I'm a Cyborg, but that's OK

Τίτλος: I'm a Cyborg, but that's OK / Saibogujiman kwenchana
Έτος: 2006
Σκηνοθέτης: Chan-wook Park
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer


Ψάχνοντας να θυμηθώ τι ήταν σε αυτήν την ταινία που μου κίνησε το ενδιαφέρον και την έβαλε στη λίστα προς θέαση, σκόνταψα σε κανένα δύο reviews που ξεκινούσαν με τον εντελώς λάθος τρόπο για εμένα. Βλέπετε, έχω αυτό το πρόβλημα που δεν θέλω να ξέρω ΤΙΠΟΤΑ για μία ταινία, εννοώ την υπόθεση ή οτιδήποτε θα μπορούσε να με προϊδεάσει και να μου "κλέψει" από την αίσθηση, την απόλυτα δική μου. Θέλω να έρθει να μου πει πχ ο comzeradd που έχουμε παρόμοια γούστα "δες το τάδε", και μόνο αυτό. Έλα όμως που παρότι πάντα διαβάζω κριτικές και περιλήψεις με το μισό μάτι ανοιγμένο και έτοιμη να πατήσω alt-f4/ctrl-w/να πετάξω το περιοδικό μέσα στην μπανιέρα και να στρέψω το βλέμμα στα συστατικά της χλωρίνης.. αυτή τη φορά οι 5 πρώτες λέξεις μου είπαν ήδη ότι αυτό δεν είναι ακριβώς ένα cyborg movie.



Συγχύστηκα, έγραψα 15-20 γραμμές με CAPS LOCK και ξεκίνησα να την βλέπω. Δεν ξέρω πόσα θέλετε να ξέρετε εσείς για μία ταινία, για αυτό θα γράψω λίγα περί της ιδέας και του σεναρίου (λίγα, αλήθεια) στις επόμενες γραμμές. Τελικά, εκτός του ότι δεν αργείς καθόλου να καταλάβεις κι εσύ ότι δεν είναι cyborg, πραγματικά είναι αδιάφορη πληροφορία. (Τζάμπα τα άκουσε ο νίκος χεχε.)

Η εντελώς λαλημένη μικρή και χαριτωμένη ασιάτισσα που πρωταγωνιστεί βρίσκεται σε ένα τρελλάδικο καθώς η πεποίθησή της πως είναι cyborg παρεμποδίζει την σωστή ανθρώπινη λειτουργία της. Μέσα στο μικρό της κεφαλάκι, όπως και σε αυτό των υπολοίπων νοσηλευομένων υπάρχουν μικρά, ιδιαίτερα, προσωπικά και καθημερινά δράματα· μικρές, ιδιαίτερες, προσωπικές και καθημερινές ψυχώσεις. Το φλερτ με την παράνοια άλλωστε φαίνεται να είναι αγαπημένη ενασχόληση του σκηνοθέτη, όπως μάθαμε και από το Oldboy. Η ταινία αυτή όμως είναι πιο γλυκιά, χαριτωμένη, ανάλαφρη σε κάποιο βαθμό.


Το πρώτο ειδικά μέρος της ταινίας, για εμένα, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν λίγο πιο ..δυνατό; ρυθμικό; δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά σίγουρα με έκανε λιγάκι να ανυπομονώ. Οι ρυθμοί είναι κάπως αργοί, αλλά ίσως κι εγώ ήμουν σε πιο stressed και νευρική φάση από ό,τι χρειαζόταν για να αφεθείς στις περιγραφές της. Περίπου στο μέσο της ταινίας πάτησα pause και έγραφα (ναι στον πτωχό νίκο πάλι): "ΤΡΕΛΛΟΙ. ΠΟΛΛΟΙ ΤΡΕΛΛΟΙ. ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ". Στο άλλο άκρο από το action movie είδος, αλλά πιστεύω πως από κάποιο σημείο και έπειτα θα σας κερδίσει σίγουρα. Η ιστορία είναι παραμυθένια όσο και ανθρώπινη, ρομαντική όσο και θλιβερή. Και επίσης -δεν ξέρω αν το ανέφερα- αλλά έχει πολλούς τρελλούς. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ανήκει στην κατηγορία "μία μαρμαρόπλακα 10 μεγατόνων πάνω στο στέρνο μου" στην αίσθηση, κάθε άλλο μάλιστα καθώς παρ'όλη την τρέλλα -και την κορδέλλα- το film αυτό είναι μάλλον μία χαριτωμένη κομεντί.


Από πλευράς χρωμάτων και υφής, έχω να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ! Δεν ξέρω εάν ήταν φθηνά τρικ αυτά τα ωραία χρώματα και η ιδιαίτερη σύνθεση της εικόνας, αλλά -τι να πω;- είμαι φθηνή: μου άρεσε πάρα πολύ. Candybar αποχρώσεις ανάμεσα σε λευκές στολές, παιχνιδιάρικα μάτια και τοπία-φωτογραφίες από παιδικά βιβλία· χαρακτήρες συμπαθείς, θεοπάλαβοι αλλά καλόψυχοι και ευχάριστοι. Και δύο ήρωες που ζουν και αυτοί με τον τρόπο τους την ζωή και την αγάπη, και αυτός ο τρόπος δεν μοιάζει να διαφέρει και τόσο από των υπολοίπων.


Ελπίζω να μην σας την "χάλασα". Εάν έχετε λίγο "χαριτωμένη" διάθεση κάποιο βράδυ, βάλτε την. Αλλά το ποπ κορν μπορεί να βοηθήσει στην αρχή. Έτσι να το τσεκάρετε πού και πού, να ξελαμπικάρετε λιγάκι :) :) :)


PS. [Internet geek fa/un fact] Ο τρελλός είναι ο Rain. Ο κορεάτης pop star που "συγχυσε" τον Colbert για το Time's 100 most influential people. Και το λήξανε με dance off. A Must See.

Les Invasions Barbares

Τίτλος: Les Invasions Barbares
Έτος: 2003
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer

Είδα μόλις για 2η φορά την "Επέλαση των Βαρβάρων" (ώστε να την έχω ζεστή για το review), οπότε πάμε πρίν κρυώσει!



H ταινία πραγματεύεται τις τελευταίες μέρες του νοσηλευόμενου Ρεμί, του καθηγητή ιστορίας που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Οι φίλοι και συγγενείς του θα πρέπει να κάνουν άλματα για να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Όλοι μαζί θα τον στηρίξουν και εκείνος πιο δυνατός πλέον, θα δει τη ζωή κάτω από διαφορετικό πρίσμα. Όμως οι μέρες αυτές θα τους επηρεάσουν και αυτούς και θα τους αλλάξουν για πάντα.



