20 προτάσεις για το Halloween

Στις 31/10 οι αμερικανοί γιορτάζουν το "Halloween". Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε μια λίστα ταινιών που θα σας βάλουν στο κλίμα...

modal_echoes' choice:
* A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors
* Candyman
* The Omen
* Profondo Rosso
* Don't Look Now

koki's choice:
**Σημαντική Ανακοίνωση: Δεν είμαι γενικά horror fan, για αυτό έβαλα στην λίστα ότι grotesque ή horror-ish έχω εκτιμήσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω να σας βάλουν στο κλίμα!**
* Santa Sagre
* Lunacy ή Faust (Θα ήταν κλεψιά να βάλω και τα δύο σε διαφορετικά)
* Delicatessen
* Shaun of the dead
* El Espinado del Diablo

comzeradd's choice:
* The Wicker Man
* The Ninth Configuration
* In the Mouth of Madness
* Shivers
* Rosemary's Baby

manjiki's choice:
* Two Guys and a Girl: Two Guys, a Girl and a Psycho Halloween
* Buffy the Vampire Slayer: Halloween
* How I Met Your Mother: Slutty Pumpkin
* The Rocky Horror Picture Show
* +1 Totaly Free Halloween quote:

Barney Stinson: You know what I love about Halloween? It's the one night of the year chicks use to unleash their inner ho-bag. If a girl dresses up as a witch, she's a slutty witch. If she's a cat, she's a slutty cat. If she's a nurse...
Lily Aldrin: Wow, we get it.

Barney Stinson: ...she's a slutty nurse.

L' Âge des ténèbres

Τίτλος: L' Âge des ténèbres
Έτος: 2007
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer (in french)

Η άτυπη τριλογία του Denys Arcand κλείνει με την ταινία "Τα χρόνια της μαυρίλας". Ο ελληνικός τίτλος ίσως είναι λίγο παρατραβηγμένος, πάντως ο σκηνοθέτης θέλει να μας μεταφέρει στο μεσαίωνα της αστικής ζωής, δηλαδή στο ΣΗΜΕΡΑ. Εκεί θα περάσει από crash test όλες τις αξίες που ανέδειξε στις προηγούμενες δύο ταινίες και θα διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα δεν αφήνει τίποτα ακέραιο. Διαβρώνει τα πάντα.



Η ταινία μας παρουσιάζει έναν οικογενειάρχη κοινωνικό λειτουργό ο οποίος συχνά χάνεται σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τη δύσκολη και πολλές φορές ανιαρή ζωή. Μια σειρά από γεγονότα, θα τον αναγκάσουν να κάνει ανώμαλη προσγείωση προκειμένου να αντιμετωπίσει άμεσα την κρίση που περνά σε προσωπικό επίπεδο. Πώς χαράζεις όμως πορεία όταν όλα στη ζωή φαίνονται ψεύτικα και επιφανειακά;



Επίτηδες δε γράφω λεπτομέρειες για την ταινία. Πρόκειται για την πιο φαντασμαγορική της τριλογίας και την πιο πεζιμιστική ταυτόχρονα. O σκηνοθέτης παίζει με το δράμα, τη μαύρη κωμωδία και τη μυθοπλασία. Καμμιά φορά μάλιστα, ξεχνιέσαι ότι περιγράφει ένα κατά τ'άλλα σοβαρότατο θέμα.



Η ταινία είναι λίγο άνιση σε σύγκριση με τις 2 προηγούμενες, αλλά διατηρεί έναν εξίσου εφηβικό χαρακτήρα. Μου άρεσε πολύ το τέλος, το οποίο βρήκα ιδιαίτερα φιλοσοφημένο. Η λυτρωτική επιλογή του ήρωα γίνεται με ιδιωτικά κριτήρια, στα οποία δε μετέχει ο θεατής. Πολύ ωραίο τρικ, δίνει μια φοβερή αίσθηση ρεαλισμού στην ταινία και σπάει τη μονότονη μάχη μεταξύ αιτίου και αιτιατού που συνηθίζουμε να βλέπουμε στο (καθ'όλα εκλογικευμένο) σύγχρονο σινεμά.

Hank and Mike

Τίτλος: Hank and Mike
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Matthiew Klinck
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Youtube Channel

Υπότιτλος: Pink Pissed Unemployed

Όπως καταλαβαίνετε, απλά δεν μπορούσα να μην το δω. Man, μιλάμε για δύο Easter Bunnies που βρίσκονται άνεργα ξαφνικά, και κάνουν ό,τι κλασσική κίνηση αποτυχημένου-σε-ταινία υπάρχει. Αμφιβάλλω για το εύρος του target group αυτής εδώ της ριβιούς, αλλά την γράφω για εσένα μικρέ μου furry αναγνώστη, ώστε να μην χρειαστεί να βρεθείς σε άλλα gateway βλογς, και να εκτεθείς σε μεγαλύτερους κινδύνους.

