The Wackness

Τίτλος: The Wackness
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Jonathan Levine
Info: Imdb, WikiPedia

Δεν συνηθίζω να γράφω ή να εκφράζω με άλλον τρόπο κριτική αμέσως μόλις δω μία ταινία· περιμένω να "κάτσει" μέσα μου γιατί εύκολα συνεπαίρνομαι. Όμως για το the Wackness μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, από όσο με ξέρω. Έχει σχεδόν όλα τα 'κλειδιά' του κοκογούστου. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή (μιας και είμαι και ντεφορμέ, πάλι).



Όπως εύκολα θα μαντέψει και το πλέον άπειρο μάτι, τσιμπάω με τις indie ταινίες. Συνήθως έχουν κάτι να πουν, και ακόμα και εάν παραπονιόμαστε ότι δεν έχουν αρκετά, σίγουρα αξίζει η προσπάθεια, για εμένα, να προσπαθήσεις να πεις αυτό που 'έχεις'. Κι έπειτα, συνήθως περιγράφουν εντελώς δυσλειτουργικούς χαρακτήρες (βλ. Garden State) και όμορφα παρουσιασμένες not-that-feelgood καταστάσεις. Στο Wackness -του οποίου ο τίτλος αν και έρχεται από μία χαριτωμένη στιγμή της ταινίας, είναι λίγο μέτριος- θα βρει κανείς τον ντροπαλό αλλά αντισυμβατικό έφηβο, τον παρηκμασμένο hippy old weirdo ψυχίατρο, και άλλα κλισέ, στην ιδανικοποιημένη τους εκδοχή. Αλλά της το συγχωρούμε γιατί, βρε αδερφέ, δεν είναι δα και ανάγκη να ψυχοπλακωνόμαστε ή να αναζητούμε τις ευχάριστες ιστορίες μόνο στο mainstream :D



Ο νεαρούλης μας εδώ, προέρχεται από μία αποτυχημένη και χρεωμένη οικογένεια και το μόνο που καταφέρνει στο σχολείο είναι να μην είναι επίσημα loser. Βρίσκει τους δικούς του τρόπους, και έναν ιδιαίτερο φίλο στο πρόσωπο του επιτυχημένου πλην μίζερου ψυχιάτρου Ben Kingsley. Το δίδυμο μου θύμησε λίγο από Rushmore, αλλά λίγο· no wes anderson here. Παρ'όλα αυτά η οπτική του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου) μου άρεσε.



Τιμώντας το υποκειμενικό και 'αντισυμβατικό' πλάνο του indie/sundance στυλ, είδα ένα χρώμα αρκετά ενδιαφέρον, και επιπλέον μία αρκετά πειστική αίσθηση των 90s. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το stylish (in a notorious B.I.G way) soundtrack, που αν μη τι άλλο έδινε και ύφος και 'εφηβικότητα' στο έργο.



Η προσέγγιση των ανθρώπινων σχέσεων, και η περιέργως ευχάριστη σαπίλα που τυλίγει τις επαφές των πρωταγωνιστών είναι γλυκιά, και συχνά προβλέψιμη. Το πνεύμα αισιοδοξίας και η νεανική φρεσκάδα που αναδύεται από τις εικόνες του Wackness εμένα πάντως μου μαλάκωσε την καρδιά, και το συμπάθησα, θέλησα να γίνουμε φίλοι. Μπορεί να την πούμε cheesy, αλλά παραφράζοντας απάντηση σε αυτό από την ταινία: υπάρχουν αρκετοί μαλάκες σε αυτόν τον κόσμο, δεν χρειάζεται να προστεθούμε στην λίστα.


Μπερδεμένο το παιδί, ερωτευμένο, φτυσμένο. Μπερδεμένος και ο ψυχίατρος, διψασμένος για έρωτα, φτυσμένος κι αυτός. Η μαμά κι η κόρη ωραίες.. και σκληρές. Η πραγματικότητα σκληρότερη.. και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις αέναες. Τριγυρνώντας κάπου μέσα στον πόνο και την ηδονή, την κατάθλιψη και την αναβλητικότητα, οι ήρωές μας ωριμάζουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.


