The Postman Always Rings Twice

Τίτλος: The Postman Always Rings Twice
Έτος: 1981
Σκηνοθέτης: Bob Rafelson
Info: Imdb, WikiPedia

Αποφάσισα να βάλω tag στον Rafelson μιας και είναι η δεύτερη ταινία του που κάνουμε review εδώ. Το "The Postman Always Rings Twice" βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του James M. Cain (η οποία είχε γυριστεί ξανά τη δεκαετία του '40). Το βιβλίο περιγράφει καταστάσεις που εκτυλίσσονται την περίοδο της ύφεσης του '30 στην Αμερική.



Η ταινία μας παρουσιάζει τον Jack Nicholson ως ένα μικρό απαταιώνα ο οποίος ερωτεύεται την πανέμορφη γκαρσόνα (Jessica Lange) ενός μαγειρείου (στη μέση του πουθενά). Το πρόβλημα είναι ότι η γκαρσόνα είναι παντρεμένη με τον ιδιοκτήτη του μαγειρείου, έναν Έλληνα που υποδύεται ο John Colicos. Το παράνομο ζευγάρι σύντομα αρχίζει να κάνει πλάνα ώστε να βγάλει από τη μέση το γερο-ρωμιό και να του πάρουν και την περιουσία! Καθώς το πλάνο τους μπαίνει σε ενεργεία, οι πρωταγωνιστές βρίσκουν όλο και πιο δύσκολη τη ζωή μέσα στη νέα πραγματικότητα που δημιούργησαν. Γνωρίζουν και οι δύο πολύ καλά ότι όσο εύκολα στάθηκαν τυχεροί, εξίσου εύκολα μπορούν και να τα χάσουν όλα (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας).



Η ερμηνείες είναι πάρα πολύ καλές, με την εκρηκτική Jessica Lange να παίζει το ρόλο της "femme fatale" και τον Jack Nicholson να κρατά διαρκώς τα χαρτιά του κλειστά. Το δίδυμο αυτό καταφέρνει και δημιουργεί σασπένς ακόμη και σε σκηνές που θα μπορούσαν εύκολα να βουλιάξουν σεναριακά.



Το "The Postman Always Rings Twice" αποτελεί άλλη μια ταινία από το αμερικανικό cinema της αμφισβήτησης με small time crooks και cheap thrills. Η νουάρ αισθητική του βιβλίου δένει πολύ όμορφα με τη 70's ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις και το τελικό αποτέλεσμα μεταμορφώνεται σε ένα σύγχρονο classic.

Five Easy Pieces

Τίτλος: Five Easy Pieces
Έτος: 1970
Σκηνοθέτης: Bob Rafelson
Info: Imdb, WikiPedia

Ό,τι και να πείτε δίκιο θα έχετε. Είμαστε αδικαιολόγητοι. Σχεδόν 6 μήνες χωρίς review..

Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που είδα τα "Vicky, Cristina, Barcelona", τον "Κυνόδοντα", το "Men who stare at goats", το "Stalker", το "Κορίτσι με το Τατουάζ", τη "Δίκη" του Κάφκα, το "Fish Tank", το "Cashback", το "Τι απέγινε η Έλλι" (και κάποια άλλα που τώρα μου διαφεύγουν) θα πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο να γράψω ένα review ήταν το Five Easy Pieces του Bob Rafelson. Το imdb με πληροφόρησε ότι ο σκηνοθέτης είχε γυρίσει και τα "Black Widow", "The Postman Always Rings Twice" και ήταν παραγωγός σε ταινίες όπως το "Easy Rider" και το εξαιρετικό "La maman et la poutain".



Η ταινία παρουσιάζει έναν νεαρό, γόνο καλής οικογενείας (με ιδιαίτερη μουσική παιδεία), ο οποίος ζει μακρυά από την οικογένειά του σε μια μικρή επαρχιωτική πόλη του αμερικανικού νότου. Εργάζεται για το μεροκάματο σε εκσκαφές και περνά τον ελεύθερό του χρόνο με cheap thrills και μια σχέση που δε φαίνεται να βγάζει πουθενά. Ο θεατής νιώθει από την αρχή της ταινίας ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι ευχαριστημένος από τη ζωή που κάνει, όμως οι επιλογές του δεν τον φέρνουν σε κάποια ισορροπία / ηρεμία. Με σκοπό να επισκεφθεί τον πατέρα του που βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση, ξεκινά ένα road trip προς την πατρική του στέγη. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με ένα περιβάλλον και έναν τρόπο ζωής που συνειδητά απέφευγε για πολλά χρόνια. Όμως, για καλή μας τύχη, το σενάριο γρήγορα ξεφεύγει από τον εύκολο φονταμενταλισμό. Θυμίζοντας ανάλογες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου εκείνης της εποχής, θα δοκιμάσει να δώσει μια γερή γροθιά στην αμερικανική αστική τάξη και στα "πιστέυω" της ως προς το πρότυπο του επιτυχημένου άνθρωπου.



Όλες οι ερμηνείες είναι πάρα πολύ καλές (τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Τζακ Νίκολσον). Μάλιστα, από την ποιότητα των σκηνών που διαδραματίζονται γύρω από την πατρική εστία, φαίνεται ότι υπήρξε και καλή επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών. Εξαιρετικοί δε, είναι και οι μικρότεροι ρόλοι που περνούν σαν κομήτες και προσθέτουν κωμικοτραγικά στοιχεία στο ταξίδι του ήρωα.



Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι μια πολύ προσεγμένη ταινία. Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Kudos στο φίλο baphomet που μου την πρότεινε!

Midnight Cowboy

Τίτλος: Midnight Cowboy
Έτος: 1969
Σκηνοθέτης: John Schlesinger
Info: Imdb, WikiPedia

Το Midnight Cowboy είναι μια ταινία από το σινεμά της (αμερικανικής) αμφισβήτησης των '60s. Είχα την ευκαιρία να τη δω χθες βράδυ για πρώτη φορά στην έκδοση "25th anniversary" και παρόλο που έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην εικόνα του φίλμ, ξεχωρίζει ιδιαίτερα το soundtrack (που κατά τ´άλλα αποτελείται από 2 βασικά θέματα).