Στο θέμα μας, η ταινία ξεκινάει με αυτήν εδώ την σκηνή:

Ποίηση.

Έπειτα είναι και το άλλο, έχω μία καλοπροαίρετη επιμονή να βλέπω όποια ντεμι-δευτεράντζα ταινία καναδικής προελεύσεως βρίσκω. Είναι εύκολες και εύπεπτες συνήθως -ε δεν είσαι "δίπλα" στο hollywood for no reason- αλλά αισθάνομαι ότι έτσι, κάπως, κάτι κάνω για να εκτιμηθεί ο κόπος αυτών των ημιανεξάρτητων πονεμένων κινηματογραφιστών. Έτσι κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε μία ταινία που δεν είναι σίγουρα τίποτα το φοβερό ποιοτικά, με προβληματισμούς τυπικούς και παρωχημένους στην καλύτερη, αλλά ο τρόπος με τον οποίον φλερτάρει με τα όρια του cult -για εμάς τους retards (sic) που απλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μία ολόσωμη ροζ φουντωτή στολή- και οι γενικώς χαριτωμένα αστείες στιγμές της πιστεύω την κάνουν να αξίζει ίσως μία θέαση. Ίσως με ναρκωτικά, if you're into this kinda stuff :P

Από ατραξιόν φυσικά, εκτός από τα ροζ υπερμεγέθη κουνέλια που παραμένουν κουνέλια από άκρη ως άκρη του φιλμ, έχουμε και άλλα κλασσικά συστατικά:

Τώρα, μεταξύ μας, πώς μπορείς να αντισταθείς σε μία ταινία με ανθρωπόμορφα ροζ κουνέλια που σε μία σκηνή φιλοξενεί midget easter bunny σε κλασσική παρανοϊκό-γελάκι κατάσταση;

Ο Mike είναι ο υποδειγματικός λαγός, πάντα πρώτος και άξιος στο κρύψιμο των σοκολατένιων αυγών πριν το ξημέρωμα του Πάσχα. Ο φάκελός του είναι άψογος, γεμάτος βραβεία και παράσημα. 17 συναπτά χρόνια το καλύτερο Easter Bunny σε όλες τις Easter Enterprises!!!! Ο Hank από την άλλη, είναι το τυπικό ρεμάλι, ο φάκελός του είναι -ας πούμε- πολύχρωμος :) γεμάτος αναρίθμητα ανδραγαθήματα. Οι δύο τους είναι όμως πάντα ομάδα. Όλα πηγαίνουν καλά, μέχρι που η Easter Enterprises αναγκάζεται από τον εξτραβαγκάν-ly γιάπι νεόφερτο από τους μετόχους να κάνει περικοπές. Η αισθητική καθόλη τη διάρκεια παραμένει ενδιαφέρουσα, και οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι πρωταγωνιστές φλερτάρουν ενίοτε με την κλασσική γκαφοκωμωδία και ενίοτε με το cult.

το ξέσπασμα του γιάπι

Κλασσικά πράγματα, οι αγαπητοί Hand & Mike, περνούν όλες τις δυνατές φάσεις κατάπτωσης και ανάρρωσης προσφέροντας απλόχερα εικόνες με ροζ κοστούμια σε πολύ λάθος συνθήκες.


Μέχρι που φτάνει η ώρα η μιζέρια να κάνει τον κύκλο της, και η κωμωδία αυτή να υπηρετήσει πιστά το είδος της. Μπανάλ, δεν λέω, αλλά σίγουρα δεν είναι η πιο χαζή εκτέλεση αυτής της συνταγής που έχω δει. Και ομολογώ πως οι σύντροφοι κούνελοι παίζουν αρκετά καλά. Γενικά αυτή η ταινία που μυρίζει τόσο πολύ καναδική παραγωγή -δεν το είχα προσέξει, αλλά είχα διαρκώς την αίσθηση καθώς την έβλεπα- παρ´ότι δεν είναι αριστούργημα, και πάσχει από κάποιες ασθένειες της non-hollywood τάξης, πιστεύω τα καταφέρνει pretty damn good :P Και τελοσπάντων, θα μπορούσα να ανεχτώ πολύ χειρότερα για να βλέπω τύπους να φοράνει ροζ ολόσωμες στολές για 1+ ώρα, εδώ μιλάμε για ποιότητα!!!

the bold come back

Επίσης, να προσθέσω ότι η ταινία αρχικά ήταν μικρού μήκους και διαρκούσε 15 λεπτά, κάτι που πιστεύω θα την έκανε αρκετά πιο ενδιαφέρουσα καθότι τα κλισέ του διδύμου καλού και κακού παιδιού, η loser culture και τα τυπικά συνηθισμένα σεναριακά ευρήματα(;) σίγουρα της δίνουν, αλλά και της παίρνουν :) Εγώ πάντως θα την ξανάβλεπα. μεχεχεχε. Γραμμένο από τα ίδια τα easter bunnies, btw.