...Και λέει η αιθέρια έφηβη στην παραλία, το βράδυ "Because how could anything possibly matter, right now?". Ποιος θα της δώσει άδικο;

Kiss Kiss Bang Bang

Έτος: 2005
Σκηνοθέτης: Shane Black
Info: imdb

Γενικά I don't do movies, ή για να το πω αλλίως είμαι κινηματογραφικά ανάπηρη (για εσάς τους σινεφίλ, για έμενα είμαι μία χαρά). Βλέπω ότι είναι αμερικανιά ή έχει κάποιο fapfap πρωταγωνιστή (νταξ, και με λίγο υπόθεση) ή έχει γυριστεί από το 1980-1999 και για να μην μακρυλογώ, γενικά totally skindeep.

Επίσης οι ηθοποιοί για τους οποίους θα τους κάνω τη χάρη να δώ ταινία μόνο και μόνο επειδή παίζουν, είναι ο εξής ένας: Robert Downey jr. Μου άρεσε από τότε που ήμουν 14 και έβλεπα στο Mega-Κυριακή-μεσημέρι για ν-ιοστη φορά το "Only You" με τη Marisa Tomei (ναι αυτή που έγινε στριπτιτζού μετά). Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να επιστρέψει σιγά σιγά και φέτος μάλλον είναι στα καλύτερα του. Αχ Ρόμπερτ αχ.

O Harry Lockhart, ένας επίδοξος ηθοποιός, μας αφηγήται τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από ένα τυπικό Los Angeles πάρτυ στο οποίο γνώρισε τον εκπαιδευτή-ηθοποιών-που-θέλουν-να-παίξουν-τον-ντετέκτιβ-σε-ταινίες-αλλά-είναι-και-ο-ίδιος-πραγματικός-ντετέκτιβ Gay Perry ώστε να τον βοηθήσει σε έναν ρόλο, και είδε για πρώτη φορά την Harmony Faith Lane. Οι τρείς τους θα πρέπει να λύσουν μία ντετεκτιβική υπόθεση, με το να συνδέσουν στοιχεία τα οποία, στον δικό μας κόσμο, δεν βγάζουν απαραίτητα νόημα. Δεν θέλω να σας πω παραπάνω και ΜΗΝ διαβάσετε την wikipedia. Είναι τόσο ωραίος ο τρόπος που αναπτύσσονται οι χαρακτήρες μέσα από την ιστορία, που είναι κρίμα να το χαλάσετε. (κλείστε ΤΩΡΑ το google search που μόλις ανοίξατε.)

Η ταινία είναι μια ιστορία μυστηριου, με έντονα κωμικό χαρακτήρα, λίγο μπλάκ χιούμορ και αλλο λίγο κλασσικό αμέρικαν πιστολίδι φίλμ νουάρ στάιλ, σε μία ατμόσφαιρα κλασσικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Ακόμα και να μήν κόψετε τις φλέβες σας με την υπόθεση, σίγουρα θα βρείτε πολύ διασκεδαστικό το δύδιμο Robert Downey Jr.-Val Kilmer και το ιδιόρρυθμο χιούμορ.

Μπορώ να κάθομαι να γράφω με τις ώρες για το πόσο καλός είναι ηθοποιός είναι Robert Downey Jr. , πόσο του πάει -τελικά- η κωμωδία του Val Kilmer, πόσο καλή χημεία είχαν μεταξύ τους και να προσθέσω ένα κάρο κοσμητικά. Απλά δείτε την ταινία. Και εάν σας άρεσε να το πείτε γιατί οι συ-μπλογκίτες μου με κοροϊδεύουν ότι δεν έχω γούστο, και κλαίω.

Quote me baby, one more time:

Gay Perry: I want you to picture a bullet in your head. Can you do that for me?

B-Movie Actress: So what do you do for a living?
Harry Lockhart: Uh, I'm retired. I invented dice when I was a kid. How about you do?

Gay Perry: OK, you've got 30 of my fucking seconds, thrill me

Gay Perry: [leaving Party] Talking money...
Harry Lockhart: A talking monkey?
Gay Perry: Talking monkey, yeah, yeah. Came here from the future, ugly sucker, only says "ficus".

Harry Lockhart: I think she fucked every other guy than me, oh no that's not true either,
she made a concession. She agreed not to fuck my best friend Chook Chutntney
cause he is my best friend, she gave me that at least
Gay Perry: Well that was nice of her.
Harry Lockhart: Yeah, if he asks, she said she wouldn't.

Sex. Murder. Mystery. Welcome to the party.
-jiji

Watchmen

Τίτλος: Watchmen
Έτος: 2009
Σκηνοθέτης: Zack Snyder
Info: Imdb, WikiPedia

Ο σκηνοθέτης των «300» Zack Snyder, παρουσιάζει την κινηματογραφική μεταφορά του πολυβραβευμένου graphic novel των Alan Moore (V for Vendetta) και Dave Gibbons.


