Ιστορία 52

Τίτλος: Ιστορία 52
Έτος: 2007
Σκηνοθέτης: Αλέξης Αλεξίου
Info: Imdb, Trailer, Website

Ναι, μια ελληνική ταινία :-) Ένας φίλος [1] με ειδοποίησε ότι παιζόταν την προηγούμενη άνοιξη μια ταινία που έμοιαζε το σενάριο (και ο τίτλος ?!) με κάτι που είχαμε γράψει. Στην πραγματικότητα αυτός ήταν ο δεύτερος λόγος που ήθελα να δω την ταινία, ο πρώτος ήταν το δείγμα της φωτογραφίας που είδα στο trailer.



O Ιάσωνας γνωρίζει την Πηνελόπη σε δείπνο με φίλους. Μια σχέση ξεκινά η οποία θα έχει άσχημο τέλος. Ο Ιάσωνας δε μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό. Ανάμεσα στην αϋπνία, τη μοναξιά, την τρέλλα, θα προσπαθήσει να ανασκευάσει την πραγματικότητα. Θα προσπαθήσει να διορθώσει αυτό που πήγε στραβά, δημιουργώντας όμως έτσι νέους εφιάλτες..



Ένα θρίλερ που θα σας θυμίσει το "π" (και το memento) με καλό σενάριο και άξια σκηνοθεσία (μπράβο Αλέξη). Είναι η πρώτη feature-length ταινία του σκηνοθέτη, οπότε θα συγχωρήσω τους "δήθεν" διαλόγους και τις "μέτριες" ερμηνείες. Aυτό που μου άρεσε πιο πολύ στην ταινία ήταν ο τρόπος με τον οποίο δένονται οι ιστορίες καθώς και οι αντιδράσεις της "εναλλακτικής πραγματικότητας" προς τον Ιάσωνα, που έχει ξανακάνει αυτό το ταξίδι. Η ταινία έχει ένα eerie feeling το οποίο σε βοηθάει να συμμετάσχεις στην τρέλλα του Ιάσωνα [2].



Πιστεύω ότι είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια που ενδεχομένως να χρειαζόταν λίγο περισσότερο χρόνο στο production καθώς είναι προφανές στο θεατή ότι υπάρχει ζουμί στην ταινία, αλλά χάνεται λιγάκι στην απόδοση.

[1] Γεια σου Τάκη!
[2] Tο feeling αυτό χάνεται μερικώς από την desync φωνή του πρωταγωνιστή..

20 προτάσεις για το Halloween

Στις 31/10 οι αμερικανοί γιορτάζουν το "Halloween". Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε μια λίστα ταινιών που θα σας βάλουν στο κλίμα...

modal_echoes' choice:
* A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors
* Candyman
* The Omen
* Profondo Rosso
* Don't Look Now

koki's choice:
**Σημαντική Ανακοίνωση: Δεν είμαι γενικά horror fan, για αυτό έβαλα στην λίστα ότι grotesque ή horror-ish έχω εκτιμήσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω να σας βάλουν στο κλίμα!**
* Santa Sagre
* Lunacy ή Faust (Θα ήταν κλεψιά να βάλω και τα δύο σε διαφορετικά)
* Delicatessen
* Shaun of the dead
* El Espinado del Diablo

comzeradd's choice:
* The Wicker Man
* The Ninth Configuration
* In the Mouth of Madness
* Shivers
* Rosemary's Baby

manjiki's choice:
* Two Guys and a Girl: Two Guys, a Girl and a Psycho Halloween
* Buffy the Vampire Slayer: Halloween
* How I Met Your Mother: Slutty Pumpkin
* The Rocky Horror Picture Show
* +1 Totaly Free Halloween quote:

Barney Stinson: You know what I love about Halloween? It's the one night of the year chicks use to unleash their inner ho-bag. If a girl dresses up as a witch, she's a slutty witch. If she's a cat, she's a slutty cat. If she's a nurse...
Lily Aldrin: Wow, we get it.

Barney Stinson: ...she's a slutty nurse.

L' Âge des ténèbres

Τίτλος: L' Âge des ténèbres
Έτος: 2007
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer (in french)

Η άτυπη τριλογία του Denys Arcand κλείνει με την ταινία "Τα χρόνια της μαυρίλας". Ο ελληνικός τίτλος ίσως είναι λίγο παρατραβηγμένος, πάντως ο σκηνοθέτης θέλει να μας μεταφέρει στο μεσαίωνα της αστικής ζωής, δηλαδή στο ΣΗΜΕΡΑ. Εκεί θα περάσει από crash test όλες τις αξίες που ανέδειξε στις προηγούμενες δύο ταινίες και θα διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα δεν αφήνει τίποτα ακέραιο. Διαβρώνει τα πάντα.



Η ταινία μας παρουσιάζει έναν οικογενειάρχη κοινωνικό λειτουργό ο οποίος συχνά χάνεται σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τη δύσκολη και πολλές φορές ανιαρή ζωή. Μια σειρά από γεγονότα, θα τον αναγκάσουν να κάνει ανώμαλη προσγείωση προκειμένου να αντιμετωπίσει άμεσα την κρίση που περνά σε προσωπικό επίπεδο. Πώς χαράζεις όμως πορεία όταν όλα στη ζωή φαίνονται ψεύτικα και επιφανειακά;



Επίτηδες δε γράφω λεπτομέρειες για την ταινία. Πρόκειται για την πιο φαντασμαγορική της τριλογίας και την πιο πεζιμιστική ταυτόχρονα. O σκηνοθέτης παίζει με το δράμα, τη μαύρη κωμωδία και τη μυθοπλασία. Καμμιά φορά μάλιστα, ξεχνιέσαι ότι περιγράφει ένα κατά τ'άλλα σοβαρότατο θέμα.



Η ταινία είναι λίγο άνιση σε σύγκριση με τις 2 προηγούμενες, αλλά διατηρεί έναν εξίσου εφηβικό χαρακτήρα. Μου άρεσε πολύ το τέλος, το οποίο βρήκα ιδιαίτερα φιλοσοφημένο. Η λυτρωτική επιλογή του ήρωα γίνεται με ιδιωτικά κριτήρια, στα οποία δε μετέχει ο θεατής. Πολύ ωραίο τρικ, δίνει μια φοβερή αίσθηση ρεαλισμού στην ταινία και σπάει τη μονότονη μάχη μεταξύ αιτίου και αιτιατού που συνηθίζουμε να βλέπουμε στο (καθ'όλα εκλογικευμένο) σύγχρονο σινεμά.

