Creator: Josh Whedon
Και επειδή ζήλεψα, θα βάλω και εγώ quotes:
Angel: My friends, we're about to make history... end.
Seasons: 7
Original run: 1997-2003
Original run: 1997-2003
Info: tv.com
Παρόλο που έχω ιδιαίτερη αδυναμία στη σειρά, δεν ενθουσιάστηκα με όλες τις σεζόν. Είναι γεγονός επίσης ότι τα πρώτα επισόδεια δεν δίνουν την εντύπωση ότι η Buffy θα μπoρούσε να επιζήσει πάνω από μία σεζόν. Εάν αποφασίσετε να τη δείτε, απλά δώστε της μία ευκαιρία :)
Οι πρώτες 3 σεζόν, είναι στα όρια του "cult" δεδομένου οτι ε, είναι τα 90's οπότε τα μαλλιά είναι λίγο χάλια, το ντύσιμιο ακόμα χειρότερο, και η εικόνα έχει λίγο ξεπλυμμένα χρώματα. Αυτά μαζί με έξυπνες αυτοτελείς ιστορίες των Scoobies, σωστή δόση χιούμορ και σαρκασμού, άφθονο ξύλο, άφθονα τέρατα καιιι ένα πολύ δυνατό love story, τις κάνουν να είναι πολύ καλές, και οι αγαπημένες μου. Να σημειώσω εδώ πως ο νινίτσος της Buffy σε αυτές τις σεζόν, είναι και γαμώ τα παιδιά.
Η 4η σεζόν ξεκινάει πολύ καλά, αλλά πρός το τέλος γίνεται κάπως βαρετή. Αυτό έχει άμεση σχέση με τον απίστευτα ξενέρωτο και κομπλεξικό γκόμενο της Buffy, αλλά και με το ότι στο γενικό στόρυ εμπλέκεται ο στρατός, κάτι που δεν ταιριάζει όμορφα σε μία σειρά φαντασίας. Ένας λόγος για να τη δεί κάποιος είναι μάλλον o Spike (το πολύ πολύ κακό πανκ βαμπίρ της 2ης σεζόν που επέστρεφει) και κάποιες από τις αυτοτελείς ιστορίες. Φαίνεται ότι εδώ ο Whedon επέλεξε μία αδιάφορη ιστορία να διαδραματίζεται σιγά σιγά μέσα στη σεζόν, και προτίμησε να πειραματιστεί με τα αυτοτελή επισόδεια. Τα πειράματα πήγαν πολύ καλά τουλάχιστον και κάποια από αυτά ήταν πολύ πρωτότυπα.
Οι σεζόν 5 και 6 είναι επίσης πολύ καλές, και κάπως ρεαλιστικές, όσο ρεαλιστική μπορεί να γίνει μια σειρά με τέρατα και μάγισσες. Είναι ανατρεπτικές για αυτά που θα περιμέναμε να συμβούν στους ήρωες ένος τετριμμένου σκηνικού σαν αυτό, και συναισθηματικά φορτισμένες για όλους τους χαρακτήρες. Με το όλο δράμα, δώρο το μιούζικαλ "Once more with feeling".
Την τελευταία σεζόν, θα την χαρακτήριζα χλιαρή. Αυτα που ξεχωρίζουν είναι το επισόδειο "Storyteller", που δίνει έναν χαρούμενο τόνο στην βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλο το season, το "Selfless" όπου μαθαίνουμε την ιστορία της Anyanka, και βέβαια το grand finale της σειράς, που δεν είναι καθόλου κακό.
Όλα ξεκίνησαν από την ομώνυμη ταινία, που δεν θα γίνει ποτέ review σε αυτό το μπλάγκ, λίγο β' κατηγορίας, αλλά με πρωταγωνιστές μία κοπέλα που δεν έγινε ποτέ γνωστή, ένα teen idol της εποχής (1992, εποχή Μπέρμπερυ Χιλλς για όσους δεν θυμούνται), και τον Donald Sutherland. Μερικά χρόνια αργότερα, και με ένα μεγαλύτερο budget, οι κακοί ήρθαν αντιμέτωποι με την καινούρια, πλήρως ανακαινισμένη Buffy.
Η σειρά απευθύνεται σε αυτούς που έχουν δει έστω και λίγο τις Μάγισσες (Charmed) στο Star channel τα Σαββατοκυριακα μετά τον Ηρακλή και τη Ζήνα, ή τους αρέσει ο Τim Burton, ή τους αρέσουν τα δρακουλιάρικα, ή τους αρέσουν τα cult θρήλερ ή έχουν περάσει ώρες παίζοντας DND. Α, και σε αυτούς που του αρέσει να βλέπουν νινίτσες να δέρνουν κόσμο. Για την ιστορία, εγώ ανήκω στην 1η κατηγορία. Εάν δεν είστε σε καμία κατηγορία από τις παραπάνω, ε τι να πω, κρίμα.
Παρόλο που έχω ιδιαίτερη αδυναμία στη σειρά, δεν ενθουσιάστηκα με όλες τις σεζόν. Είναι γεγονός επίσης ότι τα πρώτα επισόδεια δεν δίνουν την εντύπωση ότι η Buffy θα μπoρούσε να επιζήσει πάνω από μία σεζόν. Εάν αποφασίσετε να τη δείτε, απλά δώστε της μία ευκαιρία :)
Οι πρώτες 3 σεζόν, είναι στα όρια του "cult" δεδομένου οτι ε, είναι τα 90's οπότε τα μαλλιά είναι λίγο χάλια, το ντύσιμιο ακόμα χειρότερο, και η εικόνα έχει λίγο ξεπλυμμένα χρώματα. Αυτά μαζί με έξυπνες αυτοτελείς ιστορίες των Scoobies, σωστή δόση χιούμορ και σαρκασμού, άφθονο ξύλο, άφθονα τέρατα καιιι ένα πολύ δυνατό love story, τις κάνουν να είναι πολύ καλές, και οι αγαπημένες μου. Να σημειώσω εδώ πως ο νινίτσος της Buffy σε αυτές τις σεζόν, είναι και γαμώ τα παιδιά.
Η 4η σεζόν ξεκινάει πολύ καλά, αλλά πρός το τέλος γίνεται κάπως βαρετή. Αυτό έχει άμεση σχέση με τον απίστευτα ξενέρωτο και κομπλεξικό γκόμενο της Buffy, αλλά και με το ότι στο γενικό στόρυ εμπλέκεται ο στρατός, κάτι που δεν ταιριάζει όμορφα σε μία σειρά φαντασίας. Ένας λόγος για να τη δεί κάποιος είναι μάλλον o Spike (το πολύ πολύ κακό πανκ βαμπίρ της 2ης σεζόν που επέστρεφει) και κάποιες από τις αυτοτελείς ιστορίες. Φαίνεται ότι εδώ ο Whedon επέλεξε μία αδιάφορη ιστορία να διαδραματίζεται σιγά σιγά μέσα στη σεζόν, και προτίμησε να πειραματιστεί με τα αυτοτελή επισόδεια. Τα πειράματα πήγαν πολύ καλά τουλάχιστον και κάποια από αυτά ήταν πολύ πρωτότυπα.
Οι σεζόν 5 και 6 είναι επίσης πολύ καλές, και κάπως ρεαλιστικές, όσο ρεαλιστική μπορεί να γίνει μια σειρά με τέρατα και μάγισσες. Είναι ανατρεπτικές για αυτά που θα περιμέναμε να συμβούν στους ήρωες ένος τετριμμένου σκηνικού σαν αυτό, και συναισθηματικά φορτισμένες για όλους τους χαρακτήρες. Με το όλο δράμα, δώρο το μιούζικαλ "Once more with feeling".
Την τελευταία σεζόν, θα την χαρακτήριζα χλιαρή. Αυτα που ξεχωρίζουν είναι το επισόδειο "Storyteller", που δίνει έναν χαρούμενο τόνο στην βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλο το season, το "Selfless" όπου μαθαίνουμε την ιστορία της Anyanka, και βέβαια το grand finale της σειράς, που δεν είναι καθόλου κακό.
Σε πιο γενικές γραμμές, πέρα από αυτα που προανέφερα, μου άρεσαν τα flashbacks που τρύπωναν σε μερικά επισόδεια, τα starwars-startrek-geeky jokes που είναι διασκορπισμένα μέσα στη σειρά, το γεγονός οτι ακόμα και ο Seth Green (που είναι λίγο ασχημούλης και κοντούλης) έχει έναν cool factor, και η σκηνή όπου ο Spike φεύγει από το Sunnydale, τραγουδώντας το "My Way" των Sex Pistols.
Για να συνοψίσουμε, έχουμε και λέμε: 2 love stories, 3 λεσβίες, 3 μάγισσες, 1 άθλιος γκόμενος, 2 κατεστραμμένα σχολεία, 1 λυκάνθρωπος, 1 μιούζικαλ, 8 διασώσεις του κόσμου.
Angel: My friends, we're about to make history... end.
Buffy: It was terrible. I moped over you for months, sitting in my room, listening to that Divinyls song "I Touch Myself"... of course, I had no idea what it was about.
Spike: If every vampire who said he was at the crucifixion was actually there, it would have been like Woodstock.
Spike: Call it the Yoko factor. Don't tell me you've never heard of the Beatles?
Andrew: (doing an impression) "That boy is our last hope."
Warren: "No, there is another."
Andrew: Wait, really? Who's our last hope?
Warren: No, I was just going with it. It was a thing. He's our last hope.
Spike: If every vampire who said he was at the crucifixion was actually there, it would have been like Woodstock.
Spike: Call it the Yoko factor. Don't tell me you've never heard of the Beatles?
Andrew: (doing an impression) "That boy is our last hope."
Warren: "No, there is another."
Andrew: Wait, really? Who's our last hope?
Warren: No, I was just going with it. It was a thing. He's our last hope.
Have fun fun fun!
-jiji
2 comments:
Αν και τα σχετικά με Τim Burton & DnD μου κίνησαν αρχικά το ενδιαφέρον, ωστόσο 7 Seasons είναι too much για τα γούστα μου...
Έχεις ένα δίκιο σε αυτό, είναι πολλά 7 seasons. Οne season at a time ...
Post a Comment