Låt den rätte komma in (Let the right one in)

Τίτλος: Låt den rätte komma in (Let the right one in) (Άσε το κακό να μπει)
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Τomas Alfredson
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer (w/en subs)

Λοιπόν έχω δει τα τελευταία ένα δύο χρόνια κάμποσα (αναλογικά) σκανδιναβικά film (Δημήτρη το κάναμε review το Reprise τελικά ή όχι;), και πάντα φεύγω ικανοποιημένη. Σήμερα είδα ένα φιλμ που στο imdb με έναν αστείο τρόπο έχει τα ίδια keywords με το Twilight :D


Αυτή η παγωμένη ιστορία καταφέρνει και είναι τρυφερή· περιγράφει σενάρια του φανταστικού μέσα σε μία αφοπλιστική καθημερινότητα της δεκαετίας του 80 και καταφέρνει να ζεστάνει με έναν πολύ δικό της τρόπο την καρδιά του θεατή ακόμα και μέσα σε μία χιονισμένη, αδιάφορη, ανέκφραστη Στοκχόλμη με μία ιστορία αγνή, ... όσο και "κακή".


Ο μικρούλης Οσκάρ βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποια βίαια παιδιά που τον εξευτελίζουν στο σχολείο και με μία μάλλον διαλυμένη οικογένεια στο σπίτι. Η Έλι πάλι -το μικρό όχι και τόσο ιδανικοποιημένο βαμπίρ, μετακομίζει δίπλα στον Οσκάρ και μία ιδιόμορφη φιλία γεννιέται...

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς ακριβώς να περιγράψω τον πολύ ιδιαίτερο, λιτό ήχο του film, καθώς και τα ωραία πλάνα με τα οποία δεν φοβάται να 'παίξει' ο σκηνοθέτης, κάνοντάς τα να σε βάζουν στην ιστορία, και να μην περιγράφουν απλά 'απ'έξω'. Η εικόνα επίσης, ακολουθώντας την γενική ευρωπαϊκή νόρμα, δεν κουράζεται με το να είναι πολιτικώς ορθή ή nanny friendly.


Βρήκα την ταινία να την επευφημούν σε διάφορα ελληνικά έντυπα, και στο ίντερνες, και χαίρομαι που αυτό με έκανε να την δω. Δεν ξέρω, βέβαια, εάν δεν βιάζονται κάποιοι να πηδήξουν στο βαγόνι του 'είδαμε και κάτι διαφορετικό', αλλά σίγουρα αξίζει μία θέαση! Μην περιμένετε true horror, φυσικά. Αλλά και μην την δείτε με λιγόψυχους..



Είναι κάτι με την παιδική (;) αγάπη χωρίς κανόνες που πολύ αβίαστα εκκρίνει lovey dovey ορμόνες στα κεφάλια όλων μας· όπως είναι και η γλυκιά μοναξιά των χαρακτήρων άλλο ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά που αγγίζει την δική μου βλαμμένη ψυχή. Βέβαια, δεν θα σας κρύψω πως με ανατρίχιασε λίγο η ταινία. Όχι λόγω του θέματος, αλλά λόγω της υπόνοιας που αφήνει.. και η οποία μου θύμισε το (tv feature) Jenifer του Argento που ομολογώ έφαγε λίγα bytes της ψυχής μου ένα βράδυ.

Για περισσότερα, περισσότερο ή λιγότερο κατατοπιστικά -περισσότερο ή λιγότερο κλισέ, επισκευθείτε τις κλασσικές στήλες ή καλύτερα τις αίθουσες όσο παίζεται!