ΥΓ. ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτήν την σκηνή ακόμα και εάν δεν δείτε την ταινία.
ΥΓ2. Δείτε και την αντίδραση του hank the easter bunny στο 2girls1cup. Mweheheh :P
ΥΓ3. ΟΚ με πιάσατε, δείτε ΟΛΟ το youtube channel τους. ΜΟΥ Ε ΧΕ ΧΕΧΕΧΕΧΕΕ

Arrested Development

Creator: Mitchell Hurwitz de la Ad Hominem
Seasons: 3
Original Run: 2003-2006
Info: tv.com

Ουφ, αυτή η σειρά με προβληματίζει γιατί μου βγάζει να πω κάτι ντεγκραντέ εκφράσεις του τύπου "Η πιο τρελλή κωμωδία που έχετε δει ποτέ!", "Η πιο αστεία οικογένεια στην τηλεόραση!", "Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο, ποτε!" και άλλα τέτοια που βλέπουμε στα εξώφυλλα από τις κωμωδίες του κιλού στα ντίδεο κλάμπς. Θα κρατηθώ και θα πω ότι είναι η καλύτερη κωμωδία που έχω δει ποτέ. Ad hominem.

Long story short, η οικογένεια τα είχε όλα, ο μπαμπάς πήγε φυλάκή, τα χάσανε όλα. Το λέει και στους τίτλους της αρχής άλλωστε. Ο ένας αδελφός -που προσπαθεί να σώσει την εταιρία- είναι νορμάλ, το ίδιο και ο γιός του. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ανισόρροποι. Ναι, μέχρι εδώ ακούγεται totaly boring, και τα πρώτα επισόδεια όντως είναι. Μετά από αυτά γίνεται το αριστούργημα. Ad baculum.

Παρένθεση: Μισώ την οικογένεια Tenenbaum. Για την ακρίβεια την ταινία την άντεξα μέχρι την μέση και την βρήκα εξαιρετικά βαρετή, τουλάχιστον ήταν καλή η πίτσα. Δεν μπορώ πια να ακούω και να διαβάζω ότι το Arrested Development μοιάζει με τους Royal Tennenbaums. Δεν μοιάζει. Τέλος. Κλείνει η παρένθεση. Ad hominem (προς τους Tenenbaums και τους υποστηρικτές τους).

Πάντα μου άρεσε το narration στις σειρές, πιστέυω ότι βοηθάει στο να κατανοεί καλύτερα τους χαρακτήρες ο θεατής. Ο narrator του Arrested Development, πέραν του ότι μου θυμίζει τον narrator του Leisure suite Larry 7, είναι αστείος, σαρκαστικός, κάφρος και γενικά εκπληκτικός. Εκπληκτικό είναι και ένα προς ένα τα μέλη του cast, με εξαίρεση τον Michael Cera (George Michael Bluth). Καλά παίζει εδώ δε λέω, αλλά όταν τον είδα παίζει αργότερα τον ίδιο ρόλο και στο Juno και στo Superbad, το έπιασα το νόημα. Ad nauseam.

Αυτό ήταν λυπηρό και αναξιοπρεπές από την πλευρά του Michael Cera και με θλίβει αυτη του η συμπεριφορά και απωθεί κόσμο από το επάγγελμα του ηθοποιού. Αd hominem επίθεση στον Michael Cera. Oh well, το παιδάκι είναι λίγο ατάλαντο, γενικά. Ad libitum.

Επίσης παρέα στο cast κάνουν κατά περιόδους η Liza Minnelli, η Charlize Theron, o Ben Stiller, o Carl Weathers και άλλα παιδιά. Σε εξίσου ανισσόροπους ρόλους όλοι τους. Ad usum Koko.

Η σειρά είναι γυρισμένη σε στυλ ντοκιμαντέρ (άρα και χωρίς το γέλιο-κονσέρβα που βάζουν οι Αμερικάνοι), με συχνά mini flash backs κυρίως για να μας πείσει ο αφηγητής ότι αυτά που μας λέει όντως συνέβησαν στους ήρωες. Θέλει κάποιο επίπεδο geekiness, μερική γνώση αυτού που λέμε "pop culture" ή μία δόση συμπάθειας προς την παρωδία και τη σάτειρα ή τουλάχιστον να ξέρει ποιό είναι το Star Wars Kid, για να καταλάβει κανένας το χιούμορ της σειράς και το πόσο πολύπλευρο είναι. Πολλοί πιστεύουν ότι η σειρά παρά-ήταν έξυπνη για να το ευρύ κοινό, για αυτό δεν έκανε νούμερα. I agree :( Ad hominem.