Hank and Mike

Τίτλος: Hank and Mike
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Matthiew Klinck
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Youtube Channel

Υπότιτλος: Pink Pissed Unemployed

Όπως καταλαβαίνετε, απλά δεν μπορούσα να μην το δω. Man, μιλάμε για δύο Easter Bunnies που βρίσκονται άνεργα ξαφνικά, και κάνουν ό,τι κλασσική κίνηση αποτυχημένου-σε-ταινία υπάρχει. Αμφιβάλλω για το εύρος του target group αυτής εδώ της ριβιούς, αλλά την γράφω για εσένα μικρέ μου furry αναγνώστη, ώστε να μην χρειαστεί να βρεθείς σε άλλα gateway βλογς, και να εκτεθείς σε μεγαλύτερους κινδύνους.

Στο θέμα μας, η ταινία ξεκινάει με αυτήν εδώ την σκηνή:

Ποίηση.

Έπειτα είναι και το άλλο, έχω μία καλοπροαίρετη επιμονή να βλέπω όποια ντεμι-δευτεράντζα ταινία καναδικής προελεύσεως βρίσκω. Είναι εύκολες και εύπεπτες συνήθως -ε δεν είσαι "δίπλα" στο hollywood for no reason- αλλά αισθάνομαι ότι έτσι, κάπως, κάτι κάνω για να εκτιμηθεί ο κόπος αυτών των ημιανεξάρτητων πονεμένων κινηματογραφιστών. Έτσι κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε μία ταινία που δεν είναι σίγουρα τίποτα το φοβερό ποιοτικά, με προβληματισμούς τυπικούς και παρωχημένους στην καλύτερη, αλλά ο τρόπος με τον οποίον φλερτάρει με τα όρια του cult -για εμάς τους retards (sic) που απλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μία ολόσωμη ροζ φουντωτή στολή- και οι γενικώς χαριτωμένα αστείες στιγμές της πιστεύω την κάνουν να αξίζει ίσως μία θέαση. Ίσως με ναρκωτικά, if you're into this kinda stuff :P

Από ατραξιόν φυσικά, εκτός από τα ροζ υπερμεγέθη κουνέλια που παραμένουν κουνέλια από άκρη ως άκρη του φιλμ, έχουμε και άλλα κλασσικά συστατικά:

Τώρα, μεταξύ μας, πώς μπορείς να αντισταθείς σε μία ταινία με ανθρωπόμορφα ροζ κουνέλια που σε μία σκηνή φιλοξενεί midget easter bunny σε κλασσική παρανοϊκό-γελάκι κατάσταση;

Ο Mike είναι ο υποδειγματικός λαγός, πάντα πρώτος και άξιος στο κρύψιμο των σοκολατένιων αυγών πριν το ξημέρωμα του Πάσχα. Ο φάκελός του είναι άψογος, γεμάτος βραβεία και παράσημα. 17 συναπτά χρόνια το καλύτερο Easter Bunny σε όλες τις Easter Enterprises!!!! Ο Hank από την άλλη, είναι το τυπικό ρεμάλι, ο φάκελός του είναι -ας πούμε- πολύχρωμος :) γεμάτος αναρίθμητα ανδραγαθήματα. Οι δύο τους είναι όμως πάντα ομάδα. Όλα πηγαίνουν καλά, μέχρι που η Easter Enterprises αναγκάζεται από τον εξτραβαγκάν-ly γιάπι νεόφερτο από τους μετόχους να κάνει περικοπές. Η αισθητική καθόλη τη διάρκεια παραμένει ενδιαφέρουσα, και οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι πρωταγωνιστές φλερτάρουν ενίοτε με την κλασσική γκαφοκωμωδία και ενίοτε με το cult.

το ξέσπασμα του γιάπι

Κλασσικά πράγματα, οι αγαπητοί Hand & Mike, περνούν όλες τις δυνατές φάσεις κατάπτωσης και ανάρρωσης προσφέροντας απλόχερα εικόνες με ροζ κοστούμια σε πολύ λάθος συνθήκες.


Μέχρι που φτάνει η ώρα η μιζέρια να κάνει τον κύκλο της, και η κωμωδία αυτή να υπηρετήσει πιστά το είδος της. Μπανάλ, δεν λέω, αλλά σίγουρα δεν είναι η πιο χαζή εκτέλεση αυτής της συνταγής που έχω δει. Και ομολογώ πως οι σύντροφοι κούνελοι παίζουν αρκετά καλά. Γενικά αυτή η ταινία που μυρίζει τόσο πολύ καναδική παραγωγή -δεν το είχα προσέξει, αλλά είχα διαρκώς την αίσθηση καθώς την έβλεπα- παρ´ότι δεν είναι αριστούργημα, και πάσχει από κάποιες ασθένειες της non-hollywood τάξης, πιστεύω τα καταφέρνει pretty damn good :P Και τελοσπάντων, θα μπορούσα να ανεχτώ πολύ χειρότερα για να βλέπω τύπους να φοράνει ροζ ολόσωμες στολές για 1+ ώρα, εδώ μιλάμε για ποιότητα!!!

the bold come back

Επίσης, να προσθέσω ότι η ταινία αρχικά ήταν μικρού μήκους και διαρκούσε 15 λεπτά, κάτι που πιστεύω θα την έκανε αρκετά πιο ενδιαφέρουσα καθότι τα κλισέ του διδύμου καλού και κακού παιδιού, η loser culture και τα τυπικά συνηθισμένα σεναριακά ευρήματα(;) σίγουρα της δίνουν, αλλά και της παίρνουν :) Εγώ πάντως θα την ξανάβλεπα. μεχεχεχε. Γραμμένο από τα ίδια τα easter bunnies, btw.


ΥΓ. ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτήν την σκηνή ακόμα και εάν δεν δείτε την ταινία.
ΥΓ2. Δείτε και την αντίδραση του hank the easter bunny στο 2girls1cup. Mweheheh :P
ΥΓ3. ΟΚ με πιάσατε, δείτε ΟΛΟ το youtube channel τους. ΜΟΥ Ε ΧΕ ΧΕΧΕΧΕΧΕΕ

Arrested Development

Creator: Mitchell Hurwitz de la Ad Hominem
Seasons: 3
Original Run: 2003-2006
Info: tv.com

Ουφ, αυτή η σειρά με προβληματίζει γιατί μου βγάζει να πω κάτι ντεγκραντέ εκφράσεις του τύπου "Η πιο τρελλή κωμωδία που έχετε δει ποτέ!", "Η πιο αστεία οικογένεια στην τηλεόραση!", "Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο, ποτε!" και άλλα τέτοια που βλέπουμε στα εξώφυλλα από τις κωμωδίες του κιλού στα ντίδεο κλάμπς. Θα κρατηθώ και θα πω ότι είναι η καλύτερη κωμωδία που έχω δει ποτέ. Ad hominem.