Ο Joe είναι ένα παιδί της επαρχίας που έχει ακούσει ότι στην πόλη πληρώνεται ακόμη και το sweetlovin'. Αφήνει λοιπόν τα μαγειρεία του Texas και κατευθύνεται στην Νέα Υόρκη όπου ελπίζει να πιάσει την "καλή". Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη βαρβαρότητα, την εκμετάλλευση, την αποξένωση, με λίγα λόγια την σκληρή πραγματικότητα της αστικής ζωής. Μέσα από μια φιλική σχέση που τελικά θα γίνει σχέση επιβίωσης, θα αναγνωρίσει τις σημαντικές αξίες της ζωής (αχ το αμερικανικό σινεμά αξιών) και θα προσαρμόσει κατάλληλα το "θέλω" του με το "είναι".



Όλες οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, αλλά την παράσταση κλέβει το american countryside, που μπροστά στις εικόνες της πόλης φαντάζει ως παράδεισος.



Τα flashbacks, οι σκηνές μέθης στα πάρτυ και το αλαλούμ της ζωής στη Νέα Υόρκη έχουν μεν το ψυχεδελικό edit που ήταν της μόδας εκείνη την περιόδο αλλά γίνεται με τόσο προσεγμένο τρόπο που προσθέτει στον καμβά της ταινίας και δεν τον γελιοποιεί.



Είναι ότι πρέπει για απόγευμα Κυριακής.

Lola Montes

Τίτλος: Lola Montes
Έτος: 1955
Σκηνοθέτης: Max Ophuls
Info: Imdb, WikiPedia

Η Lola Montes βρίσκεται κάθε βράδυ στη σκηνή ενός τεράστιου τσίρκου και είναι αναγκασμένη να ξαναζεί το δραματικό παρελθόν της, έχοντας ξεπέσει από τη δόξα και τα πλούτη σε κατάσταση πλήρους παρακμής.

Έτσι, κάπου στην Αμερική, ζωντανεύει η ιστορία μιας μοιραίας γυναίκας του 19ου αιώνα, μέσα από αναδρομές στα γεγονότα και τους άντρες που καθόρισαν την πορεία της. Η Lola Montes, είναι υποχρεωμένη να αναπαριστά την εικόνα της μέχρι το τραγικό τέλος, πλάθοντας μια αναπαράσταση της ζωής της με δραματική κορύφωση.


Πρόκειται, όχι απλά για μια ακόμα επανέκδοση, - δηλαδή η ίδια παλιά ταινία σε μια καινούργια κόπια – αλλά μια αποκατεστημένη εκδοχή της τελευταίας ταινίας του Max Ophuls στο όραμα που είχε ο ίδιος για την τελική μορφή της.

Η ταινία που αναμφισβήτητα δικαιούται την προσοχή μας, βασίζεται στη βιογραφία της Maria Dolores Elisa Regina Gilbert, μιας Ιρλανδής ηθοποιού, που έγινε γνωστή ως χορεύτρια του φλαμέγκο, εκτός από την ιδιότητα της ερωμένης που της χάρισε μια αθάνατη φήμη.

Ο Max Ophuls, γόνος γερμανοεβραίων αστών, έφυγε για το Παρίσι όταν ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία και πολιτογραφήθηκε Γάλλος. Όμως με την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία τρέπεται ξανά σε φυγή και μεταναστεύει στην Αμερική.


Η ταινία μας, γυρισμένη στα 1955, ήταν η πιο ακριβή γαλλική παραγωγή της εποχής της, γεγονός όμως που δεν πτόησε τους παραγωγούς της από το να την κατακρεουργήσουν δημιουργώντας μια παταγώδης αποτυχία και αφήνοντας μια σκοτεινή σκιά στην καριέρα του Ophuls, που πέθανε δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της, όντας ακόμη μπλεγμένος σε δικαστική διαμάχη με τους παραγωγούς του.

Όμως παρ’ όλα αυτά, η παλλόμενη ενέργεια του φιλμ, η ανατρεπτική κινηματογραφική του γλώσσα και φυσικά η μπαρόκ ατμόσφαιρά του, δε θα αφήσουν ασυγκίνητους τους Αμερικάνους κριτικούς, φτάνοντας να την συγκρίνουν ακόμα και με το αριστούργημα που ακούει στο όνομα “Citizen Kane”.

Χαρακτηριστικά αναφέρω τον κριτικό Άντριου Σάρις της Village Voice που έφτασε στο σημείο να την κατονομάσει ως “την καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ”. Εξάλλου, η αλήθεια είναι ότι χάρη στις δικές του προσπάθειες, το 1963 μια πιο ολοκληρωμένη βερσιόν του φιλμ θα έκανε την εμφάνισή της. Θα έπρεπε όμως να περιμένουμε μέχρι το 2008, όπου η Lola Montes θα έβρισκε επιτέλους και χάρη στη Γαλλική Ταινιοθήκη, την όψη που οραματίστηκε ο Ophuls.


Τι είναι λοιπόν η Lola Montes; Εκ πρώτης όψεως, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια βιογραφική ταινία για μια Femme Fatale. Μια χορεύτρια του 19ου αιώνα κι ερωμένη διάσημων ανδρών από τον Franz Liszt μέχρι τον Λούντβιχ τον πρώτο της Βαυαρίας, στην ουσία όμως εδώ έχουμε μια καταγραφή της ίδιας της μαγείας του σινεμά.

Του σινεμά και του τρόπου που ακόμη και μια μέτρια ιστορία – διότι κακά τα ψέματα, πέρα από τον πικάντικο χαρακτήρα των περιπετειών της στα κρεβάτια των πλουσίων και δυνατών, η ζωή της Lola Montes, δεν είναι δα και το καλύτερο σενάριο – μπορεί να τη μεταμορφώσει σε ένα αληθινά συναισθηματικό έπος.


Εν κατακλείδι λοιπόν, μέσα από μια μη γραμμική αφήγηση που αρνείται τις συμβάσεις του κινηματογραφικού χρόνου και χώρου, η ζωή της Lola Montes γίνεται ένα εκτυφλωτικό μελόδραμα κάνοντας ένα σαφές κι απόλυτα πετυχημένο σχόλιο για την ίδια τη φύση του σινεμά.

