχι λόγω του θέματος, αλλά λόγω της υπόνοιας που αφήνει.. και η οποία μου θύμισε το (tv feature) Jenifer του Argento που ομολογώ έφαγε λίγα bytes της ψυχής μου ένα βράδυ.

Για περισσότερα, περισσότερο ή λιγότερο κατατοπιστικά -περισσότερο ή λιγότερο κλισέ, επισκευθείτε τις κλασσικές στήλες ή καλύτερα τις αίθουσες όσο παίζεται!

How I Met Your Mother

Creator: Craig Thomas, Carter Bays
Seasons: 4+
Original Run: 2005-
Info: tv.com

Η παρέα αυτή αναπλήρωσε το κενό που ένιωσα όταν τελείωσαν τα Φιλαράκια, αν και ακόμα απολαμβάνω να τρώω Σάββατο μεσημέρι και να βλέπω για τετρακοσιοστή φορά τη Φοίβη να βρίσκει έναν αντίχειρα στην κοκακόλα της, όπως πάντα same bat-time same bat-Star Channel. We will always have Star Channel. Επίσης είμαι περίφανη γιατί βλέπω τη σειρά από την αρχή, παρόλλο που τότε δεν είχα κρεμαστεί και από την όθονη μου από τη συγκίνηση. Μάλλον χρειαστηκαν μερικά επεισόδια για να με πείσουν ότι δεν είναι κακή αντιγραφή από τα Φιλαράκια, και άλλα λίγα για να δω ότι όντως έχει να δείξει κάτι καινούριο.

Είναι σεταρισμένο σε ένα κλισέ λίγο σκηνικό, αλλά θα σας το περιγράψω. Ο future Ted αποφασίζει να αφηγηθεί στα παιδιά του πως γνώρισε τη μαμά τους. Αντί να πεί λοιπόν το short version, ε λέει το long long oh oh so long version. Ξέκινάει από την εποχή που Ted και ο Marshall συγκατοικούσαν, στη Νέα Υόρκη. Μαζί τους, παρόλλο που έχει δικό της σπίτι, μένει η Lily, η επι 9 χρόνια κοπέλα του Marshall, και κυκλοφορεί γύρω γύρω τους ο Barney. Ένα βράδυ, στην Ιρλανδική παμπ που συχνάζουν, ο Ted γνώρισε την Robin και προφανώς, το λέει και το κλισέ άλλωστε, την ερωτεύτηκε σφοδρά.

Κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει είναι τα εξής: το ελαφρύ σουρεάλ, τα inside jokes, τα flashbacks, the κάφρ^2 factor, τα ζωντανά χρώματα (ναι ναι μην το βρίσκετε γελοίο), o Barney, o Barney και ο Barney. Πρέπει να είναι ο πλέων πιο πετυχημένος χαρακτήρας σε κωμική σειρά. O Barney είναι το party animal στην υπόθεση, φοράει πάντα κουστούμι, λέει τις καλύτερες ατάκες και γενικά είναι γαμάτος (το awesome σε ελευθερη μετάφραση). The next best thing στη σειρά είναι η Lily και η Robin. Επιτέλους 2 γυναικείοι ρόλοι που δεν κλαίγονται για γάμους και πανηγύρια, δεν έχουν 1450 κόμπλεξ, και έχουν το δικό τους tom-boy χιούμορ. O Marshall και ο Ted είναι επίσης συμπαθητικοί, αλλά σε πιο normal mode για να υπάρχει και μία σχετική ισορροπία.

Εάν κάποιος ξεκίναγε να δει τώρα τη σειρά, θα του πρότεινα να δει πρώτο το επεισόδιο με τον ανανά -The Pineapple Incident-, είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό για το στύλ της σειράς. Επίσης σε όποιον το έχω προτείνει και το έχει δει, so far, το λάτρεψε (α ναι είμαι περίφανη και για αυτό). Επίσης εάν δεν είστε starwars fan, μην το δείτε. Δεν θα θέλουν δηλαδή οι χαρακτήρες να τους δείτε.

Quo- ...wait for it... -tes, QUOTES:

Ted: Look, this woman could actually be my future wife. I want our first kiss to be amazing.
Lily: Aw Ted, that is so sweet. So you chickened out like a little bitch?

[about Star Wars]
Ted: It's just a movie.
[121 minutes of awesomeness later]
Ted: Okay, if Stella doesn't like this movie I can't marry her
Marshall: No, you can't.
Ted: Wanna watch it again?
Marshall: Yes, I do.

[cell phone rings]
Marshall: oh hey! Happy st. Patrick's Day! How are you? yeah I haven't talked to you forever!
Lily: Who is it?
Marshall: It's Ted's butt
[Ted reaches for his phone]
Ted: Dammit, my phone keeps pocket dialing, it's like the 8th time today.

Barney: Call me crazy, but child actors were way better in the 80s.

Lily: Today I yelled at a little girl for drawing a rainbow.
Ted: A rainbow? Sounds like that bitch had it coming.

It's going to be LE-GEN-DARY!

-jiji

ps. Για εσας τους Linux lala του μπλάγκ, υπάρχει και ασορτί window manager με τη σειρά, ο awesome.