Long story short, η οικογένεια τα είχε όλα, ο μπαμπάς πήγε φυλάκή, τα χάσανε όλα. Το λέει και στους τίτλους της αρχής άλλωστε. Ο ένας αδελφός -που προσπαθεί να σώσει την εταιρία- είναι νορμάλ, το ίδιο και ο γιός του. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ανισόρροποι. Ναι, μέχρι εδώ ακούγεται totaly boring, και τα πρώτα επισόδεια όντως είναι. Μετά από αυτά γίνεται το αριστούργημα. Ad baculum.

Παρένθεση: Μισώ την οικογένεια Tenenbaum. Για την ακρίβεια την ταινία την άντεξα μέχρι την μέση και την βρήκα εξαιρετικά βαρετή, τουλάχιστον ήταν καλή η πίτσα. Δεν μπορώ πια να ακούω και να διαβάζω ότι το Arrested Development μοιάζει με τους Royal Tennenbaums. Δεν μοιάζει. Τέλος. Κλείνει η παρένθεση. Ad hominem (προς τους Tenenbaums και τους υποστηρικτές τους).

Πάντα μου άρεσε το narration στις σειρές, πιστέυω ότι βοηθάει στο να κατανοεί καλύτερα τους χαρακτήρες ο θεατής. Ο narrator του Arrested Development, πέραν του ότι μου θυμίζει τον narrator του Leisure suite Larry 7, είναι αστείος, σαρκαστικός, κάφρος και γενικά εκπληκτικός. Εκπληκτικό είναι και ένα προς ένα τα μέλη του cast, με εξαίρεση τον Michael Cera (George Michael Bluth). Καλά παίζει εδώ δε λέω, αλλά όταν τον είδα παίζει αργότερα τον ίδιο ρόλο και στο Juno και στo Superbad, το έπιασα το νόημα. Ad nauseam.

Αυτό ήταν λυπηρό και αναξιοπρεπές από την πλευρά του Michael Cera και με θλίβει αυτη του η συμπεριφορά και απωθεί κόσμο από το επάγγελμα του ηθοποιού. Αd hominem επίθεση στον Michael Cera. Oh well, το παιδάκι είναι λίγο ατάλαντο, γενικά. Ad libitum.

Επίσης παρέα στο cast κάνουν κατά περιόδους η Liza Minnelli, η Charlize Theron, o Ben Stiller, o Carl Weathers και άλλα παιδιά. Σε εξίσου ανισσόροπους ρόλους όλοι τους. Ad usum Koko.

Η σειρά είναι γυρισμένη σε στυλ ντοκιμαντέρ (άρα και χωρίς το γέλιο-κονσέρβα που βάζουν οι Αμερικάνοι), με συχνά mini flash backs κυρίως για να μας πείσει ο αφηγητής ότι αυτά που μας λέει όντως συνέβησαν στους ήρωες. Θέλει κάποιο επίπεδο geekiness, μερική γνώση αυτού που λέμε "pop culture" ή μία δόση συμπάθειας προς την παρωδία και τη σάτειρα ή τουλάχιστον να ξέρει ποιό είναι το Star Wars Kid, για να καταλάβει κανένας το χιούμορ της σειράς και το πόσο πολύπλευρο είναι. Πολλοί πιστεύουν ότι η σειρά παρά-ήταν έξυπνη για να το ευρύ κοινό, για αυτό δεν έκανε νούμερα. I agree :( Ad hominem.

Quote like there is no tomorrow:

Gob: Well, I'm not the president, so I don't deserve a fancy phone.
Tobias Funke: Well, the Blue Man Group might need me, and I do deserve a fancy phone.
Narrator: They didn’t
Narrator: And he doesn’t.

Lucille Bluth: Did that Mexican girlfriend of yours kick you out?
Gob Bluth: She's not "*that* Mexican," Mom, she's "*my* Mexican." And she's Colombian or something.

George Bluth Sr.: Daddy horny, Michael.

[Barry pulls up to a beautiful hooker]
Barry Zuckerkorn: You're not one of those men dressed like a woman right?
Hooker: No baby, I'm all real.
[Barry drives away]

Lucille Bluth: I want you out of the house.
Oscar Bluth: Oh, I want you everywhere.

Michael Bluth: The only thing I found in the refrigerator was a dead dove in a bag.
Gob Bluth: You didnt eat that dove, did you? I only have 6 days to return it.

Lindsay Bluth: Oh, hi, Mom. I have the afternoon free.
Lucille Bluth: Really? Did "nothing" cancel?

Tell your friends about this show!

-jiji

Nights and Weekends

Τίτλος: Nights and Weekends
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Joe Swanberg, Greta Gerwig
Info: Imdb, Official site, Trailer

Mumblecore: ένα κίνημα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το πολύ χαμηλό budget, η χρήση ψηφιακής κάμερας και η θεματολογία του είναι κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις της γενιάς των 25-35.

ο Joe Swanberg είναι ένα μέλος αυτού του κινήματος. Αν μπορούμε βέβαια να το χαρακτηρίσουμε κίνημα γιατί δεν διέπεται από κάποιους αυστηρούς κανόνες (όπως το σχεδόν αποτυχημένο δόγμα'95). Περισσότερο πλησιάζει τη nouvelle vague (γαλλία) και το new wave (βρετανία) με την έννοια πως έρχεται σαν αντανακλαστική αντίδραση στις στάνταρτ φόρμες παραγωγής ταινιών απ' τη βιομηχανία κινηματογράφου.

 Παρακολουθούμε ένα νέο ζευγάρι (ουσιαστικά οι μοναδικοί δύο χαρακτήρες που υπάρχουν στο φιλμ), να έρχεται αντιμέτωπο με το θέμα της απόστασης (Νέα Υόρκη - Σικάγο). Τα συναισθήματα ξεχειλίζουν αλλά δεν μπορούν να υπερκεράσουν τα αντικειμενικά προβλήματα που δημιουργεί η απόσταση. Προσπαθούν να πάρουν ο ένας απ' τον άλλο ό,τι περισσότερο μπορούν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Όταν τα πράγματα δεν είναι τέλεια© οι εντάσεις ακόμα και για τα πιο ασήμαντα θέματα είναι αναπόφευκτες.

Η ταινία σκιαγραφεί με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τις δόσεις παράνοιας που εισβάλουν στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού όταν αυτή διακόπτεται και ξαναρχίζει από εξωγενείς παράγοντες όπως η απόσταση.

 

Το δεύτερο κομμάτι έχει αρκετό διαφορετικό ύφος (γυρίστηκε ενάμιση χρόνο μετά). Πλέον ο James είναι πετυχημένος (επαγγελματικά) και η Mattie προσπαθεί να ανέβει στα μάτια του για να τον κερδίσει καταφεύγοντας σε συμπεριφορές που έξω απ' τα πλαίσια του έρωτα θα φάνταζαν γελοίες.