Keinohrhasen

Τίτλος: Keinohrhasen (Rabbit Without Ears)
Έτος: 2007
Σκηνοθέτης: Til Schweiger
Info: Imdb, WikiPedia

Το είχα για καιρό στο queue και αυτό το film, και για άλλη μία φορά με αγαπώ και με εκτιμώ που μου το υπενθύμισα. Δεν είναι τυχαίο ότι κέρδισε κοινό, κριτικούς και box office στην Γερμανία όταν βγήκε (σάρωσε με απλά λόγια) για αυτό και το προτείνω σε όλους εκτός από τα jijikia που δεν τους αρέσει να βλέπουν ταινίες σε γλώσσες που δεν μιλούν άπταιστα.



Μία ρομαντική κομεντί, όπως την απαιτεί το κλίμα και οι μελισσούλες που ζουζουνίζουν Ιούνη μήνα.. :) Ο Λούντο δουλεύει σε μία κουτσομπολίστικη εφημερίδα και παίζει τις γυναίκες στα δάκτυλα. Η Άννα πάλι, παρ'ότι γλυκειά και με πορσελάνινη ομορφιά, κλίνει πιο πολύ προς το στυλ νηπιαγωγός με crazy cat lady γκαρνταρόμπα. Ως ώφειλε, η κακιά και σκληρή μοίρα τους έκανε να συναντηθούν -ή καλύτερα να ξανασυναντηθούν... :)


Το ασχημόπαπο και ο κουλ τύπος, η αταίριαστη σχέση, οι πιο 'ρηχοί/απροβλημάτιστοι' φίλοι, δεν υπάρχει κλισέ που να μην αναλαμβάνει να χρησιμοποιήσει αυτή η ταινία και το κάνει ομολογουμένως με τόση χάρη και μεράκι! Άλλωστε δεν γίνανε τυχαία κλισέ τα κλισέ! Και επιπλέον καθώς είναι φτιαγμένη από έναν μπαμπά τεσσάρων μπόμπιρων -και περήφανο μάλιστα, παίζουν και τα 4 διάβασα, η χαζοχαρά, η αθωότητα και η παιχνιδιάρικη διάθεση ρέει αύθονη.

Όπως θα δείτε και από τις φωτογραφίες που περικλείονται στο μήνυμα, αλλά και παρακολουθώντας το, το film έχει πολύ ωραία αισθητική και πολύ ταιριαστή φωτογραφία, με την οποία δεν διστάζει να παίξει για να εκφραστεί. Το soundtrack της επίσης περιείχε πολλά γνωστά ονόματα και εκτός από το να ντύσει ωραία την ταινία, ανέβηκε και στα charts από ό,τι διαβάζω στην Wikipedia.

Συμπερασματικά θα κλείσω λέγοντας πως ο Άναυτος Λαγός προσφέρει ό,τι τάζει: αγάπες, μελό, γλυκιά ιστορία και μελισσούλες που ζουζουνίζουν και μάλιστα το κάνει σωστά και αντάξια του hype του. Extra απόλαυση για ταπεινές και καταφρονημένες δεσποινίδες (και κυρίες)(και ψυχές).

Σας φιλώ και υπόσχομαι να μην γράψω πολλά στο blog σε αυτήν την εξεταστική

Nara Livet

Τίτλος: Nara Livet (Στο Κατώφλι Της Ζωής)
Έτος: 1958
Σκηνοθέτης: Ingmar Bergman
Info: Imdb

Η ταινία ξεκινάει με τις πόρτες μιας μαιευτικής κλινικής ν’ ανοίγουν, επιτρέποντας στην κάμερα να διεισδύσει στην αίθουσα αναμονής. Η Cecilia Ellius (Ingrid Thulin), δημόσιος υπάλληλος στο επάγγελμα, που πριν από λίγο εισήχθη στο νοσοκομείο, μόλις έχει αποβάλει.

Την παρακολουθούμε λοιπόν να ξυπνάει σ’ ένα δωμάτιο, όπου μαζί της περιμένουν η Stina Andersson (Eva Dahlbeck), ως ετοιμόγεννη αλλά και η Hjördis Petterson (Bibi Andersson) που νοσηλεύεται εξαιτίας μιας αποτυχημένης έκτρωσης.


Επηρεασμένη από την αδερφή Brita, η Cecilia συνδέει το γεγονός της αποβολής με την αποτυχία της συζυγικής της ζωής. Με αποτέλεσμα όταν δέχεται την επίσκεψη του συζύγου της Anders, να έχει ήδη αποφασίσει ότι θέλει να χωρίσει.

Παράλληλα η Hjördis πηγαίνει να τηλεφωνήσει στον φίλο της και επιστρέφοντας καταρρακωμένη και σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, έχει να αντιμετωπίσει και τα ορμητικά επιχειρήματα μιας κοινωνικού λειτουργού που την συμβουλεύει να κρατήσει το παιδί της.


Η τρίτη νοσηλευόμενη, η Stina κατευθύνεται γεμάτη αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα, προς την αίθουσα τοκετών. Όμως, καθώς προχωρά η διαδικασία, η γέννα παρουσιάζει επιπλοκές και εξελίσσεται άσχημα με αποτέλεσμα το μωρό να πεθάνει.

Μπροστά στις τρομερές αυτές εμπειρίες των δύο γυναικών, η Hjördis επηρεάζεται και αποφασίζει να γυρίσει στο σπίτι της μητέρας της, ώστε ν’ αναλάβει μόνη την ευθύνη πια της εγκυμοσύνης της. Η κάμερα την ακολουθεί να βγαίνει από την κλινική με τις πόρτες να κλείνουν πίσω της…

Η ταινία είναι βασισμένη σε μια νουβέλα της Ulla Isaksson από τη συλλογή “Οι μεγαλοπρεπείς θανατικές πομπές” και διακρίνεται κυρίως για το εκπληκτικό τεχνικό αποτέλεσμα.


Ο περιορισμένος χώρος της κλινικής σε συνδυασμό με την εξαιρετική κίνηση της κάμερας, χαρίζουν στο σύνολο τους μια μοναδική ενότητα, αποφεύγοντας τις παγίδες μιας τυχόν σπονδυλωτής ταινίας.