O Arcand δε σταματάει πουθενά. Τα βάζει με το σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό, τη θρησκεία, το κράτος, την πατρίδα, την οικογένεια, τη σεξουαλικότητα, την αποξένωση... και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η ταινία δεν κάνει κοιλιά πουθενά και παρόλη τη σοβαρότητα της κατάστασης του πρωταγωνιστή, σε αφήνει να συνδεθείς με τους ήρωες γύρω από αυτόν, αγωνιώντας και για τη δική τους επιβίωση (και ψυχολογική ηρεμία). Και δεν είναι μηδενιστής (τουλάχιστον όχι σε αυτό το δεύτερο μέρος της τριλογίας). Θα σου υπενθυμίσει ξανά και ξανά την αξία της ζωής (κι ας μη ξέρεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ :-).



Καλό είναι να τη δείτε μετά την "Αυτοκρατορία" μιας και επιστρέφει στα ίδια μέρη, με τις ίδιες παρέες, με διάθεση... νοσταλγική. Η φωτογραφία είναι πολύ καλή και οι ερμηνείες εξαιρετικές. Όσο για το σενάριο.. έλαβε όσκαρ! Τι άλλο να πεις.. ο Arcand είναι μαέστρος στο σερβίρισμα. Κάνει δυνατές ταινίες, προσιτές σε όλους!

Synecdoche, New York

Τίτλος: Synecdoche, New York
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Charlie Kaufman
Info: Imdb, WikiPedia, trailer

Κάθε ταινία που γράφει ο Kaufman γίνεται όλο και πιο ώριμος. Εν αρχή ήταν το Being John Malkovich, το οποίο ήταν περισσότερο παιχνίδι και τίποτα παραπάνω. Ακολούθησε το Human Nature, που προσπάθησε να πει κάποια πράγματα για την ανθρώπινη φύση αλλά ο προβληματισμός του ήταν επιπέδου έκθεσης γυμνασίου. Ύστερα το Adaptation, το οποίο ήταν η πρώτη του ταινία που απόλαυσα, χωρίς όμως να έχει κι αυτή κάτι τρομερό να πει για το θέμα, αλλά ίσως επειδή εγκλωβίστηκε στο παιχνίδι της αυτοαναφοράς (κυρίαρχο σε όλες του τις ταινίες). Το Eternal Sunshine of the Spotless Mind είναι η πρώτη του πραγματικά ώριμη ταινία (ναι είναι love story), και φέτος έχουμε το Synecdoche, New York (που είναι και η πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα).

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα θεατρικό συγγραφέα. Απ' την αρχή ταινίας φαίνεται η "αστάθεια" του (όταν αρχίζει να επισκέπτεται γιατρούς) δείχνοντας πόσο πολύ τον απασχολεί το θέμα του θανάτου. Άλλωστε σκηνοθετεί την παράσταση "Ο θάνατος του εμποράκου", του Άρθουρ Μίλερ, γεγονός που θα δημιουργήσει και τα πρώτα ψήγματα περιφρόνησης της γυναίκας του προς το πρόσωπό του, επειδή προτιμά να διασκευάζει έργα άλλων και δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του.

Αυτό θα είναι η αφορμή για να αρχίσει τη συγγραφή του δικού του έργου, όπου ουσιαστικά προσπαθεί να φτιάξει ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης μέσα σε μια τεράστια αποθήκη. Ένα έργο τόσο μεγαλειώδες και ρεαλιστικό που να καταφέρει να χωρέσει και τον ίδιο του τον εαυτό.

Η ταινία είναι διάχυτη από συμβολισμούς (και αυτοαναφορές για να μην ξεχνιόμαστε), ειδικά απ' το σημείο που αρχίζει να μας δείχνει τις πρόβες του νέου έργου.

Τα χρόνια περνάνε μέσα σε μια αέναη προσπάθεια να ερμηνεύσει τη στάση των άλλων απέναντι του, μια προσπάθεια τόσο έντονη που τελικά τον κάνει ανίκανο να απολαύσει το οτιδήποτε μένοντας πάντα σε μια στάση αναμονής. Αγνοεί ακόμα και τα πιο δυνατά του αισθήματα, τη φωτιά μέσα του που καίει ακόμα και τους γύρω του. Προσπαθεί να ερμηνεύσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Τον αν το πετυχαίνει ή όχι, κάτι που ελπίζει να το δει μέσα απ' τον ηθοποιό που τον υποδύεται στο θεατρικό έργο, δεν έχει και πολύ σημασία γιατί τα χρόνια περνάνε αδυσώπητα και ο θάνατος, που τόσο πολύ φοβάται, δεν κάνει εξαιρέσεις.

Η ταινία μας υπενθυμίζει με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο πως πολλές φορές αφήνουμε τη ζωή να κυλάει χωρίς να απολαμβάνουμε το παρόν. Προσπαθούμε να προβλέψουμε και να κατανοήσουμε πλήρως τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας. Προσαρμόζουμε ακόμα και τη συμπεριφορά μας ανάλογα με τις εικασίες μας και όχι με βάση αυτό που πραγματικά νιώθουμε κυρίως λόγω του φόβου που μας διακατέχει πως ίσως αργότερα οι εικασίες βγουν αληθινές και τσαλακωθούμε. Λησμονούμε πως όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και είναι τόσο αναπόφευκτα όσο κι ο θάνατος.

Le Déclin de l'empire américain

Τίτλος: Le Déclin de l'empire américain
Έτος: 1986
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer

Ξεκινάω ένα μικρό αφιέρωμα στον Denys Arcand, το χρυσό παιδί του Καναδά! Θα δούμε μαζί 3 ταινίες του που αποτελούν μέρος μιας άτυπης τριλογίας με θέμα τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο (...). Το σινεμά του Arcand ακροβατεί ανάμεσα στο διαλεκτικό γαλλικό και φαντασμαγορικό αμερικανικό, κερδίζοντας έτσι fans και από τα 2 στρατόπεδα.



Η πρώτη ταινία της τριλογίας ονομάζεται "Η πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας" [1]. Στην ταινία αυτή παρακολουθούμε τις ερωτικές περιπτύξεις μιας παρέας ακαδημαϊκών ή για να γίνω πιο σαφής, παρακολουθούμε τις διηγήσεις ερωτικών ιστοριών των ακαδημαϊκών όπως θα τους παρακολουθούσαμε να συζητούν για το κρασί, την ιστορία, τη λογοτεχνία. O Arcand θέτει υπό αμφισβήτηση τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού (γεια σου Αριστοτέλη!), παρουσιάζοντας τους λόγιους να παρασύρονται από τα (ζωώδη;) ένστικτα τους. Το πνεύμα που τόσο αγαπούν, δεν είναι πια η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά μια ανάγκη, ένα "γούστο", όπως όλες εκείνες οι ανάγκες που θα πρέπει να καλύψουν για να ζήσουν ευτυχισμένοι.



Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ένα γεύμα στην εξοχή, όπου οι ήρωες (4 άνδρες και 4 γυναίκες) θα ανοίξουν τις καρδιές τους και θα μιλήσουν για τα πάθη τους. Το χιούμορ και ο κυνισμός δίνουν άλλη διάσταση στις ιστορίες τους και η "πραγματικότητα" που έχουν δημιουργήσει σου κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.



