12.10.08

Hank and Mike

Τίτλος: Hank and Mike
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Matthiew Klinck
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Youtube Channel

Υπότιτλος: Pink Pissed Unemployed

Όπως καταλαβαίνετε, απλά δεν μπορούσα να μην το δω. Man, μιλάμε για δύο Easter Bunnies που βρίσκονται άνεργα ξαφνικά, και κάνουν ό,τι κλασσική κίνηση αποτυχημένου-σε-ταινία υπάρχει. Αμφιβάλλω για το εύρος του target group αυτής εδώ της ριβιούς, αλλά την γράφω για εσένα μικρέ μου furry αναγνώστη, ώστε να μην χρειαστεί να βρεθείς σε άλλα gateway βλογς, και να εκτεθείς σε μεγαλύτερους κινδύνους.

Στο θέμα μας, η ταινία ξεκινάει με αυτήν εδώ την σκηνή:

Ποίηση.

Έπειτα είναι και το άλλο, έχω μία καλοπροαίρετη επιμονή να βλέπω όποια ντεμι-δευτεράντζα ταινία καναδικής προελεύσεως βρίσκω. Είναι εύκολες και εύπεπτες συνήθως -ε δεν είσαι "δίπλα" στο hollywood for no reason- αλλά αισθάνομαι ότι έτσι, κάπως, κάτι κάνω για να εκτιμηθεί ο κόπος αυτών των ημιανεξάρτητων πονεμένων κινηματογραφιστών. Έτσι κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε μία ταινία που δεν είναι σίγουρα τίποτα το φοβερό ποιοτικά, με προβληματισμούς τυπικούς και παρωχημένους στην καλύτερη, αλλά ο τρόπος με τον οποίον φλερτάρει με τα όρια του cult -για εμάς τους retards (sic) που απλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μία ολόσωμη ροζ φουντωτή στολή- και οι γενικώς χαριτωμένα αστείες στιγμές της πιστεύω την κάνουν να αξίζει ίσως μία θέαση. Ίσως με ναρκωτικά, if you're into this kinda stuff :P

Από ατραξιόν φυσικά, εκτός από τα ροζ υπερμεγέθη κουνέλια που παραμένουν κουνέλια από άκρη ως άκρη του φιλμ, έχουμε και άλλα κλασσικά συστατικά:

Τώρα, μεταξύ μας, πώς μπορείς να αντισταθείς σε μία ταινία με ανθρωπόμορφα ροζ κουνέλια που σε μία σκηνή φιλοξενεί midget easter bunny σε κλασσική παρανοϊκό-γελάκι κατάσταση;

Ο Mike είναι ο υποδειγματικός λαγός, πάντα πρώτος και άξιος στο κρύψιμο των σοκολατένιων αυγών πριν το ξημέρωμα του Πάσχα. Ο φάκελός του είναι άψογος, γεμάτος βραβεία και παράσημα. 17 συναπτά χρόνια το καλύτερο Easter Bunny σε όλες τις Easter Enterprises!!!! Ο Hank από την άλλη, είναι το τυπικό ρεμάλι, ο φάκελός του είναι -ας πούμε- πολύχρωμος :) γεμάτος αναρίθμητα ανδραγαθήματα. Οι δύο τους είναι όμως πάντα ομάδα. Όλα πηγαίνουν καλά, μέχρι που η Easter Enterprises αναγκάζεται από τον εξτραβαγκάν-ly γιάπι νεόφερτο από τους μετόχους να κάνει περικοπές. Η αισθητική καθόλη τη διάρκεια παραμένει ενδιαφέρουσα, και οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι πρωταγωνιστές φλερτάρουν ενίοτε με την κλασσική γκαφοκωμωδία και ενίοτε με το cult.

το ξέσπασμα του γιάπι

Κλασσικά πράγματα, οι αγαπητοί Hand & Mike, περνούν όλες τις δυνατές φάσεις κατάπτωσης και ανάρρωσης προσφέροντας απλόχερα εικόνες με ροζ κοστούμια σε πολύ λάθος συνθήκες.


Μέχρι που φτάνει η ώρα η μιζέρια να κάνει τον κύκλο της, και η κωμωδία αυτή να υπηρετήσει πιστά το είδος της. Μπανάλ, δεν λέω, αλλά σίγουρα δεν είναι η πιο χαζή εκτέλεση αυτής της συνταγής που έχω δει. Και ομολογώ πως οι σύντροφοι κούνελοι παίζουν αρκετά καλά. Γενικά αυτή η ταινία που μυρίζει τόσο πολύ καναδική παραγωγή -δεν το είχα προσέξει, αλλά είχα διαρκώς την αίσθηση καθώς την έβλεπα- παρ´ότι δεν είναι αριστούργημα, και πάσχει από κάποιες ασθένειες της non-hollywood τάξης, πιστεύω τα καταφέρνει pretty damn good :P Και τελοσπάντων, θα μπορούσα να ανεχτώ πολύ χειρότερα για να βλέπω τύπους να φοράνει ροζ ολόσωμες στολές για 1+ ώρα, εδώ μιλάμε για ποιότητα!!!

the bold come back

Επίσης, να προσθέσω ότι η ταινία αρχικά ήταν μικρού μήκους και διαρκούσε 15 λεπτά, κάτι που πιστεύω θα την έκανε αρκετά πιο ενδιαφέρουσα καθότι τα κλισέ του διδύμου καλού και κακού παιδιού, η loser culture και τα τυπικά συνηθισμένα σεναριακά ευρήματα(;) σίγουρα της δίνουν, αλλά και της παίρνουν :) Εγώ πάντως θα την ξανάβλεπα. μεχεχεχε. Γραμμένο από τα ίδια τα easter bunnies, btw.


ΥΓ. ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτήν την σκηνή ακόμα και εάν δεν δείτε την ταινία.
ΥΓ2. Δείτε και την αντίδραση του hank the easter bunny στο 2girls1cup. Mweheheh :P
ΥΓ3. ΟΚ με πιάσατε, δείτε ΟΛΟ το youtube channel τους. ΜΟΥ Ε ΧΕ ΧΕΧΕΧΕΧΕΕ

1 comment:

BioLogos said...

Mετά από αυτή την επική ταινία δεν θα είμαι ποτέ ξανα ο ίδιος άνθρωπος (ή κουνέλι).

Καθώς ένα δάκρυ κυλάει...καθώς τα δάχτυλά μου τρέμουν από τη συγκίνηση...προσκυνώ αυτή την κολοσσιαία δραματική ταινία.

Ποιός Μπέργκμαν και παπαριές.

Κεναντα ρουλζ!