Ο οπερατέρ ακολουθεί την κατεύθυνση των βλεμμάτων, συλλαμβάνοντας αόρατες λεπτομέρειες ή δίνοντας μια συγκινητική απόχρωση στην κοινοτοπία ορισμένων χειρονομιών.

Καμιά μουσική υπόκρουση δεν υπερκαλύπτει την ηχητική μπάντα που ακούγεται διακριτικά στο βάθος και δεν είναι παρά το απαραίτητο συμπλήρωμα στα αγωνιώδη βλέμματα των ηθοποιών.

Ο Ingmar Bergman είναι προσωπικά μια εντελώς ιδιάζουσα ιστορία. Η ταινία του εδώ είναι ποτισμένη από έντονη θεατρικότητα και γυρισμένη ως είθισται σε ασπρόμαυρο, εξακολουθεί να αιχμαλωτίζει τον θεατή της σαν να μη γυρίστηκε το 1958 αλλά σήμερα.


Ένα δύσκολο θέμα και μια βουτιά στη γυναικεία ψυχοσύνθεση με αποτέλεσμα ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι ως κατάθεση ενός σπουδαίου σκηνοθέτη είναι εν κατακλείδι η ταινία αυτή.

Κλείνοντας να πούμε ότι η ταινία ξεχώρισε όπως ήταν φυσικό και στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών του 1958 όπου απέσπασε δύο έπαθλα. Συγκεκριμένα, το βραβείο σκηνοθεσίας για το μεγάλο Σουηδό δημιουργό και το βραβείο γυναικείας ερμηνείας, που μοιράστηκαν οι πρωταγωνίστριες του φιλμ.

In Search of a Midnight Kiss

Τίτλος: In Search of a Midnight Kiss
Έτος: 2007
Σκηνοθέτης: Alex Holdridge
Info: Imdb, WikiPedia

Είναι πρωτοχρονιά, βρίσκεσαι στο LA και τα έχεις κάνει σκατά. Μετά από κάποιους μήνες κατάθλιψη και ένα μίνι ρεζιλεματάκι μπροστά στο ζεύγος φίλων με τους οποίους συγκατοικείς σε πείθουν να βάλεις ad στο craiglist. Η μαμά σου θέλει να βάλει βυζιά, και η ζωή σου έχει πιάσει πάτο. Start here.


Λοιπόν αυτή ήταν άλλη μία από τις ταινίες που είδα κατά λάθος, και χαίρομαι για αυτό. O Wilson παραπάνω είναι ένα παλληκάρι που εύκολα θα συμπαθήσει κανείς -και πολλοί από εμάς θα βρούμε και πολλά κοινά. Όλοι οι χαρακτήρες είναι δουλεμένοι, ρεαλιστικοί και καλοπαιγμένοι. Και η Vivian από την άλλη, παρότι μας παρουσιάζεται σαν ακόμα μία νευρωτική γκόμενα, δεν αργεί να κερδίσει τον θεατή πιστεύω, και προσωπικά με έκαναν να βιώσω πολύ όμορφα αυτήν την ταινία, χωρίς κανένα 'κράτημα' ή επιφύλαξη.


Η artsy ασπρόμαυρη αισθητική σίγουρα δεν είναι άσχημη, και βρίσκω πως όντως τελικά προσθέτει στο feeling της ταινίας. Το film διάβασα ότι γυρίστηκε από μία παρέα καλλιτεχνών από το Texas η οποία φαίνεται πως τουλάχιστον το στοίχημα των κριτικών το κέρδισαν καθώς τους επευφημούν και στο διαδίκτυο αλλά και με διάφορα βραβεία σε φεστιβάλ όταν παρουσιάστηκε.


Η μουσική επίσης του In Search of a Midnight Kiss είναι από διάφορα τεξανά groups, με πιο γνωστούς σε εμένα τους Okkervil River. Είναι άλλο ένα από αυτά τα films όπου η μουσική είναι αξιοπρόσεκτη, δένει ωραία και προσδίδει στην ατμόσφαιρα. Στην περίπτωση εδώ μιλάμε κυρίως για indie folk αμερικάνικου τύπου, με μία κιθάρα και μία ιστορία ένα πράγμα :)


Το film γυρίζει γύρω από τους δύο πρωταγωνιστές αλλά ούτε ένα από αυτά τα 90 λεπτά δεν περισσεύει, κατ'εμέ. Είναι γλυκό παρ'ότι ρομαντικά θλιμμένο και καταφέρνει να κρατάει τα πόδια του στο έδαφος παρά την ξεχωριστή ιστορία που παρουσιάζει. Επειδή τελευταία είμαι verbally challenged δεν θα σας κουράσω άλλο με παιδικές προτάσεις: εάν έχετε όρεξη για μία γλυκιά ταινία ή εάν απλά θέλετε να δείτε κάτι indie go for it χωρίς δεύτερη σκέψη!

Låt den rätte komma in (Let the right one in)

Τίτλος: Låt den rätte komma in (Let the right one in) (Άσε το κακό να μπει)
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Τomas Alfredson
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer (w/en subs)

Λοιπόν έχω δει τα τελευταία ένα δύο χρόνια κάμποσα (αναλογικά) σκανδιναβικά film (Δημήτρη το κάναμε review το Reprise τελικά ή όχι;), και πάντα φεύγω ικανοποιημένη. Σήμερα είδα ένα φιλμ που στο imdb με έναν αστείο τρόπο έχει τα ίδια keywords με το Twilight :D


Αυτή η παγωμένη ιστορία καταφέρνει και είναι τρυφερή· περιγράφει σενάρια του φανταστικού μέσα σε μία αφοπλιστική καθημερινότητα της δεκαετίας του 80 και καταφέρνει να ζεστάνει με έναν πολύ δικό της τρόπο την καρδιά του θεατή ακόμα και μέσα σε μία χιονισμένη, αδιάφορη, ανέκφραστη Στοκχόλμη με μία ιστορία αγνή, ... όσο και "κακή".