Είναι σίγουρα η πιο "light" ταινία της τριλογίας, γυρισμένη στο απόγειο των '80s (δείτε τα χτενίσματα και θα με θυμηθείτε). Σας την συστήνω ανεπιφύλακτα!

[1] Ο Arcand αποφάσισε να δώσει στην τριλογία τίτλους που παραπέμπουν σε μεγαλειώδη ιστορικά αναγνώσματα (ο ίδιος έχει master στην Ιστορία).

Dexter

Creator: Jeff Lindsay
Seasons: 2+
Original run: 2006-
Info: tv.com

Ο πατέρας του Dexter τον βρήκε στον τόπο ενός εγλήματος όταν ήταν 3 χρονών και τον υιοθέτησε. Ο Dexter δουλεύει στο εγληματολογικό εργαστήριο ενός αστυνομικού τμήματος στο Μαϊάμι μαζί με την αδελφή του, η οποία υπηρετεί εκεί. Η Ρίτα, η κοπέλα του, έχει δύο παιδιά στα οποία ο Dexter έχει αδυναμία. Ο Dexter επίσης είναι ένας κατα συρροήν δολοφόνος με ψηλά στάνταρντς. Τα θύματά του είναι κυρίως φονίαδες οι οποίοι δεν καταδικάστηκαν ποτέ. Δεν τους σκοτώνει γιατί πιστεύει ότι έτσι αποδίδει δικαιόσυνη, αλλά είναι ένας τρόπος να ικανοποιεί την ανάγκη του να σκοτώσει, και η πράξη του αυτή να είναι λιγότερο "κακή". Έτσι του έμαθε ο πατέρας του τουλάχιστον.

Μία αστυνομική σειρά, επιτέλους από την άλλη πλευρά. Ο Dexter μας αφηγήται το παρελθόν το παρόν του, τις σκέψεις του και την συνεχή του προσπάθεια του να φαίνεται νορμάλ. Η ατμόσφαιρα της είναι κάτι σε CSI:Miami, χωρίς το CSI part, με μία ιδέα μπλάκ χιούμορ και σαρκασμού, και με σαφώς πιο ενδιαφέρον κεντρικό ήρωα. (Sorry, αλλά δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη περιγραφή από αυτη). Μου άρεσε πάρα πολύ η αφήγηση του Dexter και γενικότερα το σενάριο είναι καλογραμμένο. Δεν μου άρεσε που στην σκιά του Dexter, οι υπόλοιποι χαρακτήρες μένουν λιγότερο ανεπτυγμένοι. Ομολογουμένως είναι λίγο one man show.

Στην πρώτη σεζόν η αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν δολοφόνο που γίνεται γνωστός ως "The Ice Truck Killer". O Dexter θαυμάζει την τεχνική και την ευρυματυρικότητα του Ice Truck Killer, και κολάκεύεται όταν αυτός τον προκαλεί να βγει έξω να παίξουνε.

Η δεύτερη σεζόν ασχολείται με τον "The Bay Harbor Butcher", ένα προσωνύμιο που δεν αρέσει καθόλου στον Dexter, θεωρεί ότι του αξίζει κάποιο καλύτερο nickname. Γίνεται ένας όμορφος χαμός στο season 2, εξίσου καλός με τη 1η σεζόν, να τη δείτε. Και οι 5 που διαβάζετε τα reviews μου (Hi mom).

Στην τρίτη σεζόν δεν ξέρω τι γίνεται, δεν έχει παίξει ακόμα.

Να σημείωσω εδώ ότι ο Michael C. Hall είναι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός και χαραμίζεται που δεν παίζει σε ταινίες. Στο Dexter, όπως και παλιά στο Six Feet Under, το αποδεικνύει. Σας παρακαλώ μην μου τον βγάλετε και αυτόν αδερφή :(

My favourite part, quotes:

Dexter: I don't blame my foster parents for that. Harry and Doris Morgan did a wonderful job raising me. But, they're both dead now. I didn't kill them. Honest.

Dexter: [voice over] I shouldn't even be here. Rita will be devastated if I'm arrested. Her husband was a crackhead and her boyfriend's a serial killer. It's hard not to take that personally.

Dexter: I can kill a man, dismember his body, and be home in time for David Letterman. But knowing what to say when my girlfriend's feeling insecure... I'm totally lost.

Dexter: [voice over] The FBI estimates that there are less than 50 serial killers active in the U.S. today. We don't get together at conventions, share trade secrets, or exchange Christmas cards. But sometimes I wonder what it's like for others.

Angel: Don't forget: Tell the universe what you need.
Dexter: [voice over] I really need to kill somebody.

Have fun fun fun!

-jiji

Filantropica

Τίτλος: Filantropica /Philanthropy / Philanthropique /Φιλανθρωπία (Ο τροπικός της φιλανθρωπίας)
Έτος: 2002
Σκηνοθέτης: Nae Caranfil
Info: Imdb, WikiPedia, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης


Είδα μόλις αυτή την γλυκόπικρη κωμωδία του επαρκώς δραστήριου Ρουμάνου δημιουργού Caranfil, και σπεύδω ευθύς αμέσως να σας γράψω τις εντυπώσεις μου.


Η Filantropica, μία πρωτότυπη και εφευρετική εταιρεία εκμετάλλευσης και αμπαλλάζ του ανθρώπινου πόνου και του αστικού κυνισμού (πωπω τι γράφω, έτοιμη για πολιτικές φυλλάδες είμαι!) σύντομα κάνει μία πρόταση που δεν μπορεί να απορρίψει ο συμπαθής καθηγητής λυκείου με τις υψηλές βλέψεις. Το σκηνικό τοποθετείται σε μία σύγχρονη Ρουμανία ζωγραφισμένη με κωμικά έντονα χρώματα· όπου δεν υπάρχει μεσαία τάξη, παρά μονάχα φτωχοί και πάμπλουτοι.

Ο Ovidiu βρίσκει τον εαυτό του αηδιασμένο από την ρουτίνα της ζωής του, και παλεύει ανέλπιδα για το συγγραφικό του μέλλον. Ο ανατρεπτικός παράγων της καθημερινότητας του δεν αργεί όμως να κάνει εμφάνιση, και όπως συνηθίζεται φορά ψηλά τακούνια και έχει εντυπωσιακότατο μπούστο.


