Έτος: 2011
Σκηνοθέτης: Lars von Trier
Info: Imdb, WikiPedia
Θα προσπαθήσω να κάνω ένα πολύ σύντομο review στο Melancholia, την τελευταία μέχρι στιγμής, ταινία του Trier που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από το διεθνή τύπο.
Η πανέμορφη Kirsten Dunst υποδύεται μια γυναίκα που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη. Η δυνατότερη ψυχολογικά αδερφή της (Charlotte Gainsbourg) βρίσκεται πάντα στο πλευρό της σε όλες τις ευχάριστες αλλά και τις δυσάρεστες στιγμές της ζωής. Όταν όλα θα πάνε στραβά στο γάμο της πρώτης, η Charlotte θα αναλάβει να προστατεύσει την αδερφή της από τους απερίσκεπτους γονείς, το μεγαλομανιακό αφεντικό, αλλά και την αυτοκαταστροφική μανία της Kirsten, με κόστος όμως την οικογενειακή της ευτυχία.
Φανταστείτε δύο κόσμους. Τον κόσμο της λογικής όπου τα άτομα με κατάθλιψη παλεύουν για να κρατήσουν σε ισορροπία τις κοινωνικές τους σχέσεις και τον κόσμο της κατάθλιψης όπου η oποιαδήποτε λογική συμπεριφορά φαίνεται μάταια / δίχως νόημα. Ο Trier μέσα στην ταινία μεταφέρει τους χαρακτήρες από τον πρώτο κόσμο στο δεύτερο. Δημιουργώντας μια τραγική συγκυρία στο φυσικό κόσμο (ένας πλανήτης πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη) ο θεατής μπαίνει στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα της Kirsten. Τελικά η καθόλα λογική μάχη για τη ζωή που δίνει η Charlotte φαντάζει πλέον ως παράλογη/μάταια συμπεριφορά. O σύζυγός της, που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται σαν το βράχο της οικογένειας, γίνεται ο πρώτος που θα αναζητήσει έξοδο από την τρέλλα..
Η ταινία έχει πολύ ωραία φωτογραφία. Τα βραδυνά πλάνα είναι εξαιρετικά. Η μουσική παίζει το συνοδευτικό ρόλο που παίζει σε όλα τα έργα του Trier, χωρίς να καταφέρει όμως να βοηθήσει τα σημεία που χρειάζονται δραματουργική υποστήριξη. Δε ξέρω γιατί, αλλά οι Ασιάτες φαίνεται να τα καταφέρνουν καλύτερα με την κλασσική μουσική :-) Επίσης, θα βοηθούσε το θεατή αν καθόλη την ταινία (και ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος) ακούγονταν περισσότεροιι ήχοι από το γύρω περιβάλλον. Θα μας άφηνε να συνδεθούμε πιο εύκολα με τον πανικό της Kirsten στο πρώτο μέρος και της Charlotte στο δεύτερο.
Η ταινία είναι καλή και αξίζει να τη δείτε στις αίθουσες. Θα έλεγα ότι το σύνηθες πρόβλημα του Trier, ότι σπρώχνει δηλαδή επίτηδες το θεατή σε μια συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση επειδή δε του βγαίνει κάτι στο σενάριο ή στις ερμηνείες, δεν είναι τόσο έντονο σε αυτή την ταινία. Eπίσης το φανταστικό στοιχείο δεν σε αποσπά από την πλοκή και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων, το οποίο μέχρι τώρα ήταν άλλο ένα πρόβλημα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Οπότε τι έχουμε; Έχουμε έναν ώριμο Trier να παρουσιάζει με αλληγορικό τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις κάτω από το πρίσμα της κατάθλιψης. Τι λείπει; Ίσως η bergman-ική διαλεκτική πάνω στις όχι και τόσο απλοϊκές σχέσεις αυτών των ανθρώπων. What you see is pretty much what you get :-)
Καλή μας χρονιά!