Ο μικρούλης Οσκάρ βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποια βίαια παιδιά που τον εξευτελίζουν στο σχολείο και με μία μάλλον διαλυμένη οικογένεια στο σπίτι. Η Έλι πάλι -το μικρό όχι και τόσο ιδανικοποιημένο βαμπίρ, μετακομίζει δίπλα στον Οσκάρ και μία ιδιόμορφη φιλία γεννιέται...

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς ακριβώς να περιγράψω τον πολύ ιδιαίτερο, λιτό ήχο του film, καθώς και τα ωραία πλάνα με τα οποία δεν φοβάται να 'παίξει' ο σκηνοθέτης, κάνοντάς τα να σε βάζουν στην ιστορία, και να μην περιγράφουν απλά 'απ'έξω'. Η εικόνα επίσης, ακολουθώντας την γενική ευρωπαϊκή νόρμα, δεν κουράζεται με το να είναι πολιτικώς ορθή ή nanny friendly.


Βρήκα την ταινία να την επευφημούν σε διάφορα ελληνικά έντυπα, και στο ίντερνες, και χαίρομαι που αυτό με έκανε να την δω. Δεν ξέρω, βέβαια, εάν δεν βιάζονται κάποιοι να πηδήξουν στο βαγόνι του 'είδαμε και κάτι διαφορετικό', αλλά σίγουρα αξίζει μία θέαση! Μην περιμένετε true horror, φυσικά. Αλλά και μην την δείτε με λιγόψυχους..



Είναι κάτι με την παιδική (;) αγάπη χωρίς κανόνες που πολύ αβίαστα εκκρίνει lovey dovey ορμόνες στα κεφάλια όλων μας· όπως είναι και η γλυκιά μοναξιά των χαρακτήρων άλλο ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά που αγγίζει την δική μου βλαμμένη ψυχή. Βέβαια, δεν θα σας κρύψω πως με ανατρίχιασε λίγο η ταινία. Όχι λόγω του θέματος, αλλά λόγω της υπόνοιας που αφήνει.. και η οποία μου θύμισε το (tv feature) Jenifer του Argento που ομολογώ έφαγε λίγα bytes της ψυχής μου ένα βράδυ.

Για περισσότερα, περισσότερο ή λιγότερο κατατοπιστικά -περισσότερο ή λιγότερο κλισέ, επισκευθείτε τις κλασσικές στήλες ή καλύτερα τις αίθουσες όσο παίζεται!

How I Met Your Mother

Creator: Craig Thomas, Carter Bays
Seasons: 4+
Original Run: 2005-
Info: tv.com

Η παρέα αυτή αναπλήρωσε το κενό που ένιωσα όταν τελείωσαν τα Φιλαράκια, αν και ακόμα απολαμβάνω να τρώω Σάββατο μεσημέρι και να βλέπω για τετρακοσιοστή φορά τη Φοίβη να βρίσκει έναν αντίχειρα στην κοκακόλα της, όπως πάντα same bat-time same bat-Star Channel. We will always have Star Channel. Επίσης είμαι περίφανη γιατί βλέπω τη σειρά από την αρχή, παρόλλο που τότε δεν είχα κρεμαστεί και από την όθονη μου από τη συγκίνηση. Μάλλον χρειαστηκαν μερικά επεισόδια για να με πείσουν ότι δεν είναι κακή αντιγραφή από τα Φιλαράκια, και άλλα λίγα για να δω ότι όντως έχει να δείξει κάτι καινούριο.

Είναι σεταρισμένο σε ένα κλισέ λίγο σκηνικό, αλλά θα σας το περιγράψω. Ο future Ted αποφασίζει να αφηγηθεί στα παιδιά του πως γνώρισε τη μαμά τους. Αντί να πεί λοιπόν το short version, ε λέει το long long oh oh so long version. Ξέκινάει από την εποχή που Ted και ο Marshall συγκατοικούσαν, στη Νέα Υόρκη. Μαζί τους, παρόλλο που έχει δικό της σπίτι, μένει η Lily, η επι 9 χρόνια κοπέλα του Marshall, και κυκλοφορεί γύρω γύρω τους ο Barney. Ένα βράδυ, στην Ιρλανδική παμπ που συχνάζουν, ο Ted γνώρισε την Robin και προφανώς, το λέει και το κλισέ άλλωστε, την ερωτεύτηκε σφοδρά.

Κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει είναι τα εξής: το ελαφρύ σουρεάλ, τα inside jokes, τα flashbacks, the κάφρ^2 factor, τα ζωντανά χρώματα (ναι ναι μην το βρίσκετε γελοίο), o Barney, o Barney και ο Barney. Πρέπει να είναι ο πλέων πιο πετυχημένος χαρακτήρας σε κωμική σειρά. O Barney είναι το party animal στην υπόθεση, φοράει πάντα κουστούμι, λέει τις καλύτερες ατάκες και γενικά είναι γαμάτος (το awesome σε ελευθερη μετάφραση). The next best thing στη σειρά είναι η Lily και η Robin. Επιτέλους 2 γυναικείοι ρόλοι που δεν κλαίγονται για γάμους και πανηγύρια, δεν έχουν 1450 κόμπλεξ, και έχουν το δικό τους tom-boy χιούμορ. O Marshall και ο Ted είναι επίσης συμπαθητικοί, αλλά σε πιο normal mode για να υπάρχει και μία σχετική ισορροπία.

Εάν κάποιος ξεκίναγε να δει τώρα τη σειρά, θα του πρότεινα να δει πρώτο το επεισόδιο με τον ανανά -The Pineapple Incident-, είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό για το στύλ της σειράς. Επίσης σε όποιον το έχω προτείνει και το έχει δει, so far, το λάτρεψε (α ναι είμαι περίφανη και για αυτό). Επίσης εάν δεν είστε starwars fan, μην το δείτε. Δεν θα θέλουν δηλαδή οι χαρακτήρες να τους δείτε.

Quo- ...wait for it... -tes, QUOTES:

Ted: Look, this woman could actually be my future wife. I want our first kiss to be amazing.
Lily: Aw Ted, that is so sweet. So you chickened out like a little bitch?

[about Star Wars]
Ted: It's just a movie.
[121 minutes of awesomeness later]
Ted: Okay, if Stella doesn't like this movie I can't marry her
Marshall: No, you can't.
Ted: Wanna watch it again?
Marshall: Yes, I do.

