Τίτλος: Nights and WeekendsΈτος: 2008
Σκηνοθέτης: Joe Swanberg, Greta Gerwig
Info: Imdb, Official site, Trailer
Mumblecore: ένα κίνημα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το πολύ χαμηλό budget, η χρήση ψηφιακής κάμερας και η θεματολογία του είναι κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις της γενιάς των 25-35.
ο Joe Swanberg είναι ένα μέλος αυτού του κινήματος. Αν μπορούμε βέβαια να το χαρακτηρίσουμε κίνημα γιατί δεν διέπεται από κάποιους αυστηρούς κανόνες (όπως το σχεδόν αποτυχημένο δόγμα'95). Περισσότερο πλησιάζει τη nouvelle vague (γαλλία) και το new wave (βρετανία) με την έννοια πως έρχεται σαν αντανακλαστική αντίδραση στις στάνταρτ φόρμες παραγωγής ταινιών απ' τη βιομηχανία κινηματογράφου.
Παρακολουθούμε ένα νέο ζευγάρι (ουσιαστικά οι μοναδικοί δύο χαρακτήρες που υπάρχουν στο φιλμ), να έρχεται αντιμέτωπο με το θέμα της απόστασης (Νέα Υόρκη - Σικάγο). Τα συναισθήματα ξεχειλίζουν αλλά δεν μπορούν να υπερκεράσουν τα αντικειμενικά προβλήματα που δημιουργεί η απόσταση. Προσπαθούν να πάρουν ο ένας απ' τον άλλο ό,τι περισσότερο μπορούν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Όταν τα πράγματα δεν είναι τέλεια© οι εντάσεις ακόμα και για τα πιο ασήμαντα θέματα είναι αναπόφευκτες.
Η ταινία σκιαγραφεί με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τις δόσεις παράνοιας που εισβάλουν στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού όταν αυτή διακόπτεται και ξαναρχίζει από εξωγενείς παράγοντες όπως η απόσταση.
Δεν σας αποκαλύπτω αν τελικά τα καταφέρνει, άλλωστε η τελευταία σκηνή θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε μέσα στη ταινία, αλλά τελικά αυτό που είναι σαφές είναι πως όλα όσα πέρασαν, είτε στην ίδια πόλη είτε όχι, έχουν αφήσει το σημάδι τους και στους δύο.
ΥΓ1. η ταινία είναι αρκετά αυτοβιογραφική, καθώς το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (και ταυτόχρονα σκηνοθετών, σεναριογράφων) ήταν και στην πραγματικότητα ζευγάρι. μάλιστα το 2ο μισό το γύρισαν αφού χώρισαν.
ΥΓ2. για τα τεχνικά κάνω πάσα στον modal_echoes, ο οποίος πολύ σωστά παρατήρησε πως αν η ταινία ήταν ευρωπαϊκή θα είχε πολύ περισσότερο βάθος ;)
2 comments:
Πω πω, με "έδωσες" κανονικά στο ΥΓ2..
Ας θεωρήσουμε για μια στιγμή ότι όλη η τέχνη του σινεμά κρύβεται στο μοντάζ. Ας πάρουμε επίσης υπόψην ότι ο σκηνοθέτης αυτός, όπως μας διαβεβαίωσε, πρώτα τραβάει stock πλάνα και μετά διαλέγει τι θα κρατήσει (σαν κολλάζ). Αυτοί οι 2 παράγοντες μας λένε ότι το σινεμά αυτό ασχολείται περισσότερο με τις αισθήσεις, με το feeling που θα δώσει στο θεατή, παρά με την εξέταση κάποιου θέματος. Δεν είναι στοχαστικό, δεν είναι διαλεκτικό.
Δεν προσπαθεί να μας δείξει όλες τις πλευρές της σχέσης τους. Δεν θα μας πει καν γιατί δε τα πήγαν τόσο καλά μαζί. Θα δούμε μερικά up's, μερικά down's, όμως τα in-between's που έχουν όλο το ζουμί θα τα παραλείψει. Γιατί;
Ναι είναι όμορφο και ναι είναι φρέσκο. Μερικές σκηνές του σε μεθούν κιόλας, αλλά ήθελε λίγο ακόμη προεργασία πρίν ανεβεί ο μύθος στην οθόνη. Οι ερμηνείες πάντως, είναι πολύ καλές και η παραγωγή φαίνεται ότι έγινε από ανθρώπους με μεράκι.
Είναι παράξενο αλλά συνάμα και μαγικό πόσες διαφορετικές απόψεις μπορούν να γεννηθούν μετά την παρακολούθηση της ίδιας της ταινίας...
Προσωπικά, θα συμφωνήσω κυρίως με το προαναφερθέν σχόλιο:
“το σινεμά αυτό ασχολείται περισσότερο με τις αισθήσεις, με το feeling που θα δώσει στο θεατή, παρά με την εξέταση κάποιου θέματος. Δεν είναι στοχαστικό, δεν είναι διαλεκτικό.”
Όσο για τις συγκρίσεις με άλλα κινήματα του κινηματογράφου είμαι κάπως επιφυλακτικός. Δεν ξέρω, άραγε το DIY είναι θέμα ανάγκης ή επιλογής όπως άλλωστε ήταν ξεκάθαρα τόσο η Nouvelle Vague όσο και το Free Cinema.
Τέλος και σχετικά με το “αποτυχημένο” δόγμα '95, είναι ήδη γνωστές οι θέσεις μου...
Post a Comment