The Wackness

Τίτλος: The Wackness
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Jonathan Levine
Info: Imdb, WikiPedia

Δεν συνηθίζω να γράφω ή να εκφράζω με άλλον τρόπο κριτική αμέσως μόλις δω μία ταινία· περιμένω να "κάτσει" μέσα μου γιατί εύκολα συνεπαίρνομαι. Όμως για το the Wackness μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, από όσο με ξέρω. Έχει σχεδόν όλα τα 'κλειδιά' του κοκογούστου. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή (μιας και είμαι και ντεφορμέ, πάλι).



Όπως εύκολα θα μαντέψει και το πλέον άπειρο μάτι, τσιμπάω με τις indie ταινίες. Συνήθως έχουν κάτι να πουν, και ακόμα και εάν παραπονιόμαστε ότι δεν έχουν αρκετά, σίγουρα αξίζει η προσπάθεια, για εμένα, να προσπαθήσεις να πεις αυτό που 'έχεις'. Κι έπειτα, συνήθως περιγράφουν εντελώς δυσλειτουργικούς χαρακτήρες (βλ. Garden State) και όμορφα παρουσιασμένες not-that-feelgood καταστάσεις. Στο Wackness -του οποίου ο τίτλος αν και έρχεται από μία χαριτωμένη στιγμή της ταινίας, είναι λίγο μέτριος- θα βρει κανείς τον ντροπαλό αλλά αντισυμβατικό έφηβο, τον παρηκμασμένο hippy old weirdo ψυχίατρο, και άλλα κλισέ, στην ιδανικοποιημένη τους εκδοχή. Αλλά της το συγχωρούμε γιατί, βρε αδερφέ, δεν είναι δα και ανάγκη να ψυχοπλακωνόμαστε ή να αναζητούμε τις ευχάριστες ιστορίες μόνο στο mainstream :D



Ο νεαρούλης μας εδώ, προέρχεται από μία αποτυχημένη και χρεωμένη οικογένεια και το μόνο που καταφέρνει στο σχολείο είναι να μην είναι επίσημα loser. Βρίσκει τους δικούς του τρόπους, και έναν ιδιαίτερο φίλο στο πρόσωπο του επιτυχημένου πλην μίζερου ψυχιάτρου Ben Kingsley. Το δίδυμο μου θύμησε λίγο από Rushmore, αλλά λίγο· no wes anderson here. Παρ'όλα αυτά η οπτική του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου) μου άρεσε.



Τιμώντας το υποκειμενικό και 'αντισυμβατικό' πλάνο του indie/sundance στυλ, είδα ένα χρώμα αρκετά ενδιαφέρον, και επιπλέον μία αρκετά πειστική αίσθηση των 90s. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το stylish (in a notorious B.I.G way) soundtrack, που αν μη τι άλλο έδινε και ύφος και 'εφηβικότητα' στο έργο.



Η προσέγγιση των ανθρώπινων σχέσεων, και η περιέργως ευχάριστη σαπίλα που τυλίγει τις επαφές των πρωταγωνιστών είναι γλυκιά, και συχνά προβλέψιμη. Το πνεύμα αισιοδοξίας και η νεανική φρεσκάδα που αναδύεται από τις εικόνες του Wackness εμένα πάντως μου μαλάκωσε την καρδιά, και το συμπάθησα, θέλησα να γίνουμε φίλοι. Μπορεί να την πούμε cheesy, αλλά παραφράζοντας απάντηση σε αυτό από την ταινία: υπάρχουν αρκετοί μαλάκες σε αυτόν τον κόσμο, δεν χρειάζεται να προστεθούμε στην λίστα.


Μπερδεμένο το παιδί, ερωτευμένο, φτυσμένο. Μπερδεμένος και ο ψυχίατρος, διψασμένος για έρωτα, φτυσμένος κι αυτός. Η μαμά κι η κόρη ωραίες.. και σκληρές. Η πραγματικότητα σκληρότερη.. και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις αέναες. Τριγυρνώντας κάπου μέσα στον πόνο και την ηδονή, την κατάθλιψη και την αναβλητικότητα, οι ήρωές μας ωριμάζουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.


...Και λέει η αιθέρια έφηβη στην παραλία, το βράδυ "Because how could anything possibly matter, right now?". Ποιος θα της δώσει άδικο;