[cell phone rings]
Marshall: oh hey! Happy st. Patrick's Day! How are you? yeah I haven't talked to you forever!
Lily: Who is it?
Marshall: It's Ted's butt
[Ted reaches for his phone]
Ted: Dammit, my phone keeps pocket dialing, it's like the 8th time today.

Barney: Call me crazy, but child actors were way better in the 80s.

Lily: Today I yelled at a little girl for drawing a rainbow.
Ted: A rainbow? Sounds like that bitch had it coming.

It's going to be LE-GEN-DARY!

-jiji

ps. Για εσας τους Linux lala του μπλάγκ, υπάρχει και ασορτί window manager με τη σειρά, ο awesome.

The Wackness

Τίτλος: The Wackness
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Jonathan Levine
Info: Imdb, WikiPedia

Δεν συνηθίζω να γράφω ή να εκφράζω με άλλον τρόπο κριτική αμέσως μόλις δω μία ταινία· περιμένω να "κάτσει" μέσα μου γιατί εύκολα συνεπαίρνομαι. Όμως για το the Wackness μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, από όσο με ξέρω. Έχει σχεδόν όλα τα 'κλειδιά' του κοκογούστου. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή (μιας και είμαι και ντεφορμέ, πάλι).



Όπως εύκολα θα μαντέψει και το πλέον άπειρο μάτι, τσιμπάω με τις indie ταινίες. Συνήθως έχουν κάτι να πουν, και ακόμα και εάν παραπονιόμαστε ότι δεν έχουν αρκετά, σίγουρα αξίζει η προσπάθεια, για εμένα, να προσπαθήσεις να πεις αυτό που 'έχεις'. Κι έπειτα, συνήθως περιγράφουν εντελώς δυσλειτουργικούς χαρακτήρες (βλ. Garden State) και όμορφα παρουσιασμένες not-that-feelgood καταστάσεις. Στο Wackness -του οποίου ο τίτλος αν και έρχεται από μία χαριτωμένη στιγμή της ταινίας, είναι λίγο μέτριος- θα βρει κανείς τον ντροπαλό αλλά αντισυμβατικό έφηβο, τον παρηκμασμένο hippy old weirdo ψυχίατρο, και άλλα κλισέ, στην ιδανικοποιημένη τους εκδοχή. Αλλά της το συγχωρούμε γιατί, βρε αδερφέ, δεν είναι δα και ανάγκη να ψυχοπλακωνόμαστε ή να αναζητούμε τις ευχάριστες ιστορίες μόνο στο mainstream :D



Ο νεαρούλης μας εδώ, προέρχεται από μία αποτυχημένη και χρεωμένη οικογένεια και το μόνο που καταφέρνει στο σχολείο είναι να μην είναι επίσημα loser. Βρίσκει τους δικούς του τρόπους, και έναν ιδιαίτερο φίλο στο πρόσωπο του επιτυχημένου πλην μίζερου ψυχιάτρου Ben Kingsley. Το δίδυμο μου θύμησε λίγο από Rushmore, αλλά λίγο· no wes anderson here. Παρ'όλα αυτά η οπτική του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου) μου άρεσε.



Τιμώντας το υποκειμενικό και 'αντισυμβατικό' πλάνο του indie/sundance στυλ, είδα ένα χρώμα αρκετά ενδιαφέρον, και επιπλέον μία αρκετά πειστική αίσθηση των 90s. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το stylish (in a notorious B.I.G way) soundtrack, που αν μη τι άλλο έδινε και ύφος και 'εφηβικότητα' στο έργο.



Η προσέγγιση των ανθρώπινων σχέσεων, και η περιέργως ευχάριστη σαπίλα που τυλίγει τις επαφές των πρωταγωνιστών είναι γλυκιά, και συχνά προβλέψιμη. Το πνεύμα αισιοδοξίας και η νεανική φρεσκάδα που αναδύεται από τις εικόνες του Wackness εμένα πάντως μου μαλάκωσε την καρδιά, και το συμπάθησα, θέλησα να γίνουμε φίλοι. Μπορεί να την πούμε cheesy, αλλά παραφράζοντας απάντηση σε αυτό από την ταινία: υπάρχουν αρκετοί μαλάκες σε αυτόν τον κόσμο, δεν χρειάζεται να προστεθούμε στην λίστα.


Μπερδεμένο το παιδί, ερωτευμένο, φτυσμένο. Μπερδεμένος και ο ψυχίατρος, διψασμένος για έρωτα, φτυσμένος κι αυτός. Η μαμά κι η κόρη ωραίες.. και σκληρές. Η πραγματικότητα σκληρότερη.. και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις αέναες. Τριγυρνώντας κάπου μέσα στον πόνο και την ηδονή, την κατάθλιψη και την αναβλητικότητα, οι ήρωές μας ωριμάζουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.


...Και λέει η αιθέρια έφηβη στην παραλία, το βράδυ "Because how could anything possibly matter, right now?". Ποιος θα της δώσει άδικο;

Kiss Kiss Bang Bang

Έτος: 2005
Σκηνοθέτης: Shane Black
Info: imdb

Γενικά I don't do movies, ή για να το πω αλλίως είμαι κινηματογραφικά ανάπηρη (για εσάς τους σινεφίλ, για έμενα είμαι μία χαρά). Βλέπω ότι είναι αμερικανιά ή έχει κάποιο fapfap πρωταγωνιστή (νταξ, και με λίγο υπόθεση) ή έχει γυριστεί από το 1980-1999 και για να μην μακρυλογώ, γενικά totally skindeep.

Επίσης οι ηθοποιοί για τους οποίους θα τους κάνω τη χάρη να δώ ταινία μόνο και μόνο επειδή παίζουν, είναι ο εξής ένας: Robert Downey jr. Μου άρεσε από τότε που ήμουν 14 και έβλεπα στο Mega-Κυριακή-μεσημέρι για ν-ιοστη φορά το "Only You" με τη Marisa Tomei (ναι αυτή που έγινε στριπτιτζού μετά). Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να επιστρέψει σιγά σιγά και φέτος μάλλον είναι στα καλύτερα του. Αχ Ρόμπερτ αχ.