Η πονηριά και η κατεργαριά της φτώχιας έχουν εξυμνηθεί αιώνες τώρα, και πάντα η ανατολική ευρώπη και τα βαλκάνια κατέχουν σημαντικές θέσεις στην κατάταξη. Η ιστορία του Caranfil είναι από αυτές που μέσα από τα γέλια σε κάνουν να λυπηθείς, και να συγκινηθείς, χωρίς όμως να γίνεται γραφική. Η συμπάθεια προς τους χαρακτήρες παραμένει σταθερή σε όλη την ταινία, και η ερμηνεία ιδιαίτερα του πρωταγωνιστή είναι πολύ καλή. Ένας γνήσιος κακομοίρογλου, στα χέρια του τυπικού δαιμόνιου scam artist :P Γιατί να μην το ευχαριστηθεί ;


Η κριτική στην κατάσταση της ρουμανικής κοινωνίας νομίζω είναι ιδιαίτερα επιτυχής, αν και ομολογώ πως δεν έχω πολλές πηγές για διασταύρωση. Το film σε γενικές γραμμές είναι καλό, και θεωρείται από τις πιο καλές και επιτυχημένες ταινίες του αναγεννημένου ρουμάνικου κινηματογράφου -του οποίου και πάλι από τους πιο γνωστούς εκφραστές είναι o Caranfil. Στα φεστιβάλ που προβλήθηκε κέρδισε κυρίως την γνώμη και τα βραβεία του κοινού και παρακολουθώντας το καταλαβαίνει κανείς απόλυτα γιατί. Μία ιστορία ανθρώπινη, ήρωες καθημερινοί, με προβλήματα και όνειρα, ελπίδες και απογοητεύσεις. Ένα πορτραίτο μίας κοινωνίας δύο ταχυτήτων, φτιαγμένο με καλή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.


Δείτε την, για κάτι διαφορετικό, για μία γεύση Ρουμανίας.. για μία σκοτεινή κωμωδία και για τους απλούς ανθρώπους που βλέπουμε τριγύρω μας διαρκώς και εδώ κερδίζουν μία θέση στο πανί για να ξεφύγουν από την μιζέρια και την δυστυχία.

Entre les murs

Τίτλος: Entre les murs
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Laurent Cantet
Συγγραφέας: François Bégaudeau
Info: Imdb

«Τι έμαθες τη χρονιά που πέρασε;»
«Δεν έμαθα τίποτα»
«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Κάτι θα έμαθες.»
«Μα είμαι η ζωντανή απόδειξη!»

Η σχέση καθηγητή-μαθητών εν τη γενέσει της είναι μια σχέση εξουσιαστική. Λίγο πολύ η ταινία σκιαγραφεί την προσπάθεια ενός δασκάλου σε ένα σχολείο του Παρισιού να ισορροπήσει ανάμεσα στην ελάχιστη δυνατή πειθαρχεία που προσπαθεί να επιβάλει (ώστε να μπορεί να κάνει "τη δουλειά του") και στις αναταράξεις που μπορεί να δημιουργήσουν οι υπερβολικές και αυστηρές ποινές.

Η ιστορία είναι αληθινή. Ο δάσκαλος είναι ο François Bégaudeau που την έγραψε αρχικά σε βιβλίο και στη συνέχεια σενάριο για την ταινία. Οι μαθητές είναι οι πραγματικοί του μαθητές (για τους παρατηρητικούς: εκτός από έναν) και κατάγονται από διαφορετικά σημεία του κόσμου.

Η περιφρόνηση για το σχολείο είναι έκδηλη σε πολλούς μαθητές, οι οποίοι θεωρούν τα περισσότερα πράγματα που διδάσκονται άχρηστα. Ακόμα και στο μάθημα των γαλλικών (όπου εξελίσσεται η ιστορία) αντιδρούν όταν πρέπει να μάθουν λέξεις και φράσεις που πρακτικά δεν τις χρησιμοποιεί κανένας στις γειτονιές που ζουν.

Ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό η τάξη με τις αντιθέσεις της. Ο δάσκαλος αποτυγχάνει αρκετές φορές να γίνει "φίλος" τους καθώς διακατέχεται απ' τον μύθο(;) του σεβασμού. (Τιμωρεί τον μαθητή που θα του μιλήσει στον ενικό).

Τελικά μπορεί να γίνει υπέρβαση αυτής της διαχωριστικής γραμμής; Αυτό είναι που προσπαθεί να θίξει η ταινία χωρίς να δίνει οριστική απάντηση. Η συμβολική σκηνή που δάσκαλοι και μαθητές παίζουν όλοι μαζί ποδόσφαιρο, σίγουρα δίνει μια αισιόδοξη νότα, αλλά όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν μπορούν ξεπεραστούν τόσο απλά.

Γενικώς η ταινία σε κερδίζει στα σημεία, κυρίως γιατί δεν προσπαθεί να εξωραΐσει την εκπαιδευτική διαδικασία, ούτε να προβάλει ένα δάσκαλο που καταφέρνει το ακατόρθωτο (όπως γίνεται σε αρκετές αμερικάνικες ταινίες παρόμοιας θεματολογίας). Λάθη θα κάνουν και τα παιδιά, ακριβώς γιατί δεν μπορούν διαχειριστούν την αέναη αμφισβήτηση τους προς κάθε κατάσταση που θεωρούν καταπιεστική (ή όπως το είπε η ψυχαναλύτρια του donnie darko επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του κόσμου που θεωρούν απειλητικές) και επειδή σε τελική ανάλυση είναι παιδιά.

Η διάρκεια της ταινίας είναι δύο ώρες αλλά ο ρυθμός της είναι καταπληκτικός. Την κατατάσσω στην κατηγορία των ταινιών που και τέσσερις ώρες να ήταν δεν θα με κούραζε καθόλου. (Ναι έχω μια αδυναμία στον κινηματογράφο της πολυλογίας :P)

Ηθικό Δίδαγμα (τα τα!): Ένα απ' τα πιο μεγάλα στοιχήματα που προσπαθεί (ή θα πρεπε να προσπαθεί) ένας εκπαιδευτικός είναι να φέρει την κοινωνία εντός της τάξης. Οι τοίχοι ενός σχολείου πολλές φορές μπορεί να φαίνονται σαν το όριο της επικοινωνίας ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι τόσο κλειστό.

ΥΓ. Κρατείστε πάντως και μικρό καλάθι γιατί οφείλω να ομολογήσω πως έχω μια αδυναμία (ναι ακόμα μία) στις ταινίες παιδαγωγικής/εκπαιδευτικής θεματολογίας (επαγγελματική διαστροφή).

De la guerre

Τίτλος: De la guerre
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Bertrand Bonello
Info: Imdb, WikiPedia

Κατέβηκα χθές στις νύχτες πρεμιέρας και παρακολούθησα τη νέα ταινία του Bertrand Bonello με τίτλο "Περί Πολέμου". Γνωστό έργο του ίδιου σκηνοθέτη είναι ο Πορνογράφος.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας έχει κουραστεί από την αστική ζωή και αναζητά μια διέξοδο. Γίνεται μέλος ενός κοινοβίου όπου και διδάσκεται πώς να κατακτά τις απολαύσεις που θεωρεί δεδομένες ο σύγχρονος άνθρωπος. Μέσα από αυτές τις μάχες, θα προσπαθήσει να ξανακερδίσει την αυτοεκτίμηση του καθώς και τη γαλήνη που τόσο επιθυμεί. Η επιστροφή όμως στην πόλη και στην κανονική του ζωή δε θα είναι ομαλή...



Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής παρακολουθεί τις εξελίξεις μέσα από τα μάτια και την καρδιά του "νοσηλευόμενου" πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με τον περίγυρο του. Γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για το "γιατί" και το "πώς". Βιώνουμε απλά μία-μία τις "εποχές" της συναισθηματικής κατάστασης του κεντρικού ήρωα, χωρίς αυτό το ταξίδι να αποτελεί κάποιο κομμάτι σε ένα μεγαλύτερο πάζλ, ή κάποιο στοχευμένο σχόλιο προς την καθημερινή μας ζωή.