Quote like there is no tomorrow:

Gob: Well, I'm not the president, so I don't deserve a fancy phone.
Tobias Funke: Well, the Blue Man Group might need me, and I do deserve a fancy phone.
Narrator: They didn’t
Narrator: And he doesn’t.

Lucille Bluth: Did that Mexican girlfriend of yours kick you out?
Gob Bluth: She's not "*that* Mexican," Mom, she's "*my* Mexican." And she's Colombian or something.

George Bluth Sr.: Daddy horny, Michael.

[Barry pulls up to a beautiful hooker]
Barry Zuckerkorn: You're not one of those men dressed like a woman right?
Hooker: No baby, I'm all real.
[Barry drives away]

Lucille Bluth: I want you out of the house.
Oscar Bluth: Oh, I want you everywhere.

Michael Bluth: The only thing I found in the refrigerator was a dead dove in a bag.
Gob Bluth: You didnt eat that dove, did you? I only have 6 days to return it.

Lindsay Bluth: Oh, hi, Mom. I have the afternoon free.
Lucille Bluth: Really? Did "nothing" cancel?

Tell your friends about this show!

-jiji

Nights and Weekends

Τίτλος: Nights and Weekends
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Joe Swanberg, Greta Gerwig
Info: Imdb, Official site, Trailer

Mumblecore: ένα κίνημα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το πολύ χαμηλό budget, η χρήση ψηφιακής κάμερας και η θεματολογία του είναι κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις της γενιάς των 25-35.

ο Joe Swanberg είναι ένα μέλος αυτού του κινήματος. Αν μπορούμε βέβαια να το χαρακτηρίσουμε κίνημα γιατί δεν διέπεται από κάποιους αυστηρούς κανόνες (όπως το σχεδόν αποτυχημένο δόγμα'95). Περισσότερο πλησιάζει τη nouvelle vague (γαλλία) και το new wave (βρετανία) με την έννοια πως έρχεται σαν αντανακλαστική αντίδραση στις στάνταρτ φόρμες παραγωγής ταινιών απ' τη βιομηχανία κινηματογράφου.

 Παρακολουθούμε ένα νέο ζευγάρι (ουσιαστικά οι μοναδικοί δύο χαρακτήρες που υπάρχουν στο φιλμ), να έρχεται αντιμέτωπο με το θέμα της απόστασης (Νέα Υόρκη - Σικάγο). Τα συναισθήματα ξεχειλίζουν αλλά δεν μπορούν να υπερκεράσουν τα αντικειμενικά προβλήματα που δημιουργεί η απόσταση. Προσπαθούν να πάρουν ο ένας απ' τον άλλο ό,τι περισσότερο μπορούν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Όταν τα πράγματα δεν είναι τέλεια© οι εντάσεις ακόμα και για τα πιο ασήμαντα θέματα είναι αναπόφευκτες.

Η ταινία σκιαγραφεί με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τις δόσεις παράνοιας που εισβάλουν στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού όταν αυτή διακόπτεται και ξαναρχίζει από εξωγενείς παράγοντες όπως η απόσταση.

 

Το δεύτερο κομμάτι έχει αρκετό διαφορετικό ύφος (γυρίστηκε ενάμιση χρόνο μετά). Πλέον ο James είναι πετυχημένος (επαγγελματικά) και η Mattie προσπαθεί να ανέβει στα μάτια του για να τον κερδίσει καταφεύγοντας σε συμπεριφορές που έξω απ' τα πλαίσια του έρωτα θα φάνταζαν γελοίες.

Δεν σας αποκαλύπτω αν τελικά τα καταφέρνει, άλλωστε η τελευταία σκηνή θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε μέσα στη ταινία, αλλά τελικά αυτό που είναι σαφές είναι πως όλα όσα πέρασαν, είτε στην ίδια πόλη είτε όχι, έχουν αφήσει το σημάδι τους και στους δύο.


ΥΓ1. η ταινία είναι αρκετά αυτοβιογραφική, καθώς το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (και ταυτόχρονα σκηνοθετών, σεναριογράφων) ήταν και στην πραγματικότητα ζευγάρι. μάλιστα το 2ο μισό το γύρισαν αφού χώρισαν.

ΥΓ2. για τα τεχνικά κάνω πάσα στον modal_echoes, ο οποίος πολύ σωστά παρατήρησε πως αν η ταινία ήταν ευρωπαϊκή θα είχε πολύ περισσότερο βάθος ;)