Δεν σας αποκαλύπτω αν τελικά τα καταφέρνει, άλλωστε η τελευταία σκηνή θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε μέσα στη ταινία, αλλά τελικά αυτό που είναι σαφές είναι πως όλα όσα πέρασαν, είτε στην ίδια πόλη είτε όχι, έχουν αφήσει το σημάδι τους και στους δύο.


ΥΓ1. η ταινία είναι αρκετά αυτοβιογραφική, καθώς το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (και ταυτόχρονα σκηνοθετών, σεναριογράφων) ήταν και στην πραγματικότητα ζευγάρι. μάλιστα το 2ο μισό το γύρισαν αφού χώρισαν.

ΥΓ2. για τα τεχνικά κάνω πάσα στον modal_echoes, ο οποίος πολύ σωστά παρατήρησε πως αν η ταινία ήταν ευρωπαϊκή θα είχε πολύ περισσότερο βάθος ;)

I'm a Cyborg, but that's OK

Τίτλος: I'm a Cyborg, but that's OK / Saibogujiman kwenchana
Έτος: 2006
Σκηνοθέτης: Chan-wook Park
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer


Ψάχνοντας να θυμηθώ τι ήταν σε αυτήν την ταινία που μου κίνησε το ενδιαφέρον και την έβαλε στη λίστα προς θέαση, σκόνταψα σε κανένα δύο reviews που ξεκινούσαν με τον εντελώς λάθος τρόπο για εμένα. Βλέπετε, έχω αυτό το πρόβλημα που δεν θέλω να ξέρω ΤΙΠΟΤΑ για μία ταινία, εννοώ την υπόθεση ή οτιδήποτε θα μπορούσε να με προϊδεάσει και να μου "κλέψει" από την αίσθηση, την απόλυτα δική μου. Θέλω να έρθει να μου πει πχ ο comzeradd που έχουμε παρόμοια γούστα "δες το τάδε", και μόνο αυτό. Έλα όμως που παρότι πάντα διαβάζω κριτικές και περιλήψεις με το μισό μάτι ανοιγμένο και έτοιμη να πατήσω alt-f4/ctrl-w/να πετάξω το περιοδικό μέσα στην μπανιέρα και να στρέψω το βλέμμα στα συστατικά της χλωρίνης.. αυτή τη φορά οι 5 πρώτες λέξεις μου είπαν ήδη ότι αυτό δεν είναι ακριβώς ένα cyborg movie.



Συγχύστηκα, έγραψα 15-20 γραμμές με CAPS LOCK και ξεκίνησα να την βλέπω. Δεν ξέρω πόσα θέλετε να ξέρετε εσείς για μία ταινία, για αυτό θα γράψω λίγα περί της ιδέας και του σεναρίου (λίγα, αλήθεια) στις επόμενες γραμμές. Τελικά, εκτός του ότι δεν αργείς καθόλου να καταλάβεις κι εσύ ότι δεν είναι cyborg, πραγματικά είναι αδιάφορη πληροφορία. (Τζάμπα τα άκουσε ο νίκος χεχε.)

Η εντελώς λαλημένη μικρή και χαριτωμένη ασιάτισσα που πρωταγωνιστεί βρίσκεται σε ένα τρελλάδικο καθώς η πεποίθησή της πως είναι cyborg παρεμποδίζει την σωστή ανθρώπινη λειτουργία της. Μέσα στο μικρό της κεφαλάκι, όπως και σε αυτό των υπολοίπων νοσηλευομένων υπάρχουν μικρά, ιδιαίτερα, προσωπικά και καθημερινά δράματα· μικρές, ιδιαίτερες, προσωπικές και καθημερινές ψυχώσεις. Το φλερτ με την παράνοια άλλωστε φαίνεται να είναι αγαπημένη ενασχόληση του σκηνοθέτη, όπως μάθαμε και από το Oldboy. Η ταινία αυτή όμως είναι πιο γλυκιά, χαριτωμένη, ανάλαφρη σε κάποιο βαθμό.


Το πρώτο ειδικά μέρος της ταινίας, για εμένα, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν λίγο πιο ..δυνατό; ρυθμικό; δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά σίγουρα με έκανε λιγάκι να ανυπομονώ. Οι ρυθμοί είναι κάπως αργοί, αλλά ίσως κι εγώ ήμουν σε πιο stressed και νευρική φάση από ό,τι χρειαζόταν για να αφεθείς στις περιγραφές της. Περίπου στο μέσο της ταινίας πάτησα pause και έγραφα (ναι στον πτωχό νίκο πάλι): "ΤΡΕΛΛΟΙ. ΠΟΛΛΟΙ ΤΡΕΛΛΟΙ. ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ". Στο άλλο άκρο από το action movie είδος, αλλά πιστεύω πως από κάποιο σημείο και έπειτα θα σας κερδίσει σίγουρα. Η ιστορία είναι παραμυθένια όσο και ανθρώπινη, ρομαντική όσο και θλιβερή. Και επίσης -δεν ξέρω αν το ανέφερα- αλλά έχει πολλούς τρελλούς. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ανήκει στην κατηγορία "μία μαρμαρόπλακα 10 μεγατόνων πάνω στο στέρνο μου" στην αίσθηση, κάθε άλλο μάλιστα καθώς παρ'όλη την τρέλλα -και την κορδέλλα- το film αυτό είναι μάλλον μία χαριτωμένη κομεντί.


Από πλευράς χρωμάτων και υφής, έχω να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ! Δεν ξέρω εάν ήταν φθηνά τρικ αυτά τα ωραία χρώματα και η ιδιαίτερη σύνθεση της εικόνας, αλλά -τι να πω;- είμαι φθηνή: μου άρεσε πάρα πολύ. Candybar αποχρώσεις ανάμεσα σε λευκές στολές, παιχνιδιάρικα μάτια και τοπία-φωτογραφίες από παιδικά βιβλία· χαρακτήρες συμπαθείς, θεοπάλαβοι αλλά καλόψυχοι και ευχάριστοι. Και δύο ήρωες που ζουν και αυτοί με τον τρόπο τους την ζωή και την αγάπη, και αυτός ο τρόπος δεν μοιάζει να διαφέρει και τόσο από των υπολοίπων.


Ελπίζω να μην σας την "χάλασα". Εάν έχετε λίγο "χαριτωμένη" διάθεση κάποιο βράδυ, βάλτε την. Αλλά το ποπ κορν μπορεί να βοηθήσει στην αρχή. Έτσι να το τσεκάρετε πού και πού, να ξελαμπικάρετε λιγάκι :) :) :)


PS. [Internet geek fa/un fact] Ο τρελλός είναι ο Rain. Ο κορεάτης pop star που "συγχυσε" τον Colbert για το Time's 100 most influential people. Και το λήξανε με dance off. A Must See.

Les Invasions Barbares

Τίτλος: Les Invasions Barbares
Έτος: 2003
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer

Είδα μόλις για 2η φορά την "Επέλαση των Βαρβάρων" (ώστε να την έχω ζεστή για το review), οπότε πάμε πρίν κρυώσει!



H ταινία πραγματεύεται τις τελευταίες μέρες του νοσηλευόμενου Ρεμί, του καθηγητή ιστορίας που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Οι φίλοι και συγγενείς του θα πρέπει να κάνουν άλματα για να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Όλοι μαζί θα τον στηρίξουν και εκείνος πιο δυνατός πλέον, θα δει τη ζωή κάτω από διαφορετικό πρίσμα. Όμως οι μέρες αυτές θα τους επηρεάσουν και αυτούς και θα τους αλλάξουν για πάντα.



O Arcand δε σταματάει πουθενά. Τα βάζει με το σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό, τη θρησκεία, το κράτος, την πατρίδα, την οικογένεια, τη σεξουαλικότητα, την αποξένωση... και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η ταινία δεν κάνει κοιλιά πουθενά και παρόλη τη σοβαρότητα της κατάστασης του πρωταγωνιστή, σε αφήνει να συνδεθείς με τους ήρωες γύρω από αυτόν, αγωνιώντας και για τη δική τους επιβίωση (και ψυχολογική ηρεμία). Και δεν είναι μηδενιστής (τουλάχιστον όχι σε αυτό το δεύτερο μέρος της τριλογίας). Θα σου υπενθυμίσει ξανά και ξανά την αξία της ζωής (κι ας μη ξέρεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ :-).



Καλό είναι να τη δείτε μετά την "Αυτοκρατορία" μιας και επιστρέφει στα ίδια μέρη, με τις ίδιες παρέες, με διάθεση... νοσταλγική. Η φωτογραφία είναι πολύ καλή και οι ερμηνείες εξαιρετικές. Όσο για το σενάριο.. έλαβε όσκαρ! Τι άλλο να πεις.. ο Arcand είναι μαέστρος στο σερβίρισμα. Κάνει δυνατές ταινίες, προσιτές σε όλους!

Synecdoche, New York

Τίτλος: Synecdoche, New York
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Charlie Kaufman
Info: Imdb, WikiPedia, trailer

Κάθε ταινία που γράφει ο Kaufman γίνεται όλο και πιο ώριμος. Εν αρχή ήταν το Being John Malkovich, το οποίο ήταν περισσότερο παιχνίδι και τίποτα παραπάνω. Ακολούθησε το Human Nature, που προσπάθησε να πει κάποια πράγματα για την ανθρώπινη φύση αλλά ο προβληματισμός του ήταν επιπέδου έκθεσης γυμνασίου. Ύστερα το Adaptation, το οποίο ήταν η πρώτη του ταινία που απόλαυσα, χωρίς όμως να έχει κι αυτή κάτι τρομερό να πει για το θέμα, αλλά ίσως επειδή εγκλωβίστηκε στο παιχνίδι της αυτοαναφοράς (κυρίαρχο σε όλες του τις ταινίες). Το Eternal Sunshine of the Spotless Mind είναι η πρώτη του πραγματικά ώριμη ταινία (ναι είναι love story), και φέτος έχουμε το Synecdoche, New York (που είναι και η πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα).

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα θεατρικό συγγραφέα. Απ' την αρχή ταινίας φαίνεται η "αστάθεια" του (όταν αρχίζει να επισκέπτεται γιατρούς) δείχνοντας πόσο πολύ τον απασχολεί το θέμα του θανάτου. Άλλωστε σκηνοθετεί την παράσταση "Ο θάνατος του εμποράκου", του Άρθουρ Μίλερ, γεγονός που θα δημιουργήσει και τα πρώτα ψήγματα περιφρόνησης της γυναίκας του προς το πρόσωπό του, επειδή προτιμά να διασκευάζει έργα άλλων και δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του.

Αυτό θα είναι η αφορμή για να αρχίσει τη συγγραφή του δικού του έργου, όπου ουσιαστικά προσπαθεί να φτιάξει ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης μέσα σε μια τεράστια αποθήκη. Ένα έργο τόσο μεγαλειώδες και ρεαλιστικό που να καταφέρει να χωρέσει και τον ίδιο του τον εαυτό.

Η ταινία είναι διάχυτη από συμβολισμούς (και αυτοαναφορές για να μην ξεχνιόμαστε), ειδικά απ' το σημείο που αρχίζει να μας δείχνει τις πρόβες του νέου έργου.

Τα χρόνια περνάνε μέσα σε μια αέναη προσπάθεια να ερμηνεύσει τη στάση των άλλων απέναντι του, μια προσπάθεια τόσο έντονη που τελικά τον κάνει ανίκανο να απολαύσει το οτιδήποτε μένοντας πάντα σε μια στάση αναμονής. Αγνοεί ακόμα και τα πιο δυνατά του αισθήματα, τη φωτιά μέσα του που καίει ακόμα και τους γύρω του. Προσπαθεί να ερμηνεύσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Τον αν το πετυχαίνει ή όχι, κάτι που ελπίζει να το δει μέσα απ' τον ηθοποιό που τον υποδύεται στο θεατρικό έργο, δεν έχει και πολύ σημασία γιατί τα χρόνια περνάνε αδυσώπητα και ο θάνατος, που τόσο πολύ φοβάται, δεν κάνει εξαιρέσεις.

Η ταινία μας υπενθυμίζει με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο πως πολλές φορές αφήνουμε τη ζωή να κυλάει χωρίς να απολαμβάνουμε το παρόν. Προσπαθούμε να προβλέψουμε και να κατανοήσουμε πλήρως τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας. Προσαρμόζουμε ακόμα και τη συμπεριφορά μας ανάλογα με τις εικασίες μας και όχι με βάση αυτό που πραγματικά νιώθουμε κυρίως λόγω του φόβου που μας διακατέχει πως ίσως αργότερα οι εικασίες βγουν αληθινές και τσαλακωθούμε. Λησμονούμε πως όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και είναι τόσο αναπόφευκτα όσο κι ο θάνατος.

Le Déclin de l'empire américain

Τίτλος: Le Déclin de l'empire américain
Έτος: 1986
Σκηνοθέτης: Denys Arcand
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer

Ξεκινάω ένα μικρό αφιέρωμα στον Denys Arcand, το χρυσό παιδί του Καναδά! Θα δούμε μαζί 3 ταινίες του που αποτελούν μέρος μιας άτυπης τριλογίας με θέμα τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο (...). Το σινεμά του Arcand ακροβατεί ανάμεσα στο διαλεκτικό γαλλικό και φαντασμαγορικό αμερικανικό, κερδίζοντας έτσι fans και από τα 2 στρατόπεδα.



Η πρώτη ταινία της τριλογίας ονομάζεται "Η πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας" [1]. Στην ταινία αυτή παρακολουθούμε τις ερωτικές περιπτύξεις μιας παρέας ακαδημαϊκών ή για να γίνω πιο σαφής, παρακολουθούμε τις διηγήσεις ερωτικών ιστοριών των ακαδημαϊκών όπως θα τους παρακολουθούσαμε να συζητούν για το κρασί, την ιστορία, τη λογοτεχνία. O Arcand θέτει υπό αμφισβήτηση τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού (γεια σου Αριστοτέλη!), παρουσιάζοντας τους λόγιους να παρασύρονται από τα (ζωώδη;) ένστικτα τους. Το πνεύμα που τόσο αγαπούν, δεν είναι πια η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά μια ανάγκη, ένα "γούστο", όπως όλες εκείνες οι ανάγκες που θα πρέπει να καλύψουν για να ζήσουν ευτυχισμένοι.



Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ένα γεύμα στην εξοχή, όπου οι ήρωες (4 άνδρες και 4 γυναίκες) θα ανοίξουν τις καρδιές τους και θα μιλήσουν για τα πάθη τους. Το χιούμορ και ο κυνισμός δίνουν άλλη διάσταση στις ιστορίες τους και η "πραγματικότητα" που έχουν δημιουργήσει σου κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.



Είναι σίγουρα η πιο "light" ταινία της τριλογίας, γυρισμένη στο απόγειο των '80s (δείτε τα χτενίσματα και θα με θυμηθείτε). Σας την συστήνω ανεπιφύλακτα!

[1] Ο Arcand αποφάσισε να δώσει στην τριλογία τίτλους που παραπέμπουν σε μεγαλειώδη ιστορικά αναγνώσματα (ο ίδιος έχει master στην Ιστορία).

Dexter

Creator: Jeff Lindsay
Seasons: 2+
Original run: 2006-
Info: tv.com

Ο πατέρας του Dexter τον βρήκε στον τόπο ενός εγλήματος όταν ήταν 3 χρονών και τον υιοθέτησε. Ο Dexter δουλεύει στο εγληματολογικό εργαστήριο ενός αστυνομικού τμήματος στο Μαϊάμι μαζί με την αδελφή του, η οποία υπηρετεί εκεί. Η Ρίτα, η κοπέλα του, έχει δύο παιδιά στα οποία ο Dexter έχει αδυναμία. Ο Dexter επίσης είναι ένας κατα συρροήν δολοφόνος με ψηλά στάνταρντς. Τα θύματά του είναι κυρίως φονίαδες οι οποίοι δεν καταδικάστηκαν ποτέ. Δεν τους σκοτώνει γιατί πιστεύει ότι έτσι αποδίδει δικαιόσυνη, αλλά είναι ένας τρόπος να ικανοποιεί την ανάγκη του να σκοτώσει, και η πράξη του αυτή να είναι λιγότερο "κακή". Έτσι του έμαθε ο πατέρας του τουλάχιστον.

Μία αστυνομική σειρά, επιτέλους από την άλλη πλευρά. Ο Dexter μας αφηγήται το παρελθόν το παρόν του, τις σκέψεις του και την συνεχή του προσπάθεια του να φαίνεται νορμάλ. Η ατμόσφαιρα της είναι κάτι σε CSI:Miami, χωρίς το CSI part, με μία ιδέα μπλάκ χιούμορ και σαρκασμού, και με σαφώς πιο ενδιαφέρον κεντρικό ήρωα. (Sorry, αλλά δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη περιγραφή από αυτη). Μου άρεσε πάρα πολύ η αφήγηση του Dexter και γενικότερα το σενάριο είναι καλογραμμένο. Δεν μου άρεσε που στην σκιά του Dexter, οι υπόλοιποι χαρακτήρες μένουν λιγότερο ανεπτυγμένοι. Ομολογουμένως είναι λίγο one man show.

Στην πρώτη σεζόν η αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν δολοφόνο που γίνεται γνωστός ως "The Ice Truck Killer". O Dexter θαυμάζει την τεχνική και την ευρυματυρικότητα του Ice Truck Killer, και κολάκεύεται όταν αυτός τον προκαλεί να βγει έξω να παίξουνε.

Η δεύτερη σεζόν ασχολείται με τον "The Bay Harbor Butcher", ένα προσωνύμιο που δεν αρέσει καθόλου στον Dexter, θεωρεί ότι του αξίζει κάποιο καλύτερο nickname. Γίνεται ένας όμορφος χαμός στο season 2, εξίσου καλός με τη 1η σεζόν, να τη δείτε. Και οι 5 που διαβάζετε τα reviews μου (Hi mom).

Στην τρίτη σεζόν δεν ξέρω τι γίνεται, δεν έχει παίξει ακόμα.

Να σημείωσω εδώ ότι ο Michael C. Hall είναι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός και χαραμίζεται που δεν παίζει σε ταινίες. Στο Dexter, όπως και παλιά στο Six Feet Under, το αποδεικνύει. Σας παρακαλώ μην μου τον βγάλετε και αυτόν αδερφή :(

My favourite part, quotes:

Dexter: I don't blame my foster parents for that. Harry and Doris Morgan did a wonderful job raising me. But, they're both dead now. I didn't kill them. Honest.

Dexter: [voice over] I shouldn't even be here. Rita will be devastated if I'm arrested. Her husband was a crackhead and her boyfriend's a serial killer. It's hard not to take that personally.

Dexter: I can kill a man, dismember his body, and be home in time for David Letterman. But knowing what to say when my girlfriend's feeling insecure... I'm totally lost.

Dexter: [voice over] The FBI estimates that there are less than 50 serial killers active in the U.S. today. We don't get together at conventions, share trade secrets, or exchange Christmas cards. But sometimes I wonder what it's like for others.

Angel: Don't forget: Tell the universe what you need.
Dexter: [voice over] I really need to kill somebody.

Have fun fun fun!

-jiji

Filantropica

Τίτλος: Filantropica /Philanthropy / Philanthropique /Φιλανθρωπία (Ο τροπικός της φιλανθρωπίας)
Έτος: 2002
Σκηνοθέτης: Nae Caranfil
Info: Imdb, WikiPedia, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης


Είδα μόλις αυτή την γλυκόπικρη κωμωδία του επαρκώς δραστήριου Ρουμάνου δημιουργού Caranfil, και σπεύδω ευθύς αμέσως να σας γράψω τις εντυπώσεις μου.


Η Filantropica, μία πρωτότυπη και εφευρετική εταιρεία εκμετάλλευσης και αμπαλλάζ του ανθρώπινου πόνου και του αστικού κυνισμού (πωπω τι γράφω, έτοιμη για πολιτικές φυλλάδες είμαι!) σύντομα κάνει μία πρόταση που δεν μπορεί να απορρίψει ο συμπαθής καθηγητής λυκείου με τις υψηλές βλέψεις. Το σκηνικό τοποθετείται σε μία σύγχρονη Ρουμανία ζωγραφισμένη με κωμικά έντονα χρώματα· όπου δεν υπάρχει μεσαία τάξη, παρά μονάχα φτωχοί και πάμπλουτοι.

Ο Ovidiu βρίσκει τον εαυτό του αηδιασμένο από την ρουτίνα της ζωής του, και παλεύει ανέλπιδα για το συγγραφικό του μέλλον. Ο ανατρεπτικός παράγων της καθημερινότητας του δεν αργεί όμως να κάνει εμφάνιση, και όπως συνηθίζεται φορά ψηλά τακούνια και έχει εντυπωσιακότατο μπούστο.


Η πονηριά και η κατεργαριά της φτώχιας έχουν εξυμνηθεί αιώνες τώρα, και πάντα η ανατολική ευρώπη και τα βαλκάνια κατέχουν σημαντικές θέσεις στην κατάταξη. Η ιστορία του Caranfil είναι από αυτές που μέσα από τα γέλια σε κάνουν να λυπηθείς, και να συγκινηθείς, χωρίς όμως να γίνεται γραφική. Η συμπάθεια προς τους χαρακτήρες παραμένει σταθερή σε όλη την ταινία, και η ερμηνεία ιδιαίτερα του πρωταγωνιστή είναι πολύ καλή. Ένας γνήσιος κακομοίρογλου, στα χέρια του τυπικού δαιμόνιου scam artist :P Γιατί να μην το ευχαριστηθεί ;


Η κριτική στην κατάσταση της ρουμανικής κοινωνίας νομίζω είναι ιδιαίτερα επιτυχής, αν και ομολογώ πως δεν έχω πολλές πηγές για διασταύρωση. Το film σε γενικές γραμμές είναι καλό, και θεωρείται από τις πιο καλές και επιτυχημένες ταινίες του αναγεννημένου ρουμάνικου κινηματογράφου -του οποίου και πάλι από τους πιο γνωστούς εκφραστές είναι o Caranfil. Στα φεστιβάλ που προβλήθηκε κέρδισε κυρίως την γνώμη και τα βραβεία του κοινού και παρακολουθώντας το καταλαβαίνει κανείς απόλυτα γιατί. Μία ιστορία ανθρώπινη, ήρωες καθημερινοί, με προβλήματα και όνειρα, ελπίδες και απογοητεύσεις. Ένα πορτραίτο μίας κοινωνίας δύο ταχυτήτων, φτιαγμένο με καλή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.


Δείτε την, για κάτι διαφορετικό, για μία γεύση Ρουμανίας.. για μία σκοτεινή κωμωδία και για τους απλούς ανθρώπους που βλέπουμε τριγύρω μας διαρκώς και εδώ κερδίζουν μία θέση στο πανί για να ξεφύγουν από την μιζέρια και την δυστυχία.

Entre les murs

Τίτλος: Entre les murs
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Laurent Cantet
Συγγραφέας: François Bégaudeau
Info: Imdb

«Τι έμαθες τη χρονιά που πέρασε;»
«Δεν έμαθα τίποτα»
«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Κάτι θα έμαθες.»
«Μα είμαι η ζωντανή απόδειξη!»

Η σχέση καθηγητή-μαθητών εν τη γενέσει της είναι μια σχέση εξουσιαστική. Λίγο πολύ η ταινία σκιαγραφεί την προσπάθεια ενός δασκάλου σε ένα σχολείο του Παρισιού να ισορροπήσει ανάμεσα στην ελάχιστη δυνατή πειθαρχεία που προσπαθεί να επιβάλει (ώστε να μπορεί να κάνει "τη δουλειά του") και στις αναταράξεις που μπορεί να δημιουργήσουν οι υπερβολικές και αυστηρές ποινές.

Η ιστορία είναι αληθινή. Ο δάσκαλος είναι ο François Bégaudeau που την έγραψε αρχικά σε βιβλίο και στη συνέχεια σενάριο για την ταινία. Οι μαθητές είναι οι πραγματικοί του μαθητές (για τους παρατηρητικούς: εκτός από έναν) και κατάγονται από διαφορετικά σημεία του κόσμου.

Η περιφρόνηση για το σχολείο είναι έκδηλη σε πολλούς μαθητές, οι οποίοι θεωρούν τα περισσότερα πράγματα που διδάσκονται άχρηστα. Ακόμα και στο μάθημα των γαλλικών (όπου εξελίσσεται η ιστορία) αντιδρούν όταν πρέπει να μάθουν λέξεις και φράσεις που πρακτικά δεν τις χρησιμοποιεί κανένας στις γειτονιές που ζουν.

Ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό η τάξη με τις αντιθέσεις της. Ο δάσκαλος αποτυγχάνει αρκετές φορές να γίνει "φίλος" τους καθώς διακατέχεται απ' τον μύθο(;) του σεβασμού. (Τιμωρεί τον μαθητή που θα του μιλήσει στον ενικό).

Τελικά μπορεί να γίνει υπέρβαση αυτής της διαχωριστικής γραμμής; Αυτό είναι που προσπαθεί να θίξει η ταινία χωρίς να δίνει οριστική απάντηση. Η συμβολική σκηνή που δάσκαλοι και μαθητές παίζουν όλοι μαζί ποδόσφαιρο, σίγουρα δίνει μια αισιόδοξη νότα, αλλά όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν μπορούν ξεπεραστούν τόσο απλά.

Γενικώς η ταινία σε κερδίζει στα σημεία, κυρίως γιατί δεν προσπαθεί να εξωραΐσει την εκπαιδευτική διαδικασία, ούτε να προβάλει ένα δάσκαλο που καταφέρνει το ακατόρθωτο (όπως γίνεται σε αρκετές αμερικάνικες ταινίες παρόμοιας θεματολογίας). Λάθη θα κάνουν και τα παιδιά, ακριβώς γιατί δεν μπορούν διαχειριστούν την αέναη αμφισβήτηση τους προς κάθε κατάσταση που θεωρούν καταπιεστική (ή όπως το είπε η ψυχαναλύτρια του donnie darko επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του κόσμου που θεωρούν απειλητικές) και επειδή σε τελική ανάλυση είναι παιδιά.

Η διάρκεια της ταινίας είναι δύο ώρες αλλά ο ρυθμός της είναι καταπληκτικός. Την κατατάσσω στην κατηγορία των ταινιών που και τέσσερις ώρες να ήταν δεν θα με κούραζε καθόλου. (Ναι έχω μια αδυναμία στον κινηματογράφο της πολυλογίας :P)

Ηθικό Δίδαγμα (τα τα!): Ένα απ' τα πιο μεγάλα στοιχήματα που προσπαθεί (ή θα πρεπε να προσπαθεί) ένας εκπαιδευτικός είναι να φέρει την κοινωνία εντός της τάξης. Οι τοίχοι ενός σχολείου πολλές φορές μπορεί να φαίνονται σαν το όριο της επικοινωνίας ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι τόσο κλειστό.

ΥΓ. Κρατείστε πάντως και μικρό καλάθι γιατί οφείλω να ομολογήσω πως έχω μια αδυναμία (ναι ακόμα μία) στις ταινίες παιδαγωγικής/εκπαιδευτικής θεματολογίας (επαγγελματική διαστροφή).

De la guerre

Τίτλος: De la guerre
Έτος: 2008
Σκηνοθέτης: Bertrand Bonello
Info: Imdb, WikiPedia

Κατέβηκα χθές στις νύχτες πρεμιέρας και παρακολούθησα τη νέα ταινία του Bertrand Bonello με τίτλο "Περί Πολέμου". Γνωστό έργο του ίδιου σκηνοθέτη είναι ο Πορνογράφος.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας έχει κουραστεί από την αστική ζωή και αναζητά μια διέξοδο. Γίνεται μέλος ενός κοινοβίου όπου και διδάσκεται πώς να κατακτά τις απολαύσεις που θεωρεί δεδομένες ο σύγχρονος άνθρωπος. Μέσα από αυτές τις μάχες, θα προσπαθήσει να ξανακερδίσει την αυτοεκτίμηση του καθώς και τη γαλήνη που τόσο επιθυμεί. Η επιστροφή όμως στην πόλη και στην κανονική του ζωή δε θα είναι ομαλή...



Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής παρακολουθεί τις εξελίξεις μέσα από τα μάτια και την καρδιά του "νοσηλευόμενου" πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με τον περίγυρο του. Γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για το "γιατί" και το "πώς". Βιώνουμε απλά μία-μία τις "εποχές" της συναισθηματικής κατάστασης του κεντρικού ήρωα, χωρίς αυτό το ταξίδι να αποτελεί κάποιο κομμάτι σε ένα μεγαλύτερο πάζλ, ή κάποιο στοχευμένο σχόλιο προς την καθημερινή μας ζωή.



Τα συν:

• Ο σκηνοθέτης έχει πολύ ιδιαίτερο/χαρακτηριστικό στυλ. Αντιλαμβάνεσαι ταινία του από δείγμα 1 λεπτού :-)


• Ενδιαφέρουσες όλες οι "εποχές" του ταξιδιού του ήρωα

Τα πλήν:

• Καμμιά φορά οι εγκεφαλικοί διάλογοι καθώς και μερικά χαζο-αστειάκια σε έβγαζαν από το trip.


• Τα tributes στις ταινίες που άρεσαν στον πρωταγωνιστή δεν παρουσιάστηκαν με κομψό τρόπο. Ήταν λίγο... κιτς.
  

Συμπέρασμα: Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα αλλά μέτρια.

Wristcutters, A Love Story

Τίτλος: Wristcutters, A Love Story
Έτος: 2006
Σκηνοθέτης: Goran Dukic
Info: Imdb, WikiPedia, Trailer, Soundtrack

Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου είπε να δω την ταινία αυτή· διαβάζοντας τον τίτλο τον έπιασα στο δούλεμα: τι emo είναι αυτά που με βάζεις να δω; "Δες την και θα με θυμηθείς" ήταν το νόημα της απάντησής του. Όπως βλέπετε, τον θυμάμαι και συγκεκριμένα θα σας ομολογήσω ότι τον ευχαριστώ. Το Wristcutters είναι μία πανέμορφη ταινία, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους, τους οποίους θα σας αναφέρω με την πληθωρική λακωνικότητά μου (τι λέω πάλι ...) παρακάτω.


Κατ'αρχάς για την ευρηματική ιδέα που αποτελεί την βάση της ιστορίας. Δεν θα σας την πω, γιατί σέβομαι τους βλαμμένους σαν εμένα που θέλουν να ξέρουν όσο λιγότερα γίνεται, αν και οι υπόλοιποι πολύ εύκολα θα την δείτε στο imdb ή το wikipedia. Βασισμένη σε διήγημα του Ισραηλινού Etgar Keret και σκηνοθετημένη από τον εμφανώς κροάτη Goran Dukic η ταινία αυτή κατάφερε να δώσει το παρών και να φύγει ενίοτε και με διακρίσεις σε αρκετά φεστιβάλ κάπως πιο ανεξάρτητου σινεμά. Γεμάτη από ανατολική ευρώπη και διάφορες vagabond και ethnic ατμόσφαιρες και στημένη σε έναν κόσμο παράλληλο και θλιμμένο.


Ο Tom Waits κάνει την παρουσία του ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την θετική προκατάληψη των συντρόφων κουλτουρολάγνων και μουσικόφιλων, οι οποίοι άλλωστε πιστεύω θα ευχαριστηθούν ιδιαίτερα και το άκρως ιδιαίτερο soundtrack που απαρτίζεται κυρίως από Gogol Bordello και Bobby Johnston. Ο Eugene της ταινίας, ο αυτοκαταστροφικός σοβιετικός rocker που είναι βασισμένος σε αρκετά σημεία στον Eugene Hütz των Gogol Bordello, εκτός από το να γεμίζει με την πληθωρική περσόνα του τις σκηνές παρέχει και την μοναδική πλέον κασσέτα που τους μένει, που δεν είναι άλλη από αυτή που είχε φτιάξει με το τέως συγκρότημά του (και που ω τι έκπληξη ακούγεται σαν gogol :P)


Η αιθέρια Mikal (Shannyn Sossamon), ως άλλη μία Juli (βλ. κριτική παραπλεύρως) συνοδεύει σε αυτό το παράξενο οδοιπορικό τον Eugene και τον ελαφρώς βλαμμένο-ελαφρώς loser αμερικανούλη καψούρη Zia. To road κομμάτι μου θύμισε αρκετά το Interstate 60 με τον Tom Waits να παρεμβαίνει σαν από μηχανής θεός όπως στο δεύτερο ο Gary Oldman. Η λογική είναι μία αφηρημένη έννοια που δεν αφορά άλλωστε πολύ καμία από τις δύο ταινίες.


Ρομαντικοί, "του ανεξάρτητου", μουσικόφιλοι και λοιποί σινεφίλ καλούνται λοιπόν με αυτή την 'κριτική' να δουν πάραυτα το film ετούτο, με την φοβερή αισθητική και την out-of-this-world αίσθηση που παρ'όλη την διάχυτη μελαγχολία -ή ίσως εξαιτίας της- είναι πανέμορφο και γλυκό και σου ανοίγει την όρεξη για κινηματογράφο και μουσική και περίεργα τοπία :) Και όπως είπαμε, ένας Tom Waits φέρνει την άνοιξη.. εγγυημένο :D

ΥΓ. Ακούστε και το soundtrack!