Τα συν:

• Ο σκηνοθέτης έχει πολύ ιδιαίτερο/χαρακτηριστικό στυλ. Αντιλαμβάνεσαι ταινία του από δείγμα 1 λεπτού :-)


• Ενδιαφέρουσες όλες οι "εποχές" του ταξιδιού του ήρωα

Τα πλήν:

• Καμμιά φορά οι εγκεφαλικοί διάλογοι καθώς και μερικά χαζο-αστειάκια σε έβγαζαν από το trip.


• Τα tributes στις ταινίες που άρεσαν στον πρωταγωνιστή δεν παρουσιάστηκαν με κομψό τρόπο. Ήταν λίγο... κιτς.
  

Συμπέρασμα: Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα αλλά μέτρια.

Wristcutters, A Love Story

Τίτλος: Wristcutters, A Love Story
Έτος: 2006
Σκηνοθέτης: Goran Dukic
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Soundtrack

Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου είπε να δω την ταινία αυτή· διαβάζοντας τον τίτλο τον έπιασα στο δούλεμα: τι emo είναι αυτά που με βάζεις να δω; "Δες την και θα με θυμηθείς" ήταν το νόημα της απάντησής του. Όπως βλέπετε, τον θυμάμαι και συγκεκριμένα θα σας ομολογήσω ότι τον ευχαριστώ. Το Wristcutters είναι μία πανέμορφη ταινία, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους, τους οποίους θα σας αναφέρω με την πληθωρική λακωνικότητά μου (τι λέω πάλι ...) παρακάτω.


Κατ'αρχάς για την ευρηματική ιδέα που αποτελεί την βάση της ιστορίας. Δεν θα σας την πω, γιατί σέβομαι τους βλαμμένους σαν εμένα που θέλουν να ξέρουν όσο λιγότερα γίνεται, αν και οι υπόλοιποι πολύ εύκολα θα την δείτε στο imdb ή το wikipedia. Βασισμένη σε διήγημα του Ισραηλινού Etgar Keret και σκηνοθετημένη από τον εμφανώς κροάτη Goran Dukic η ταινία αυτή κατάφερε να δώσει το παρών και να φύγει ενίοτε και με διακρίσεις σε αρκετά φεστιβάλ κάπως πιο ανεξάρτητου σινεμά. Γεμάτη από ανατολική ευρώπη και διάφορες vagabond και ethnic ατμόσφαιρες και στημένη σε έναν κόσμο παράλληλο και θλιμμένο.


Ο Tom Waits κάνει την παρουσία του ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την θετική προκατάληψη των συντρόφων κουλτουρολάγνων και μουσικόφιλων, οι οποίοι άλλωστε πιστεύω θα ευχαριστηθούν ιδιαίτερα και το άκρως ιδιαίτερο soundtrack που απαρτίζεται κυρίως από Gogol Bordello και Bobby Johnston. Ο Eugene της ταινίας, ο αυτοκαταστροφικός σοβιετικός rocker που είναι βασισμένος σε αρκετά σημεία στον Eugene Hütz των Gogol Bordello, εκτός από το να γεμίζει με την πληθωρική περσόνα του τις σκηνές παρέχει και την μοναδική πλέον κασσέτα που τους μένει, που δεν είναι άλλη από αυτή που είχε φτιάξει με το τέως συγκρότημά του (και που ω τι έκπληξη ακούγεται σαν gogol :P)


Η αιθέρια Mikal (Shannyn Sossamon), ως άλλη μία Juli (βλ. κριτική παραπλεύρως) συνοδεύει σε αυτό το παράξενο οδοιπορικό τον Eugene και τον ελαφρώς βλαμμένο-ελαφρώς loser αμερικανούλη καψούρη Zia. To road κομμάτι μου θύμισε αρκετά το Interstate 60 με τον Tom Waits να παρεμβαίνει σαν από μηχανής θεός όπως στο δεύτερο ο Gary Oldman. Η λογική είναι μία αφηρημένη έννοια που δεν αφορά άλλωστε πολύ καμία από τις δύο ταινίες.


Ρομαντικοί, "του ανεξάρτητου", μουσικόφιλοι και λοιποί σινεφίλ καλούνται λοιπόν με αυτή την 'κριτική' να δουν πάραυτα το film ετούτο, με την φοβερή αισθητική και την out-of-this-world αίσθηση που παρ'όλη την διάχυτη μελαγχολία -ή ίσως εξαιτίας της- είναι πανέμορφο και γλυκό και σου ανοίγει την όρεξη για κινηματογράφο και μουσική και περίεργα τοπία :) Και όπως είπαμε, ένας Tom Waits φέρνει την άνοιξη.. εγγυημένο :D

ΥΓ. Ακούστε και το soundtrack!

Underbelly

Creator: Greg Haddrick
Seasons: 1
Original run: 2008
Info: tv.com

O γκάνγκστερ Alphonse Gangitano, πήγε μαζί με τον συνεργάτη του Jason Moran σε ένα πάρτυ, στο οποίο σκότωσε τον μικροεγληματία Greg Workman για ένα χρέος. Κανένας από τους τρεις δεν ήξερε ότι αυτή του η πράξη θα ήταν η αρχή μίας σειράς 34 δολοφονιών που κράτησαν περίπου 10 χρόνια, και έμειναν γνωστές στην Αυστραλία ως "The Melbourne Gangland Killings". Κάτι σαν αυτό που λέμε "The 6 degrees of separation", αλλά με πτώματα. Το πτώμα Α μπορεί να μην ξέρει το πτώμα Β, αλλά ξέρει κάποιον που ξέρει αυτόν που σκότωσε το Β και τα λοιπά και τα λοιπά.

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η σειρά εξιστορεί τον πόλεμο ανάμεσα στους μαφιόζους της Μελβούρνης και τις παράπλευρες απώλειες που υπήρξαν εξ'αιτίας του. Τα μέλη της ομάδας των αστυνομικών (The Purana Taskforce) που ασχολήθηκε με τις υποθέσεις είναι βασισμένη στην πραγματική, αλλά κομμένη και ραμμένη από τους σεναριογράφους για να ταιρίαζει σε μία τέτοια σειρα. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες όμως είναι υπαρκτά πρόσωπα και μάλιστα με τα πραγματικά τους ονόματα.

Είναι αρκετά καλογυρισμένη, με κάμποσο σεξ και βία, σε ένα στυλ λίγο Guy Ritchie (ο κ. Μαντόνα) χωρίς τα αστεία πάρτς, το οποίο νομίζω ότι ταιρίαζει πάρα πολύ. Τα υλικά από την ίδια την πραγματικότητα βέβαια ήταν ήδη πολύ καλά, που θα ήθελε προσπάθεια να τα κάνουν θάλασσα και η σειρά να μην βλέπεται. Χωρίς να είμαι φαν των του είδους*, με κράτησε μέχρι το τέλος.

Τα αδύνατα σημεία της είναι ότι μιλάνε Αυστραλικά** (αδυνατούσα να καταλάβω τι ήθελαν να πούν σε κάποια σημεία οι ποιητές) και ο τρόπος που κάνει την αφήγηση η αστυνομικός. Λίγο άστοχη επiλογή για narrator. Θα προτιμούσα ο αφηγητής να ήταν ένας τελείως εξωτερικός παρατηρητής, για παράδειγμα ένας από του δημοσιγράφους που έγραψαν το βιβλίο Leadbelly, παρά κάποιος που είναι μέσα στα γεγονότα.

Τα δυνατά σημεία της, πέρα από το ίδιο το στόρυ, είναι το cast, το οποίο από ότι διάβασα απαρτίζεται απο την αφρόκρεμα της Αυστραλίας, και ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί τους χαρακτήρες για να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Πριν καταλήξουν νεκροί τουλάχιστον.

Quotes, quotes, quotes:

Det. Owen: Just tell me this Dino. A kidnap, in broad daylight, in the middle of St. Kilda. What's all that about?
Dino: You know man, I guess I just saw Reservoir Dogs too many times.

Lewis Moran: Hey, Jase, I've been thinking. You should get another gun, carry a double.
Jason Moran: Yeah, blow Carl's cock off twice.

Roberta Williams: (to PK) Stick a souvlaki up your greasy greek arse.

Carl Williams: You're a sphincter Owen, that's the technical term for arsehole.

Mladenich: I'll give you a name if you promise to keep me out of it.
Officer: What is it?
Mladenich: Elmer Fudd.

Have fun fun fun!

-jiji

---

*Ναι κ. modal_echoes, ακόμα να δω τον Νονό. Ούτε το The Sopranos.

**Τα Αυστραλικά είναι η διάλεκτος της Αγγλικής που ανέπτυξαν οι άποικοι της

Αυστραλιας για να συννενούνται καλύτερα με τα καγκουρώ και τα ντίνγκο.

Lucia y el sexo

Τίτλος: Lucia y el sexo (Sex and Lucia)
Έτος: 2001
Σκηνοθέτης: Julio Medem
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer



Το σεξ και η Λουσία είναι μία ταινία που δεν είναι τόσο για το σεξ, και ίσως όχι και τόσο για την Λουσία. Ο τίτλος και το trailer μπορεί να εστιάζουν σε αυτά τα δύο στοιχεία, η ίδια η αφήγηση όμως έχει πολλά ακόμα να παρουσιάσει, και να αποζημιώσει έτσι τον θεατή.


Η Λουσία είναι θαρραλέο κορίτσι που αποτολμά το όνειρο κάθε αρρωστημένου stalker (or not): γνωρίζει το αντικείμενο του πόθου της ο οποίος στην περίπτωσή μας είναι ο νεαρός συγγραφέας του αγαπημένου της βιβλίου. Μέχρι εδώ όλα καλά και ρομαντικά, και εδώ ακριβώς κυρίως έρχεται το sexo :) Η χρονική αλληλουχία των γεγονότων βρίσκεται για άλλη μια φορά τιμωρία από τον δημιουργό, και όλη η ιστορία εξελίσσεται μέσα από μία αλυσίδα διηγήσεων.

Ο πιο "εσωτερικός" συγγραφέας μας, βρίσκεται σύντομα αντιμέτωπος με κάποια φαντάσματα του παρελθόντος, και του παρόντος και κατά την διάρκεια της ταινίας μεταπίπτει σε πολύ διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις. Η Λουσία με το αγαλμάτινο κορμί και τα εκφραστικά μάτια βρίσκεται έρμαιο αλλά και καταλύτης αυτών των αινιγματικών ιστοριών, που προσωπικά κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου για κάθε λεπτό της ταινίας.


Σε αυτό το σημείο θα κάνω τη απαραίτητη υπεραπλουστευμένη παρατήρησή μου για το ισπανικό σινεμά: τι στο καλό εμμονή είναι αυτή με το σεξ, τις μάνες, και τα μπερδέματα; Δεν θέλω να σας προϊδεάσω για αλμοδοβαρικές καταστάσεις, καθώς αυτή η ταινία απέχει πολύ από τον νευρωτικό και ανορθόδοξο κινηματογράφο του τελευταίου, αλλά ακόμα και με αυτήν την διαφορετική ταινία -και αφού την είδα λίγες μέρες μετά το Jamon Jamon με την έτερη νεαρά αφροδίτη penelοpe- δεν ήταν δυνατόν να αποφύγω τέτοιες γενικεύσεις.

Οι χαρακτήρες του Lucia y el sexo είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, και τους βρήκα αρκετά καλοδουλεμένους. Το μυστήριο εναλλάσσεται με την συμπάθεια προς τα πάθη και τα παθήματά τους, και η ιστορία αναδιπλώνεται ώστε να αφήσει μία γλυκιά επίγευση στον θεατή.


Μαγικά νησιά και μαγικές εμπειρίες, ο ήχος της θάλασσας που δεσπόζει και τυλίγει τις ζωές των πρωταγωνιστών, ψυχές αγνές και εσωτερικά διλήμματα.. γυμνό που δεν προσβάλλει, και ταξίδι προς την κάθαρση... Με εμένα δουλεύουν καλά αυτά τα συστατικά, για αυτό και προτείνω το έργο αυτό, παρόλο που υποψιάζομαι πως παρά τα όμορφα σεναριακά ευρήματα και τις ωραίες εικόνες, δεν έχει πάρα πολλά να πει σκηνοθετικά. (Αλλά αυτά τα τελευταία τα γράφω γιατί είναι βαρύ να συμμετέχεις σε βλογ με τον σύντροφο modal_echoes :P)



ΥΓ. Το resume: δείτε την!

Im Juli

Τίτλος: Im Juli (In July)
Έτος: 2000
Σκηνοθέτης: Fatih Akin
Info: Imdb, WikiPedia


Τελευταία καταπιάστηκα με το έργο του Fatih Akin, και ομολογουμένως νοιώθω απόλυτα ικανοποιημένη από αυτή μου την απόφαση. Οι προβληματισμοί του και η αισθητική του μου είναι πάντα ευχάριστες, ακόμα και εάν μου γυρίζει την ψυχή ανάποδα (see: μελλοντική κριτική σε άλλη ταινία του).

Ερχόμενη τώρα στο περί ου ο λόγος δημιούργημα του Akin, έχουμε να κάνουμε με ένα road trip με τα όλα του. Η βασική ιδέα δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή της, και όλο το στόρυ κινείται γύρω από τον δρόμο, την αγάπη, με λίγο μπαχάρι από την Τουρκία -τι έκπληξη για τον Akin- καθ'όλη την διάρκεια.

Η ταινία ξεκινά κάπως ανορθόδοξα, μπλέκοντας αρκετά την χρονική αλληλουχία των καταστάσεων, και παρουσιάζει το μεγαλύτερο μέρος της σε μορφή αφήγησης. Ο "nerdy" γερμανός δάσκαλος που πρωταγωνιστεί ξεκινά την εξιστόρηση της περιπέτειάς του σε έναν άγνωστο, λύνοντας αλλά και δημιουργώντας διαρκώς απορίες.

