Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Sam Mendes
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer
Μετά από υπερατλαντικά ταξίδια, εκδρομές, εξεγέρσεις, μελαγχολίες, σειρο-μανία και απλή αδιαφορία να'μαστε πάλι στην σινεβλογόσφαιρα!
Έχω προσωπικά περάσει τους τελευταίους 1-2 μήνες με μία αδηφάγο εμμονή στις σειρές. Δυστυχώς προχθές κατά λάθος έκανα move αντί για copy από το Desktop στο Laptop κάτι επεισόδια, και εχθές βρέθηκα με έτοιμο μαγειρεμένο το φαγάκι και κανένα διαθέσιμο επεισοδιάκι! Τι κακό! Θα έπρεπε να καταφύγω σε... (τρόμος).. ταινίες! Πείναγα και σαν λύκος, άνοιξα το πρώτο gr subbed που βρήκα στον σκληρό και το έγκλημα έγινε..
Στην Revolutionary Road μπορεί να συναντήσει κανείς πολλά γερά χαρτιά: Di Caprio, Winslet, Mendes και όλα αυτά τυλιγμένα σε μία επιτυχημένη νουβέλα του Yates. O Mendes για αυτούς με μνήμη αμοιβάδας είναι ο μεσιές που ευθύνεται μεταξύ άλλων για το American Beauty και το Road to Perdition. Το βλιβλίο του Yates είναι λέει φημισμένο, και τους άλλους δύο είμαι σίγουρη πως τους ξέρετε :>
Είμαι εντελώς εκτός φόρμας στην κριτική, αλλά θα σας πω τα εξής που μου έκαναν εντύπωση:
1. Ο Leonardo Di Caprio όσο και να μην θέλω να το δεχτώ είναι σταθερά πολύ καλός ηθοποιός. Μπορεί να μοιάζει με 15χρονο (με πόδι της χήνας πλέον), αλλά κάθε ερμηνεία του μου κάνει όλο και πιο δύσκολο το να μην τον συμπαθώ. Από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν και αυτός και εγώ μες στον χαρακτήρα του, τον συμπάθησα, τον αντιπάθησα, ένοιωσα βρε αδερφέ με μια λέξη.
2. Η Winslet για άλλη μία φορά μου απέδειξε πως είναι κι αυτή μεγάλη ηθοποιός και πως ειδικά σε συνδυασμό τους αδικεί το ότι τους θυμόμαστε στον Τιτανικό (αλλά τα λεφτάκια δεν τους χάλασαν, οπότε νομίζω θα επιζήσουν). Αλλά πλέον, και μετά τις τελευταίες φορές που την έχω παρακολουθήσει σε ταινία πιστεύω ότι είναι και φοβερή γυναίκα. Ειδικά εδώ, κάτι που δεν της δώσανε τον ρόλο της καλής και γλυκιάς κάτι που παίζει μία γυναικάρα.. εντυπωσιάστηκα! Παραμπήκα και στο πετσί του ρόλου της εδώ και παρ'ότι μ ε εμένα αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο, πρέπει να της τον δώσουμε τον βαθμό.
3. Βρήκα την αίσθηση της εποχής πάρα πολύ προσεγμένη, άρτια. Μου άρεσε το χρώμα, μου άρεσε η θερμοκρασία, κάθε λεπτομέρεια. Και οι δύο πρωταγωνιστές αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες την ενσάρκωσαν πολύ καλά, όπως ανέφερα και παραπάνω.
4. Από μικρό και από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Γνωστό το παροιμιακό ρητό του σοφού λαού, sad but true που λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι.Οι κριτικές γενικά αλλά και η δική μου λένε πως ήταν μία πολύ καλή ταινία από πάρα πολλές πλευρές, μία σίγουρα δυνατή εμπειρία ακόμα και εάν μπορεί να άφησε σε μερικούς την αίσθηση του ότι κάτι ακόμα χρειαζόταν, κάτι έλειπε. Πάντως, στο τέλος της μέρας πιστεύω πως θα είστε ικανοποιημένοι που αφιερώσατε τον χρόνο σας στo Revolutionary Road, ακόμα και εάν το στομάχι είναι λίγο πιο βαρύ.
2 comments:
Στην αρχή, μέχρι πριν μερικά χρόνια τουλάχιστον, ήμουνα επηρεασμένος από την εμπορική επιτυχία του Τιτανικού και είχα μόνιμα ένα είδος από σπαστική αντίδραση όταν έβλεπα το όνομα ενός ή και των δύο πρωταγωνιστών στο καστ.
Τώρα πια, δεν ξέρω πως το κάνουν, αλλά ο συνδυασμός μ' αρέσει ιδιαίτερα! :)
Μόλις την είδα και μου άρεσε πάρα πολύ. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει οπότε δεν ξέρω κατά πόσο είναι κοντά στο όραμα του Yates αλλά δε με πολυενδιαφέρει κιόλας. Βρήκα το screenplay εξαίσιο και τις ερμηνείες εξαιρετικές. Η Winslet έδωσε πραγματικά άλλο ρυθμό στο έργο.
Θέλω να εστιάσω σε 3 ατού της ταινίας:
α) Ο σκηνοθέτης έχει προσέξει πάρα πολύ τον περίγυρο του ζευγαριού. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο περίγυρος δεν είναι τόσο επιθετικός όσο τον αισθανόμαστε εμείς. Και όμως, η αγωνία του ζευγαριού μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικά. Αυτό το τρικ λέγεται "ψυχολογία της συμπεριφοράς" και ειλικρινά μπράβο στον Mendes που το χρησιμοποίησε. Μας τιμά ως θεατές.
β) Η Kate Winslet είναι η προσωποποίηση της ζωής καθόλη την ταινία. Και αν έχεις μια τόσο παθιασμένη ζωή, δε χρειάζεται να δείχνεις βαρετούς τους υπόλοιπους. Αρκεί να δείξεις την (ουδέτερή;) πραγματικότητα τους. Δεύτερο μπράβο στον σκηνοθέτη.
γ) Η έκρηξη της Winslet, το επόμενο πρωινό στην κουζίνα και η συνομιλία της στο τηλέφωνο με την baby-sitter ήταν 3 σκηνές διαμάντια που έδωσαν στο έργο ένα αναπάντεχο climax. Ο έρωτας έχει ήδη πεθάνει και βλέπουμε μια ρεαλιστική εικόνα της επόμενης μέρας. Και όμως, ο Mendes δεν επιχειρεί να ομορφοποιήσει τις καταστάσεις ώστε να δώσει ένα πιο ήπιο τέλος. Κάνει ακριβώς το αντίθετο! Δημιουργεί ακόμη περισσότερη αστάθεια, ώστε ο θεατής να αποτραβηχτεί (λόγω του δικού του ενστίκτου αυτοσυντήρησης) και τελικά να βρεθεί προστατευμένος μπροστά στο οδυνηρό τέλος.
Very nice.
Post a Comment