O Harry Lockhart, ένας επίδοξος ηθοποιός, μας αφηγήται τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από ένα τυπικό Los Angeles πάρτυ στο οποίο γνώρισε τον εκπαιδευτή-ηθοποιών-που-θέλουν-να-παίξουν-τον-ντετέκτιβ-σε-ταινίες-αλλά-είναι-και-ο-ίδιος-πραγματικός-ντετέκτιβ Gay Perry ώστε να τον βοηθήσει σε έναν ρόλο, και είδε για πρώτη φορά την Harmony Faith Lane. Οι τρείς τους θα πρέπει να λύσουν μία ντετεκτιβική υπόθεση, με το να συνδέσουν στοιχεία τα οποία, στον δικό μας κόσμο, δεν βγάζουν απαραίτητα νόημα. Δεν θέλω να σας πω παραπάνω και ΜΗΝ διαβάσετε την wikipedia. Είναι τόσο ωραίος ο τρόπος που αναπτύσσονται οι χαρακτήρες μέσα από την ιστορία, που είναι κρίμα να το χαλάσετε. (κλείστε ΤΩΡΑ το google search που μόλις ανοίξατε.)

Η ταινία είναι μια ιστορία μυστηριου, με έντονα κωμικό χαρακτήρα, λίγο μπλάκ χιούμορ και αλλο λίγο κλασσικό αμέρικαν πιστολίδι φίλμ νουάρ στάιλ, σε μία ατμόσφαιρα κλασσικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Ακόμα και να μήν κόψετε τις φλέβες σας με την υπόθεση, σίγουρα θα βρείτε πολύ διασκεδαστικό το δύδιμο Robert Downey Jr.-Val Kilmer και το ιδιόρρυθμο χιούμορ.

Μπορώ να κάθομαι να γράφω με τις ώρες για το πόσο καλός είναι ηθοποιός είναι Robert Downey Jr. , πόσο του πάει -τελικά- η κωμωδία του Val Kilmer, πόσο καλή χημεία είχαν μεταξύ τους και να προσθέσω ένα κάρο κοσμητικά. Απλά δείτε την ταινία. Και εάν σας άρεσε να το πείτε γιατί οι συ-μπλογκίτες μου με κοροϊδεύουν ότι δεν έχω γούστο, και κλαίω.

Quote me baby, one more time:

Gay Perry: I want you to picture a bullet in your head. Can you do that for me?

B-Movie Actress: So what do you do for a living?
Harry Lockhart: Uh, I'm retired. I invented dice when I was a kid. How about you do?

Gay Perry: OK, you've got 30 of my fucking seconds, thrill me

Gay Perry: [leaving Party] Talking money...
Harry Lockhart: A talking monkey?
Gay Perry: Talking monkey, yeah, yeah. Came here from the future, ugly sucker, only says "ficus".

Harry Lockhart: I think she fucked every other guy than me, oh no that's not true either,
she made a concession. She agreed not to fuck my best friend Chook Chutntney
cause he is my best friend, she gave me that at least
Gay Perry: Well that was nice of her.
Harry Lockhart: Yeah, if he asks, she said she wouldn't.

Sex. Murder. Mystery. Welcome to the party.
-jiji

Watchmen

Τίτλος: Watchmen
Έτος: 2009
Σκηνοθέτης: Zack Snyder
Info: Imdb, WikiPedia

Ο σκηνοθέτης των «300» Zack Snyder, παρουσιάζει την κινηματογραφική μεταφορά του πολυβραβευμένου graphic novel των Alan Moore (V for Vendetta) και Dave Gibbons.


Νέα Υόρκη, 1985: Σ’ έναν εναλλακτικό κόσμο, βυθισμένο στο σκοτάδι και την παράνοια, η Αμερική βρίσκεται στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση.

Ένας ανεξήγητος νόμος διατάζει τους υπερήρωες να μην πετάνε, να μην σκαρφαλώνουν, και εν ολίγοις να σταματήσουν να σώζουν τον κόσμο. Έτσι, όλοι οι υπερήρωες πλέον έχουν αναγκαστικά αποσυρθεί και έχουν τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, αφήνοντας πίσω τους την παλιά ζωή τους.

Ο μόνος που δεν έχει διαγράψει το παρελθόν του είναι ο μασκοφόρος Rorschach, ένας μασκοφόρος ντετέκτιβ, που συνεχίζοντας να ζει στις σκιές και να πολεμά το έγκλημα θεωρείται απ’ όλους ψυχοπαθής.


Μήπως ήρθε η ώρα οι Watchmen να αναλάβουν ξανά δράση; Αυτό, τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει ο Rorschach, που αποτελεί τη «φωνή» του στόρι και καταγράφει τα πάντα σ’ ένα ημερολόγιο με την ευχή κάποτε να διαβαστεί. Καθώς οι σύντροφοί του ξαναφορούν σιγά σιγά τους μανδύες τους και με τη βοήθεια κάποιων φλας μπακ, μαθαίνουμε την ιστορία και το ποιόν του καθενός.

Μετά λοιπόν από τη χρήση μιας περιεκτική σεκάνς ως ιστορικής ανασκόπησης στο ξεκίνημα, περιγράφεται χωρίς λόγια η τροποποιημένη σε σχέση με αυτά που γνωρίζουμε πραγματικότητα, με την προσθήκη φυσικά των Watchmen σε κρίσιμα γεγονότα.

Έτσι για παράδειγμα, ο Comedian ήταν αυτός που δολοφόνησε τον J.F. Kennedy, ενώ μαζί με τον Dr.Manhattan κατατρόπωσαν τους Βιετκόνγκ, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Γι’ αυτό και ο Nixon (χωρίς πια την ύπαρξη του σκανδάλου Watergate) υπηρετεί την τρίτη του θητεία στην προεδρία της Αμερικής.

Ο σκηνοθέτης έτσι αποφασίζει να θυσιάσει μια ολόκληρη ώρα για να εισάγει τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους. Η δράση και η αφήγηση καλύπτονται ως επί το πλείστον από φιλοσοφικές ατάκες βαρυσήμαντα ειπωμένες, με φόντο βεβαίως τα απαραίτητα ειδικά εφέ. Οι ιδέες που αναπτύσσονται στο βίαιο Watchmen, είναι ευπρόσδεκτα σοκαριστηκές και οι ήρωες του ξαφνιάζουν αλλά και ξαφνιάζονται.