Ο έρωτας, η μαγική αυτή έλξη που ως γνωρίζουμε πολύ καλά στα εδώ μας μέρη σέρνει άνετα πλοίο, στέκεται η αφορμή για ένα σωρό διασκεδαστικές και "character building" περιπέτειες του μικρού μας φλώρου και της συμπαθεστάτου συνοδοιπόρου του. Η διαδρομή από την Γερμανία στην Κωνσταντινούπολη δεν είναι στρωμένη με ρόδα, όπως φαίνεται και στο χαριτωμένο στιγμιότυπο παραπάνω, όπου -μεταξύ μας- ο Fatih Akin ενσαρκώνει έναν επαρκώς λιγδερό ρουμάνο συνοριοφύλακα.



Οι συμπτώσεις πέφτουν σαν την βροχή, αλλά ταιριάζουν με τον πιο γλυκό τρόπο στην αθεράπευτα ρομαντική αυτή ιστορία. Άλλωστε δεν είναι αυτές οι συμπτώσεις που ορίζουν κάθε γλυκιά ιστορία στα όνειρα και την πραγματικότητα; (ποιητική αδεία..)

Το ραντεβού στην γέφυρα στην Κωνσταντινούπολη Παρασκευή απόγευμα στις έξι (;), η μικρή Ιθάκη των πρωταγωνιστών, η πικρή όσο γλυκιά ρομάντζα με τρεις και άνω εμπλεκόμενους (είπα: ρομάντζα! μην παίρνετε φόρα) ταλαιπωρούν τους συμπαθείς χαρακτήρες της ταινίας αυτής, που είναι από εκείνη την στόφα χαρακτήρων που εύκολα "μπαίνεις μέσα".

Προσωπικά την συνιστώ ανεπιφύλακτα, και ως road movie, και ως ρομαντική -με την όχι τόσο αμερικάνικη αλλά όχι και τόσο κοψοφλεβέ έννοια. Τεχνικώς είμαι λίγο μπουμπούνας, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ η αισθητική καθ'όλη την διάρκεια, και διασκέδασα με τον τρόπο σκιαγράφησης των χαρακτήρων αλλά και με την ποιότητα της εικόνας και των μεταβάσεων από αρχή μέχρι τέλος.

A++++++++ would see again, που λένε και στο ημπέυ.

Hour of the Wolf

Τίτλος: Vargtimmen (Hour of the wolf)
Έτος: 1968
Σκηνοθέτης: Ingmar Bergman
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer

Μόλις είδα το "Η Ώρα του Λύκου" του Bergman και είπα μιας και το έχω πρόσφατο να γράψω μερικά πραγματάκια. Πάμε λοιπόν!



Ο Bergman κάνει κάτι πολύ ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία. Της βάζει μια μάσκα. Ένα προσωπείο. Ο θεατής θα παρακολουθήσει ένα θρίλερ (με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους) στο οποίο ο σκηνοθέτης θα "προβάλλει" την αρχική του σύλληψη [1].



Η ταινία μιλά για ένα ζωγράφο που αδυνατεί να κοιμηθεί καθώς τον κυνηγούν διάφορες εφιαλτικές σκέψεις. Ο ζωγράφος αυτός ζει με τη γυναίκα του σε ένα νησί με ελάχιστους κατοίκους. Σιγά σιγά οι εφιάλτες του θα αρχίσουν να επηρεάζουν και εκείνη, η οποία θα πρέπει να βρει τη δύναμη για να αποδράσει από αυτή την τρέλλα.



Με τον Nykvist να μας χαρίζει υπέροχα νυχτερινά πλάνα, μια εύθραυστη Liv Ullmann στο ρόλο της συζύγου και έναν Max Von Sydow στα όρια της τρέλλας ...λίγα πράματα μπορούν να πάνε στραβά :-)

Για τους '60s fans του Bergman, η ταινία είναι must. Οι εφιαλτικές σκηνές θυμίζουν τα σουρεαλιστικά πλάνα από τις Άγριες Φράουλες και την Persona, με saturated "χρώματα" και avant-garde κλασική μουσική!

Αν τη βρείτε σε DVD αξίζει να δείτε και τα extra's!

[1] Παρόμοια "προβολή" κάνει και ο Svankmajer στο Lunacy.

Buffy the Vampire Slayer

Creator: Josh Whedon

Seasons: 7
Original run: 1997-2003

Info: tv.com

Όλα ξεκίνησαν από την ομώνυμη ταινία, που δεν θα γίνει ποτέ review σε αυτό το μπλάγκ, λίγο β' κατηγορίας, αλλά με πρωταγωνιστές μία κοπέλα που δεν έγινε ποτέ γνωστή, ένα teen idol της εποχής (1992, εποχή Μπέρμπερυ Χιλλς για όσους δεν θυμούνται), και τον Donald Sutherland. Μερικά χρόνια αργότερα, και με ένα μεγαλύτερο budget, οι κακοί ήρθαν αντιμέτωποι με την καινούρια, πλήρως ανακαινισμένη Buffy.

Η σειρά απευθύνεται σε αυτούς που έχουν δει έστω και λίγο τις Μάγισσες (Charmed) στο Star channel τα Σαββατοκυριακα μετά τον Ηρακλή και τη Ζήνα, ή τους αρέσει ο Τim Burton, ή τους αρέσουν τα δρακουλιάρικα, ή τους αρέσουν τα cult θρήλερ ή έχουν περάσει ώρες παίζοντας DND. Α, και σε αυτούς που του αρέσει να βλέπουν νινίτσες να δέρνουν κόσμο. Για την ιστορία, εγώ ανήκω στην 1η κατηγορία. Εάν δεν είστε σε καμία κατηγορία από τις παραπάνω, ε τι να πω, κρίμα.

Παρόλο που έχω ιδιαίτερη αδυναμία στη σειρά, δεν ενθουσιάστηκα με όλες τις σεζόν. Είναι γεγονός επίσης ότι τα πρώτα επισόδεια δεν δίνουν την εντύπωση ότι η Buffy θα μπoρούσε να επιζήσει πάνω από μία σεζόν. Εάν αποφασίσετε να τη δείτε, απλά δώστε της μία ευκαιρία :)

Οι πρώτες 3 σεζόν, είναι στα όρια του "cult" δεδομένου οτι ε, είναι τα 90's οπότε τα μαλλιά είναι λίγο χάλια, το ντύσιμιο ακόμα χειρότερο, και η εικόνα έχει λίγο ξεπλυμμένα χρώματα. Αυτά μαζί με έξυπνες αυτοτελείς ιστορίες των Scoobies, σωστή δόση χιούμορ και σαρκασμού, άφθονο ξύλο, άφθονα τέρατα καιιι ένα πολύ δυνατό love story, τις κάνουν να είναι πολύ καλές, και οι αγαπημένες μου. Να σημειώσω εδώ πως ο νινίτσος της Buffy σε αυτές τις σεζόν, είναι και γαμώ τα παιδιά.

Η 4η σεζόν ξεκινάει πολύ καλά, αλλά πρός το τέλος γίνεται κάπως βαρετή. Αυτό έχει άμεση σχέση με τον απίστευτα ξενέρωτο και κομπλεξικό γκόμενο της Buffy, αλλά και με το ότι στο γενικό στόρυ εμπλέκεται ο στρατός, κάτι που δεν ταιριάζει όμορφα σε μία σειρά φαντασίας. Ένας λόγος για να τη δεί κάποιος είναι μάλλον o Spike (το πολύ πολύ κακό πανκ βαμπίρ της 2ης σεζόν που επέστρεφει) και κάποιες από τις αυτοτελείς ιστορίες. Φαίνεται ότι εδώ ο Whedon επέλεξε μία αδιάφορη ιστορία να διαδραματίζεται σιγά σιγά μέσα στη σεζόν, και προτίμησε να πειραματιστεί με τα αυτοτελή επισόδεια. Τα πειράματα πήγαν πολύ καλά τουλάχιστον και κάποια από αυτά ήταν πολύ πρωτότυπα.

Οι σεζόν 5 και 6 είναι επίσης πολύ καλές, και κάπως ρεαλιστικές, όσο ρεαλιστική μπορεί να γίνει μια σειρά με τέρατα και μάγισσες. Είναι ανατρεπτικές για αυτά που θα περιμέναμε να συμβούν στους ήρωες ένος τετριμμένου σκηνικού σαν αυτό, και συναισθηματικά φορτισμένες για όλους τους χαρακτήρες. Με το όλο δράμα, δώρο το μιούζικαλ "Once more with feeling".

Την τελευταία σεζόν, θα την χαρακτήριζα χλιαρή. Αυτα που ξεχωρίζουν είναι το επισόδειο "Storyteller", που δίνει έναν χαρούμενο τόνο στην βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλο το season, το "Selfless" όπου μαθαίνουμε την ιστορία της Anyanka, και βέβαια το grand finale της σειράς, που δεν είναι καθόλου κακό.

Σε πιο γενικές γραμμές, πέρα από αυτα που προανέφερα, μου άρεσαν τα flashbacks που τρύπωναν σε μερικά επισόδεια, τα starwars-startrek-geeky jokes που είναι διασκορπισμένα μέσα στη σειρά, το γεγονός οτι ακόμα και ο Seth Green (που είναι λίγο ασχημούλης και κοντούλης) έχει έναν cool factor, και η σκηνή όπου ο Spike φεύγει από το Sunnydale, τραγουδώντας το "My Way" των Sex Pistols.

Για να συνοψίσουμε, έχουμε και λέμε: 2 love stories, 3 λεσβίες, 3 μάγισσες, 1 άθλιος γκόμενος, 2 κατεστραμμένα σχολεία, 1 λυκάνθρωπος, 1 μιούζικαλ, 8 διασώσεις του κόσμου.

Και επειδή ζήλεψα, θα βάλω και εγώ quotes:

Angel: My friends, we're about to make history... end.

Buffy: It was terrible. I moped over you for months, sitting in my room, listening to that Divinyls song "I Touch Myself"... of course, I had no idea what it was about.

Spike: If every vampire who said he was at the crucifixion was actually there, it would have been like Woodstock.

Spike: Call it the Yoko factor. Don't tell me you've never heard of the Beatles?

Andrew: (doing an impression) "That boy is our last hope."
Warren: "No, there is another."
Andrew: Wait, really? Who's our last hope?
Warren: No, I was just going with it. It was a thing. He's our last hope.

Have fun fun fun!

-jiji

Annie Hall

Τίτλος: Annie Hall
Έτος: 1977
Σκηνοθέτης: Woody Allen
Info: Imdb, WikiPedia

- «Γιατρέ, ο αδερφός μου έχει τρελαθεί.. Νομίζει πως είναι κοτόπουλο.»
- «Γιατί δεν το βάζεις σε κάποια κλινική;»
- «Θα το έκανα, αλλά χρειάζομαι τα αυγά.»


Δεν είναι αφόρητα εκνευριστικό όταν βλέπεις μια ταινία να μιλάει για πράγματα που υπάρχουν συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου (εντάξει όχι και πολύ πίσω) με τα ίδια ακριβώς λόγια που θα τα λεγες και συ; Προσωρινά μου κόβει κάθε διάθεση που πιθανόν να είχα (λέμε τώρα) να γράψω ένα σενάριο.

Έτσι είναι και το "Annie Hall". Κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι: "Να αυτή την ταινία θα θελα να κάνω". Ε την έκανε ο Woody Allen και με γλύτωσε απ' τον κόπο.

Έστω κι αν οι εμμονές του είναι διάχυτες σε όλη την ταινία (Ν.Υόρκη, αυτοσαρκασμός για την εβραϊκή καταγωγή του), τελικά (αυτός ο φλύαρος κόσμος του Woody Allen) καταφέρνει να σου πει το αυτονόητο* με τόσο άμεσο τρόπο που νιώθεις πως κάτι σου χει κλέψει. Οι χαρακτήρες του, όσο κι αν (δεν) προσπαθούν να έχουν μια "απλή" σχέση, δεν μπορούν να καταπιέσουν τις επιθυμίες και τις αγωνίες τους, που τους οδηγούν καθημερινά σε αναπόφευκτες συγκρούσεις.

* Ναι οι ερωτικές σχέσεις είναι τόσο παρανοϊκές (και ακατανόητες στο τέλος), που απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές. Ας το πάρουμε απόφαση επιτέλους πως είμαστε τόσο πολύπλοκα όντα που απλώς δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο.
Χμ.. πως μου το χε πει μια φίλη; Α ναι! «Καλύτερα τσαλακωμένος, παρά ανέραστος».


Alvy: You look like a very happy couple...How do you account for it?
Young Woman: I'm very shallow and empty and I have no ideas and nothing interesting to say.
Boyfriend: And I'm exactly the same way.

φέρστ μπλάντ

Πρέπει να πω κάποια πράγματα για το blog ε; ok...

Είμαστε μια παρέα 4 φίλων που μας αρέσει το σινεμά και χαζεύουμε και καμμιά τηλεοπτική σειρά που και που. Η αλήθεια είναι ότι τα γούστα μας δεν είναι απολύτως εναρμονισμένα.. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό!

Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον μάλιστα, να μαζεύαμε κάπου όλες αυτές τις διαφορετικές "αντιλήψεις" ως προς τις ταινίες/σειρές που βλέπουμε. Έτσι γεννήθηκε αυτό το blog.

Φυσικά 4 μόνο απόψεις δεν είναι αρκετές για να καλύψουν όλες τις εκφάνσεις της 7ης τέχνης και γι'αυτό θα θέλαμε και τη δική σας συμμετοχή με σχόλια, διορθώσεις, επισημάνσεις κλπ.

Καλή μας αρχή λοιπόν και καλές θεάσεις!