Νέα Υόρκη, 1985: Σ’ έναν εναλλακτικό κόσμο, βυθισμένο στο σκοτάδι και την παράνοια, η Αμερική βρίσκεται στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση.

Ένας ανεξήγητος νόμος διατάζει τους υπερήρωες να μην πετάνε, να μην σκαρφαλώνουν, και εν ολίγοις να σταματήσουν να σώζουν τον κόσμο. Έτσι, όλοι οι υπερήρωες πλέον έχουν αναγκαστικά αποσυρθεί και έχουν τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, αφήνοντας πίσω τους την παλιά ζωή τους.

Ο μόνος που δεν έχει διαγράψει το παρελθόν του είναι ο μασκοφόρος Rorschach, ένας μασκοφόρος ντετέκτιβ, που συνεχίζοντας να ζει στις σκιές και να πολεμά το έγκλημα θεωρείται απ’ όλους ψυχοπαθής.


Μήπως ήρθε η ώρα οι Watchmen να αναλάβουν ξανά δράση; Αυτό, τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει ο Rorschach, που αποτελεί τη «φωνή» του στόρι και καταγράφει τα πάντα σ’ ένα ημερολόγιο με την ευχή κάποτε να διαβαστεί. Καθώς οι σύντροφοί του ξαναφορούν σιγά σιγά τους μανδύες τους και με τη βοήθεια κάποιων φλας μπακ, μαθαίνουμε την ιστορία και το ποιόν του καθενός.

Μετά λοιπόν από τη χρήση μιας περιεκτική σεκάνς ως ιστορικής ανασκόπησης στο ξεκίνημα, περιγράφεται χωρίς λόγια η τροποποιημένη σε σχέση με αυτά που γνωρίζουμε πραγματικότητα, με την προσθήκη φυσικά των Watchmen σε κρίσιμα γεγονότα.

Έτσι για παράδειγμα, ο Comedian ήταν αυτός που δολοφόνησε τον J.F. Kennedy, ενώ μαζί με τον Dr.Manhattan κατατρόπωσαν τους Βιετκόνγκ, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Γι’ αυτό και ο Nixon (χωρίς πια την ύπαρξη του σκανδάλου Watergate) υπηρετεί την τρίτη του θητεία στην προεδρία της Αμερικής.

Ο σκηνοθέτης έτσι αποφασίζει να θυσιάσει μια ολόκληρη ώρα για να εισάγει τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους. Η δράση και η αφήγηση καλύπτονται ως επί το πλείστον από φιλοσοφικές ατάκες βαρυσήμαντα ειπωμένες, με φόντο βεβαίως τα απαραίτητα ειδικά εφέ. Οι ιδέες που αναπτύσσονται στο βίαιο Watchmen, είναι ευπρόσδεκτα σοκαριστηκές και οι ήρωες του ξαφνιάζουν αλλά και ξαφνιάζονται.


Ο Zack Snyder προσπαθεί να υπηρετήσει φιλότιμα τις εικόνες και τα λόγια του πρωτότυπου κειμένου, αλλά οι κακές συνήθειες του παρελθόντος, φαίνεται να τον ακολουθούν κι εδώ.

Ο εύκολος εντυπωσιασμός, η αστάθεια στον ρυθμό και τα εμφανής επιτηδευμένα slow motion, δεν προσθέτουν αλλά αντίθετα δυστυχώς αποσυντονίζουν τον θεατή. Κρίμα διότι το Watchmen μόνο ως ένα ακόμη comic book δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Κάτι που φαίνεται να προέβλεψε ο Alan Moore, που υποψιασμένος πια, από παλαιότερα είναι η αλήθεια παθήματα, δεν είχε καμία απολύτως καμία ανάμειξη στην δημιουργία της ταινίας, αποσύροντας το όνομά του από παντού.


Αυτό είναι εν κατακλείδι το Watchmen, που έχει επηρεάσει τόσο πολλούς δημιουργούς, όντας το μοναδικό graphic novel που έχει κερδίσει το βραβείο Hugo, το αντίστοιχο δηλαδή Νόμπελ της λογοτεχνίας του φανταστικού, ενώ έχει βρεθεί στη λίστα του «Time», με τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών…