Έτος: 2006
Σκηνοθέτης: Goran Dukic
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Soundtrack
Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου είπε να δω την ταινία αυτή· διαβάζοντας τον τίτλο τον έπιασα στο δούλεμα: τι emo είναι αυτά που με βάζεις να δω; "Δες την και θα με θυμηθείς" ήταν το νόημα της απάντησής του. Όπως βλέπετε, τον θυμάμαι και συγκεκριμένα θα σας ομολογήσω ότι τον ευχαριστώ. Το Wristcutters είναι μία πανέμορφη ταινία, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους, τους οποίους θα σας αναφέρω με την πληθωρική λακωνικότητά μου (τι λέω πάλι ...) παρακάτω.
Κατ'αρχάς για την ευρηματική ιδέα που αποτελεί την βάση της ιστορίας. Δεν θα σας την πω, γιατί σέβομαι τους βλαμμένους σαν εμένα που θέλουν να ξέρουν όσο λιγότερα γίνεται, αν και οι υπόλοιποι πολύ εύκολα θα την δείτε στο imdb ή το wikipedia. Βασισμένη σε διήγημα του Ισραηλινού Etgar Keret και σκηνοθετημένη από τον εμφανώς κροάτη Goran Dukic η ταινία αυτή κατάφερε να δώσει το παρών και να φύγει ενίοτε και με διακρίσεις σε αρκετά φεστιβάλ κάπως πιο ανεξάρτητου σινεμά. Γεμάτη από ανατολική ευρώπη και διάφορες vagabond και ethnic ατμόσφαιρες και στημένη σε έναν κόσμο παράλληλο και θλιμμένο.
Ο Tom Waits κάνει την παρουσία του ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την θετική προκατάληψη των συντρόφων κουλτουρολάγνων και μουσικόφιλων, οι οποίοι άλλωστε πιστεύω θα ευχαριστηθούν ιδιαίτερα και το άκρως ιδιαίτερο soundtrack που απαρτίζεται κυρίως από Gogol Bordello και Bobby Johnston. Ο Eugene της ταινίας, ο αυτοκαταστροφικός σοβιετικός rocker που είναι βασισμένος σε αρκετά σημεία στον Eugene Hütz των Gogol Bordello, εκτός από το να γεμίζει με την πληθωρική περσόνα του τις σκηνές παρέχει και την μοναδική πλέον κασσέτα που τους μένει, που δεν είναι άλλη από αυτή που είχε φτιάξει με το τέως συγκρότημά του (και που ω τι έκπληξη ακούγεται σαν gogol :P)
Η αιθέρια Mikal (Shannyn Sossamon), ως άλλη μία Juli (βλ. κριτική παραπλεύρως) συνοδεύει σε αυτό το παράξενο οδοιπορικό τον Eugene και τον ελαφρώς βλαμμένο-ελαφρώς loser αμερικανούλη καψούρη Zia. To road κομμάτι μου θύμισε αρκετά το Interstate 60 με τον Tom Waits να παρεμβαίνει σαν από μηχανής θεός όπως στο δεύτερο ο Gary Oldman. Η λογική είναι μία αφηρημένη έννοια που δεν αφορά άλλωστε πολύ καμία από τις δύο ταινίες.
Ρομαντικοί, "του ανεξάρτητου", μουσικόφιλοι και λοιποί σινεφίλ καλούνται λοιπόν με αυτή την 'κριτική' να δουν πάραυτα το film ετούτο, με την φοβερή αισθητική και την out-of-this-world αίσθηση που παρ'όλη την διάχυτη μελαγχολία -ή ίσως εξαιτίας της- είναι πανέμορφο και γλυκό και σου ανοίγει την όρεξη για κινηματογράφο και μουσική και περίεργα τοπία :) Και όπως είπαμε, ένας Tom Waits φέρνει την άνοιξη.. εγγυημένο :D
ΥΓ. Ακούστε και το soundtrack!
1 comment:
είδα την ταινία αγνοώντας την ιστορία. μου την πρότεινε το λακωνικό/πληθωρικό κόκι, που γνωρίζοντας πως μ' αρέσει και μένα να μην ξέρω πολλά για μια ταινία, το μόνο που μου είπε (αφού την αγριοκοίταξα όταν άκουσα τον τίτλο) είναι πως δεν πρόκειται για emo ταινία.
σε όλη τη διάρκειά της υπάρχει διάχυτη μια μελαγχολία. ακριβώς όση χρειάζεται. αρκετή για να "μπούμε" στην ιστορία εμείς οι αυτοκαταστροφικοί, αλλά χωρίς να υπερβάλει (όπως συνηθίζεται με τα λαβ στόρυς). φλερτάρει αρκετά με road movie, αν και η αίσθηση που μου άφησε είναι πως κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραιτήτως στις προθέσεις του δημιουργού, απλώς έτσι του βγήκε η ιστορία.
δεν λέω κάτι παραπάνω για να την απολαύσουν καλύτερα όσοι δεν την έχουν δει :)
Post a Comment