Ο Zack Snyder προσπαθεί να υπηρετήσει φιλότιμα τις εικόνες και τα λόγια του πρωτότυπου κειμένου, αλλά οι κακές συνήθειες του παρελθόντος, φαίνεται να τον ακολουθούν κι εδώ.

Ο εύκολος εντυπωσιασμός, η αστάθεια στον ρυθμό και τα εμφανής επιτηδευμένα slow motion, δεν προσθέτουν αλλά αντίθετα δυστυχώς αποσυντονίζουν τον θεατή. Κρίμα διότι το Watchmen μόνο ως ένα ακόμη comic book δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Κάτι που φαίνεται να προέβλεψε ο Alan Moore, που υποψιασμένος πια, από παλαιότερα είναι η αλήθεια παθήματα, δεν είχε καμία απολύτως καμία ανάμειξη στην δημιουργία της ταινίας, αποσύροντας το όνομά του από παντού.


Αυτό είναι εν κατακλείδι το Watchmen, που έχει επηρεάσει τόσο πολλούς δημιουργούς, όντας το μοναδικό graphic novel που έχει κερδίσει το βραβείο Hugo, το αντίστοιχο δηλαδή Νόμπελ της λογοτεχνίας του φανταστικού, ενώ έχει βρεθεί στη λίστα του «Time», με τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών…

Othello

Τίτλος: Othello
Έτος: 1952
Σκηνοθέτης: Orson Welles
Info: Imdb, WikiPedia

Με χαρά και περίσσια, είναι η αλήθεια, τιμή εισέρχομαι σε αυτήν την τόσο όμορφη και ενημερωμένη, κινηματογραφική παρέα. Όσο για το πρώτο post, μου “ζητήθηκε” κάτι κλασσικό και... ιδού λοιπόν:

Μια νεκρική πομπή μεταφέρει τον Οθέλο (Orson Welles) και τη Δεισδαιμόνα (Suzanne Cloutier) στην τελευταία τους κατοικία. Η λήψη μας επιτρέπει να δούμε ολόκληρη την τελετή καθώς η κάμερα που είναι κρεμασμένη από ψηλά, αποδεικνύεται τελικά, ότι δεν είναι παρά η υποκειμενική οπτική του Ιαγού. Του ανθρώπου δηλαδή που αποτελεί την αιτία της όλης δυστυχίας και που τώρα πια παρακολουθεί αμέτοχος τα τεκταινόμενα, καθώς βρίσκεται φυλακισμένος στην κορυφή του πύργου.

Όπως και στον “Makbeth” έτσι κι εδώ, ο σκηνοθέτης επιλέγει την εισαγωγική αφήγηση για να μας συστήσει άλλο ένα υπέροχο έργο του William Shakespeare. Έχοντας πια αποδεσμευτεί από την πίεση του Hollywood, ο Welles ξεκινάει με πάθος ένα ταξίδι για να ολοκληρώσει το όραμά του.

Δυστυχώς όμως παρά τις αγνές προθέσεις του καλλιτέχνη, η σκληρή πραγματικότητα του χαλάει για ακόμα μια φορά τα σχέδια του. Η αποχώρηση κάποιων παραγωγών του δημιουργεί αφάνταστες οικονομικές δυσκολίες. Σε καμιά ταινία του οι ηθοποιοί δεν άλλαξαν τόσες πολλές φορές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τέσσερις Ιάγοι προσλήφθηκαν και απολύθηκαν μέχρι να καταλήξουν στον Michael MacLiammoir (παλιός φίλος και θεατρικός δάσκαλος του Welles) από το Gate Theatre του Δουβλίνου). Ενώ παράλληλα γνωρίζουμε ότι δεν κατάφερε να ενώσει στο ίδιο πλάνο τα τρία βασικά πρόσωπα του έργου, λόγω των άλλων επαγγελματικών υποχρεώσεων των ηθοποιών.

Τέσσερα χρόνια θα διαρκέσει αυτός ο Γολγοθάς καθώς το φιλμ γυρίζεται με πολλές ταλαιπωρίες στην Ευρώπη, όπου ο σκηνοθέτης αναγκάζεται να αυτοσχεδιάσει για να καλύψει τις διάφορες ελλείψεις στο καστ, στα ντεκόρ, αλλά ακόμα και στα κοστούμια. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι ο ίδιος ο Orson Welles θα αναγκαστεί να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε διάφορες αμφιβόλου ποιότητας ταινίες με σκοπό να χρηματοδοτήσει το δικό του όραμα.

Το όλο εγχείρημα λοιπόν βάδιζε πάνω σε τεντωμένο σχοινί και ίσως η κατάληξη του να ήταν αποτυχημένη, αν δεν είχαμε την επιστροφή του Orson Welles στην καρέκλα του μοντάζ. Κάτι που είχε να συμβεί δυστυχώς πολλά χρόνια και συγκεκριμένα, από την εποχή του Πολίτη Κέιν.

Ο κόσμος του Οθέλο κυριαρχείται από ένταση, ρυθμό και διαρκής αντίθεση μεταξύ μαύρου και άσπρου μέσα από την οποία ο δημιουργός, προσπαθεί να μας εξηγήσει τη μοιραία έκβαση των γεγονότων του παρόντος με τη βοήθεια της αναδρομής στο παρελθόν.

Η διαρκής πάλη ανάμεσα στην οκνηρή παθητικότητα και τη δράση, σε συνδυασμό με τη διαστροφή της εξουσίας είναι τα κύρια ελατήρια που ταλαντεύουν τους ήρωες μας, σ’ ένα έργο είναι η αλήθεια που δέχτηκε πολλές και αντιφατικές κριτικές.

Για την ιστορία τέλος, να σημειώσω ότι ο Οθέλος που ουσιαστικά αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα του Welles με τις οικονομικές δυσκολίες αλλά και το μέτρο της αυτοσχεδιαστικής του ικανότητας να αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, κέρδισε το 1952 το Μεγάλο Βραβείο στο φεστιβάλ των Κανών.