Τίτλος: Annie Hall
Έτος: 1977
Σκηνοθέτης: Woody Allen
Info: Imdb, WikiPedia
- «Γιατρέ, ο αδερφός μου έχει τρελαθεί.. Νομίζει πως είναι κοτόπουλο.»
- «Γιατί δεν το βάζεις σε κάποια κλινική;»
- «Θα το έκανα, αλλά χρειάζομαι τα αυγά.»
Δεν είναι αφόρητα εκνευριστικό όταν βλέπεις μια ταινία να μιλάει για πράγματα που υπάρχουν συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου (εντάξει όχι και πολύ πίσω) με τα ίδια ακριβώς λόγια που θα τα λεγες και συ; Προσωρινά μου κόβει κάθε διάθεση που πιθανόν να είχα (λέμε τώρα) να γράψω ένα σενάριο.
Έτσι είναι και το "Annie Hall". Κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι: "Να αυτή την ταινία θα θελα να κάνω". Ε την έκανε ο Woody Allen και με γλύτωσε απ' τον κόπο.
Έστω κι αν οι εμμονές του είναι διάχυτες σε όλη την ταινία (Ν.Υόρκη, αυτοσαρκασμός για την εβραϊκή καταγωγή του), τελικά (αυτός ο φλύαρος κόσμος του Woody Allen) καταφέρνει να σου πει το αυτονόητο* με τόσο άμεσο τρόπο που νιώθεις πως κάτι σου χει κλέψει. Οι χαρακτήρες του, όσο κι αν (δεν) προσπαθούν να έχουν μια "απλή" σχέση, δεν μπορούν να καταπιέσουν τις επιθυμίες και τις αγωνίες τους, που τους οδηγούν καθημερινά σε αναπόφευκτες συγκρούσεις.
* Ναι οι ερωτικές σχέσεις είναι τόσο παρανοϊκές (και ακατανόητες στο τέλος), που απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές. Ας το πάρουμε απόφαση επιτέλους πως είμαστε τόσο πολύπλοκα όντα που απλώς δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο.
Χμ.. πως μου το χε πει μια φίλη; Α ναι! «Καλύτερα τσαλακωμένος, παρά ανέραστος».
Alvy: You look like a very happy couple...How do you account for it?
Young Woman: I'm very shallow and empty and I have no ideas and nothing interesting to say.
Boyfriend: And I'm exactly the same way.
5 comments:
[NO-SPOILERS-INCLUDED]
Δε ξέρω από που να αρχίσω.
Κατ'αρχάς μιλάμε: α) για την καλύτερη κατ´εμέ ταινία του Woody Allen μέχρι στιγμής (δε σταματάει ο άτιμος!), β) την 1η ταινία που με σημάδεψε ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις (δε θέλω να ακουστώ ακραίος αλλά η ταινία είναι άνετα HR-HOWTO), γ) την 1η ταινία του που το humour και η πλοκή δένουν σωστά.
In this movie EVERYTHING WORKS for him.
Η πόλη, η εποχή, οι άνθρωποι, η μουσική, τα πάντα δρουν μεθυστικά και σε βάζουν μέσα στο κλίμα. Μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστή.
Και αναρωτιέσαι, υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή από τις σχέσεις μας;
Τελικά ποιος είναι high-maintenance; O πρωταγωνιστής ή ο κόσμος στον οποίο ζούμε;
[SPOILERS-INCLUDED]
Η ιστορία λοιπόν αφορά τη σχέση του κωμικού Alvy Singer με την Annie Hall.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά ο Alvy έχει ψυχαναλυτική διάθεση, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που ίσως συντέλεσαν στη διαμόρφωση της νευρικής συμπεριφοράς του. Τα πρόσωπα της παιδικής του ηλικίας είναι super-imposed (θυμίζει Fellini με πορτραίτα που πιάνουν τα 2/3 της οθόνης) και συχνά παίζουν το ρόλο του Χορού, ο οποίος θα τον κρίνει και στον οποίο ο πρωταγωνιστής θα πρέπει να απαντήσει. Ο Χορός αυτός εμφανίζεται συχνά στις ταινίες του Allen (βλ. Mighty Aphrodite) και πολλές φορές με ανάλαφρο/κωμικό χαρακτήρα (π.χ. ερωταπαντήσεις με περαστικούς στους δρόμους της Ν. Υόρκης).
Αφού λοιπόν έχουμε γνωρίσει τον Alvy, θα τον ακολουθήσουμε σε μια ξενάγηση στη ζωή του με την Annie, για να διαπιστώσουμε και μεις ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Είναι πολυ ενδιαφέρον ότι σε αυτή την ξενάγηση θα πάρει μέρος αργότερα και το ίδιο το ζευγάρι, συναντώντας προηγούμενους εραστές και συζητώντας για τις επιλογές του.
Η ξενάγηση δεν ακολουθεί αυστηρή χρονική σειρά, όμως το κολλάζ σκηνών θα δημιουργήσει μια εσωτερική ένταση η οποία θα κλιμακωθεί μέχρι το τέλος του έργου.
Ο Alvy μοιάζει να λέει "είχαμε τις καλές, είχαμε τις κακές μας στιγμές, αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είμαστε μαζί" και γυρίζει και απαντά στον εαυτό του "μη κάνεις σαν παιδί". Οι τύψεις του είναι πολλές και τις παραθέτει μία μία. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που κοροϊδεύει την Annie επειδή πήγε σε συναυλία των Rolling Stones. Πιστεύει ότι είναι κάποια εκδήλωση παλιμπαιδισμού, όμως στην πραγματικότητα ζηλεύει, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχει μια φωνή που του λέει ότι γέρασε πρόωρα.
Και αφού έχει αποστασιοποιηθεί από τη ζωή που κάνει η Annie και του φαίνεται ξένη και παράλογη, θα βρει και την ευκαιρία ο σκηνοθέτης να μας ψυχαγωγήσει , αναπαριστώντας την California ως γη του παραλόγου. Εκεί που κατοικεί μια μπουρζουαζία εκτός τόπου και χρόνου. Εκεί που θέλει να πάει η Annie και ο Alvy δεν καταλαβαίνει το γιατί.
Και η ζωή συνεχίζεται. Ο Alvy θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να ζήσει με τις τύψεις του και εκείνη θα πρέπει να του δώσει την ελευθερία για να το κάνει αυτό. Kάθε τους συνάντηση πλέον, θα μας θυμίζει το "Seems Like Old Times" που ερμήνευσε με φοβερό τρόπο η Diane Keaton στη σκηνή του bar.
Τι άλλο να πεις. Ένα αμερικανικό ποίημα των 70s. Αξίζει να τη δείτε cinema!
Apla ta spaei!
"Exw pa8ei kata8lhpsh giati to sympan diastelletai kai den 8a meinei tpt, opote giati na diavasw?"
apanthsh mamas W.Allen:
"To Brooklyn den diastelletai!!!"
Oi atakes peftoun h mia pisw apo thn allh.
@modal_echoes
Poihma twn '70
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φαν του Woody Allen ωστόσο ομολογώ ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι υπέροχη και σίγουρα είναι από τις καλύτερες του σκηνοθέτη.
Αλλά θα διαφωνήσω με τον comzeradd σχετικά με το "Έτσι είναι και το "Annie Hall". Κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι: "Να αυτή την ταινία θα θελα να κάνω". Ε την έκανε ο Woody Allen και με γλύτωσε απ' τον κόπο."
Καταρχήν είναι (βασικά) κωμωδία και κατά δεύτερον είναι έγχρωμη... :)
well, La-di-da, la-di-da.
Τί να πει κανείς για τον κόσμο και την πόλη που αναδεικνύεται σε αυτή τη ταινία. So intellectual, yet so simple. Γεμάτοι αδυναμίες και συμπλέγματα, αγαπιούνται και χωρίζουν. Ξαναβρίσκονται και ξαναχάνονται για πάντα. Τόση πικρή και γλυκιά. Τόσο αληθινή. Μικρά μαθήματα ζωής από τον Allen. Και μαθήματα κινηματογράφησης για να μην ξεχνιόμαστε. Οι υπερβάσεις με την "κατά μέτωπο" αντιμετώπιση του φακού, που δείχνει την επιρροή του Bergman στις ταινίες του (ξαφνικά δηλαδή κόβεται η ροή και μιλά κατευθείαν στην κάμερα).
Και βέβαια οι ακαταμάχητες "ατάκες" όπως "I don't want to belong to any club that will accept me as a member" που δείχνει την ανατρεπτική του φύση, αλλά και "You know, I was having lunch with some guys from NBC, so I said, 'Did you eat yet or what?' And Tom Christie said, 'No, JEW?' Not 'Did you?'...JEW eat? JEW? You get it? JEW eat?" που δείχνει κλασικά την εμμονή του (ε,μια ακόμα εμμονή του) γαι το θεμα ΕΒΡΑΙΟΙ.
Μια πραγματικά απολαυστική ταινία..
Post a Comment